به گزارش خبرگزاری برنا؛ حجت الاسلام و المسلمین سهراب مظفری میانجی از نمایندگان و وکلای مراجع معظم تقلید با اشاره به ویژگی های حضرت ابوالفضل، دلیل نامیده شدن ایشان به این لقب را اینگونه توضیح داد: حضرت عباس بن علی علیه السلام که ایشان را با کنیه ابوالفضل می شناسیم به قدری صاحب فضیلت بودند که وی را صاحب بالاترین فضائل خطاب می کرده اند. حضرت عباس بن علی علیه السلام با سی و چهار سال سن در کربلا به دست شقی ترین مردم زمان خود به شهادت رسیدند.
بی شک القابی که به غیر معصوم داده می شود تشریفاتی است اما القابی که به معصومین یا بزرگان دین از جمله حضرت عباس علیه السلام داده شده یا القابی که معصوم به معصوم دیگری داده یا به مومنان بخشیده اند حقیقت تام و تبلوری از ویژگی های درونی و رفتاری وی بوده است.
وی دراین باره افزود: آنچه که حضرت عباس بن علی علیه السلام را از سایرین متفاوت می کند، تکامل روحی و معنوی ایشان است. معصومین علیهم السلام از شخص پیامبر اکرم (ص) تا تمامی معصومین رویکرد ویژه ای به پرورش روح فرزندان خود داشته اند تا فضایل اخلاقی را به آنها منتقل کنند. حضرت ابوالفضل علیه السلام فضایل اخلاقی را به شایستگی از پدر گرامی خود اموخت و حقیقتا متخلق به اخلاق الله شد.
این نماینده مرجعیت دینی دلایل توجه خاص معصومین به وجود نورانی حضرت عباس را اینگونه تشریح نمود: از صفات بارزی که حضرت ابوالفضل را از سایر امامزادگان حتی برادران خود در کربلا متفاوت می کند و وجود آن حضرت را آنقدر خواستنی می کند که معصومین توجه بیشتری به ایشان داشته اند ادب والای آن حضرت است که نسبت به همه بخصوص برادر خود داشته است. اهمیت برخورداری از ادب را می توان از کلام حضرت علی علیه السلام متوجه شد که دراین باره فرمودند: ادب برای بینوا ثروت و دارایی، برای تنها یار و مونس و برای خاطر پریشان بهترین درمان است، ادب صاحب خویش را زنده و به مقصود نزدیک می دارد و به اوج بلند اختری و سعادت می رساند و برای انسان بهتر از ادب چیزی نیست و ادب از اصول مسلمه انسانیت و لازمه تکامل است.
بی شک عباس بن علی علیه السلام در این صفت نمونه است، بلکه ادب او به حدی رسیده که می توان گفت او خود ادب است. جان ادب و ریشه واساس و اصل ادب است. ایشان آنچنان نسبت به پدر، برادر؛ خواهر و تمام نزدیگان ادب را مراعات نمودند که زبانزد خاص و عام بودند. در تاریخ آمده روزی امام حسین علیه السلام در دوران کودکی در مسجد آب خواست، عباس علیه السلام بدون اینکه به کسی بگوید از مسجد شتابان بیرون شد، لحظاتی گذشت با همان قیافه کودکانه ظرفی پر از آب با زحمتی که از اندام کوچک اوبه دوراست عرق ریزان آورد و با احترام خاصی تقدیم برادرش نمود.
وی بیان و منظر امام سجاد علیه السلام را در خصوص حضرت عباس اینگونه تشریح نمود: امام سجاد علیه السلام که از سروران تقوی و فضیلت در جهان اسلام است همواره برای عمویش طلب رحمت می کرد و از فداکاریهایش درباره برادرش حسین علیه السلام به نیکی یاد می کرد وجانبازی های بزرگش را مرتب می ستود از جمله درباره عمویش این موارد را ذکر می کند: خداوند عمویم عباس را رحمت کند که از خودگذشتگی کرد و نیک از عهده ازمایش برآمد، خود را فدای برادر کرد تا دستانش بریده شد خداوند به جای انها جعفر بن ابیطالب دو بال عطا کرد تا با ملایک در بهشت پرواز کند.
عباس نزد خداوند متعال منزلتی دارد که همه شهیدان در روز قیامت براو غبطه می خورند حضرت در ایثار و جانبازی تا جایی پیش رفت که زبانزد تاریخ و سنبل فداکاری گشت.
