به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ اصغر نعیمی درباره طرح درجه بندی سنی سازمان سینمایی نوشت: قرار بود گروهی دور هم جمع شوند و فیلم ها را درجه بندی سنی کنند. تا اینجا مشکلی نبود، همه جای دنیا هم مرسوم است که به مخاطب اعلام می شود این فیلم مناسب چه گروه سنی است، مشکل از جایی آغاز می شود که مدیران ما عادت دارند در هر طرح و ایده ای سهمی هم برای روز مبادای خود بردارند و به نحوی راه را برای مداخله های بعدی خودشان باز بگذارند. مثل همین تبصره محدودیت اکران فیلم ها بر اساس درجه بندی سنی که احتمالا قرار است نقطه اتکا و بهانه ای شود برای ایجاد محددیت برای یکسری فیلم که باب طبع و سلیقه آقایان نیست یا اکران گسترده شان می تواند موقعیت شان را به خطر بیندازد.
از عجایب روزگار است که مدیران و مسئولین ما از گذشته هم درس نمی گیرند و هر بار می خواهند چرخ را دوباره اختراع کنند.یک دوره این محدود کردن اکران فیلم ها به بهانه و با ابزار درجه بندی کیفی آثار توسط دیکتاتورهای دلسوز دهه شصت اجرا شده و حاصلش محدودیت نالازم برای سینماگران، فراری دادن مخاطب از سالن های سینما و در کل خسارت مطلق برای سینمای ایران بود. دستاورد آن درجه بندی کیفی، الف، ب، ج دادن به فیلم ها و ایجاد محدودیت در اکران برای فیلم های «ج» فقط زایل شدن اعتماد به نفس سینماگران و مشتی فیلم بی خاصیت و سالن های خالی از تماشاگر بود. سال ها کشمکش و آزمون و خطا مدیران را به این نتیجه رساند که مداخله در اکران به هر بهانه ای محکوم به شکست است و در نهایت بساط آن درجه بندی جمع شد و فقط تبعات منفی و خاطره تلخ آن دوران باقی ماند.
حالا هم ای کاش مسئولین سینما متوجه باشند ایجاد محدودیت در اکران فیلم ها به هر بهانه ای فقط باعث لطمه و آسیب به کلیت سینما است و چنین طرحی پیشاپیش شکست خورده است.
کاری به این ندارم که ترکیب فعلی این شورای سی نفره درجه بندی سنی تا چه حد نامتناجنس است و اینکه چرا در آن خود سینماگران کمترین تعداد را دارند. این ایرادها به مرور قابل رفع است. الان مساله مهم جلوگیری از تغییر ماهیت این شورا و مقوله درجه بندی سنی فیلم ها است.
کوتاه سخن اینکه، می توان فیلم ها را درجه بندی سنی کرد و به مخاطب در این زمینه اطلاع و آگاهی کافی داد، اما نمی شود و نباید از این مساله ابزاری برای سانسور و بگیر و ببند مضاعف ساخت.