به گزارش برنا،کمال الدین پیرموذن:نه زیر ظلم برو نه به کسی ظلم بکن . که این مرام حسین است و منطق دین است. امام حسین (ع) در مکه وصیت خویش را نوشته و به دست برادرش داده و هدف خروج و قیام و نهضت حسین و حادثه کربلا را، به صورت صریح و روشن در تاریخ ثبت نموده است. من جملهای از این وصیت را بیان میکنم :
« ... آگاه باشید من از اینجا بیرون نمیروم به دنبال ریاست، به طمع ریاست از روی خودخواهی، آگاه باشید من از اینجا بیرون نمیروم برای اینکه به مردم ستم کنم و پایه ظلمی بگذارم. آگاه باشید من از اینجا بیرون نمیروم برای اینکه میان امت اسلام فسادی به پا کنم .
انگیزه من برای این قیام و حرکت این است که امت اسلام را دچار فساد میبینم و قیام میکنم و میروم بخاطر صلاح امت . قیام میکنم و بپا میخیزم در راه ترویج نیکیها و مبارزه با فساد و بدیها میخواهم در میان امت اسلامی به همان روش که پیغمبر (ص) جد من و امیر مومنان علی پدر من، رفتار میکرد، رفتار کنم. »
امام حسین (ع) بر همه انسانهایپس از خود تا آخر تاریخ و بر همه بشریت و تمدنهای پس از خود حق دارد- هرکدام به گونه ای مرهون و مدیون او هستند، زیرا اگر اسلام نمانده بود تمدن اسلامی پدید نمی آمد تا مایه اصلی تمدنها و پیشرفتهای بعدی و ظهور رنسانس در غرب شود و در آن صورت این تمدن کنونی وجود نداشت.
عاشورا همواره نقطه آغاز حرکتهای عظیم درتاریخ اسلام بوده است. عاشورا مشعل بزرگ زندگی و آزادگی است. عاشورا صلابت شجاعت انسان است، در تجلیگاه ایمان، عاشورا نفی همه ستمها ،پلیدیها ، پستی ها ، فجورها، ظلمها و حقکشیهاست به هر نام و در هر عملکرد ...
آری' عاشورا، هدیه اسلام است به بشریت و تاریخ ...
عاشورا، شهادت پسر پیامبر، اسارت دختران پیامبر و آواره گرداندن آنان در شهرها و بیابانها و حاضر نمودن آنان – با غل و زنجیر- در دمشق در حضور حاضران مجلس یزید، به همراه اظهار شادمانی از فتح و پیروزی و غلبه بر فرزندان پیامبر...
مصایب عاشورا بسیار عظیم است. امام علی بن الحسین(ع) همواره این فاجعه را بخاطر میآورد و آنچنان گریه میکرد که لقب گریه کننده به خود گرفت. دیگر نیز چنین بودند لذا شیعیان این روزهای ماه محرم (دهه عاشورا) را روزهای عزادی و ماتم و سوگنامه امام حسین(ع) دانسته و با ترتیب و دستجات عزاداری گرد هم می آیند و طی آن ماجراهایی را که بر او و خانواده اش از کشتار و آزار و شهادت و اسارت رفته بود یادآور میشوند. معلم شهید دکتر علی شریعتی ابراز نمودهاند: عزاداری برای امام حسین(ع) نه تنها برای ارضای یک احساس مذهبی خاص، بلکه برای تبیین همواره تاریخ در بین دو فرآیند کاملاً متضاد و متفاوت است که دنیا نبردی است مابین همه کسانی که میخواهند حسینی باشند و یا باید زینبی رفتار کنند که در غیر این صورت یزیدیاند.
شیعیان در دهه عاشورا بویژه در روز عاشورا با سید شریف رضی(گردآورنده بلندمرتبه « نهجالبلاغه » هم آوازند که می گوید: اگر پیامبر خدا، پس از روز عاشورا زنده بود، همواره در این روز به عنوان « صاحب عزا » می نشست تا همه بیایندو به او تسلیت گویند .
شیعیان علیرغم اینکه بر مصایب عاشورا می گریند، عاشورا را بانگ رسای همه انسانها، در همه ادوار تاریخ و از همه حنجرهها پاک و فدایی می پندارند.
قیام کربلا از نظر تحلیلی، خود یک انقلاب بوده است، زیرا پس از پیامبر خطوط ارتجاعی جاهلیت قریش در قالب بنیامیه نیز کودتای خزنده ای علیه اسلام در حال انجام بود، این حوادث میرفت که انقلاب را از مسیر اصلی خود منحرف و خارج سازد و خطر آن وجود داشت که اسلام راستین و ناب محمدی (ص) نابود گردد.
امام حسین (ع) با حماسه تاریخی و فداکاری بیمانند و شجاعت و ایثار کمنظیر با قیام برابر سلطنت خودکامه امویان و یزید جابر، با خون خود و خانواده و یارانش و اسارت خاندان شریفش سدی در برابر جریان باطل ایجاد نمود. کمالالدین پیرموذن