حجت الإسلام و المسلمین مظفری میانجی درباره دیدگاه ائمه اهل بیت علیهم السلام نسبت به حضرت ابوالفضل العباس(ع) خاطر نشان کرد: حضرت عباس علیه السلام در نزد ائمه معصومین جایگاه ویژه ای دارد، امام صادق علیه السلام برترین صفات مجسم عمویش که مورد شگفتی اوست را اینگونه بیان می فرماید: تیز بینی آن حضرت؛ ایمان استوار، جهاد در معیت امام ویاری کردن برادر، ایمان استوار و پولادین او از نشانه های ایمان اوست. هنگامی که امام صادق علیه السلام به زیارت سرزمین شهادت و فداکاری در کربلا رفت, پس از زیارت امام حسین و اهل بیت واصحاب علیهم السلام با شوق به زیارت قبر عمویش عباس علیه السلام شتافت و بر سر مرقد آن بزرگوار ایستاد وزیارت ذیل را که نشان دهنده منزلت عباس است و بر متانت او گواهی می دهد با این سرآغاز خواند: سلام خدا و ملائکه مقرب وانبیای مرسل وبندگان صالح و همه شهیدان و صدیقان پاک شبانه روز بر تو باد ای پسر امیرالمومنین.
نماینده شرعی آیات عظام شبیری زنجانی و علوی گرگانی افزود: این امام همام بهترین نشانه هایی که به شهیدان تقدیم می شود را در کلام نورانی خود به عمویش عباس تقدیم می دارد و می فرماید: تسلیم بودن عباس در مقابل امام خود، تصدیق برادر، وفاداری به برادر، فداکاری نسبت به برادرهمه وهمه در نقطه اوج بود. امام صادق علیه السلام گواهی می دهد وخدا را شهادت می گیرد براینکه عمویش عباس در جهادش دوشادوش برادرش در همان راه شهیدان بدر پیش رفت. رادمردانی که با خون پاک خود پیروزی همیشگی اسلام را مسجل کردند وبا یقین به عادلانه بودن ارمان خود و بصیرت تام شهادت را انتخاب کردند.
وی افزود: امام صادق دعا می کند تا خداوند عمویش را به بالاترین درجات قرب برساند و او را با پیامبران وصدیقان محشور کند .حضرت حجت علیه السلام درباره عمویش چنین می گوید: سلام بر ابوالفضل، همدرد بزرگ برادر که جانش را فدای اوساخت واز دیروز بهره فردایش را برگزید. آنکه فدایی برادر بود واز او حفاظت کرد وبرای رساندن آب به او کوشید ودستانش قطع گشت خداوند قاتلانش را لعنت کند.
استاد حوزه با اشاره به ویژگی دیگری از حضرت عباس علیه السلام خاطر نشان شد: نکته قابل تامل که در حضرت عباس علیه السلام وجود دارد تشخیص صحیح و تیزبینی و بصیرت حضرت است مبنی براینکه در شب عاشورا پس از آنکه امام حسین علیه السلام خطبه ای را قرائت فرمودند براین نکته تاکید کردند که اکنون همه شما اجازه رفتن دارید از این پس آزادید و می توانید بروید. لحظه ای بر جمع سکوت حاکم شد.نخستین فردی که سکوت را شکست و سخن گفت حضرت عباس بود که فرمود: چگونه تو را رها کنیم وبعد از تو زنده باشیم ،خداوند هرگز ان روز را برای ما پیش نیاورد اگر صدها بار در رکاب تو شهید شویم، مجدد زنده شویم، مجدد زنده شویم ودر رکابت شهید شویم هیهات معیت تو را ترک نخواهیم کرد.این سخن حضرت عباس شبیه روایتی از حضرت رسول اکرم (ص) است که فرمودند: شهدا چون مقام خود را در قیامت می بینند آرزو می کنند که صدها بار شهید شوند تا هر آن مقامشان نزد خداوند باری تعالی ارجمند تر شود.
این نماینده مرجعیت دینی در پایان عظمت حضرت عباس علیه السلام را از بیان نورانی امام حسین علیه السلام عنوان کرده گفت: خداوند متعال در قرآن تاکید کرده که حتی نباید کلمه ای درحد اف به والدین بگوییم، یعنی با کمترین کلمه ای نمی توانیم آنها را آزرده خاطر کنیم اما می توانیم به امام معصوم بگوییم که پدر و مادرم فدایت یا حسین. وقتی که جایگاه امام حسین آنقدر بالاست که می توانیم نفس خود و پدر و مادرمان را فدایش کنیم زمانی که امام حسین علیه السلام به حضرت عباس می گوید جانم به فدایت آن هنگام است که متوجه بزرگی جایگاه عباس بن علی علیه السلام می شویم. هنگامی که عمربن سعد می خواست جنگ را در روز تاسوعا رقم بزند و خبر آورد امام حسین علیه السلام به حضرت عباس علیه السلام ماموریت داد که ای عباسجانم به فدایت، برو و امشب را برای من مهلت بگیر. مقام حضرت عباس نزد ائمه معصومین آنقدر بالاست که همواره از ایشان به بهترین نحو ممکن یاد شده و جایگاه متعالی ایشان به همه مسلمانان و شیعیان عنوان شده است.