یکی از مهم‌ترین و با اصالت‌ترین فرصت‌های نمایشی به آموزشگاه‌ها و محیط های آموزشی تعلق دارد که سالها مورد توجه نویسندگان و کارگردانان باسابقه و کارنامه دار تلویزیون و سینما قرار گرفته است.
اگر به کارنامه سینما و تولیدات نمایشی تلویزیون در حوزه مدرسه و محیط های آموزشی سرکی بکشیم متوجه خواهیم شد که موقعیت و محیط های آموزشی به دلایل مختلف از جمله تفاوت شخصیت هایی که بخش اعظمی از زندگی شان را کنار هم سر می کنند و در موقعیت های متفاوتی شبیه به زندگی شاید، در مقابل هم قرار می گیرند بدیهی است می تواند بستری برای انواع و اقسام قصه ها و ماجراهای جذاب و قابل لمس باشد. چراکه افراد در سنین مختلف محیط درس و تحصیل را تجربه کرده اند و روابط آنها در طول دوران تحصیل قطعا مملوء از اتفاقات خاطره سازی است که گاهی اوقات تا سال ها در اذهان طرفین باقی می ماند.
محیط مدرسه پتانسیل بسیار غنی مفصلی است برای سوژه های ناب نمایشی که متاسفانه در سال های اخیر مغفول مانده است. اینکه چرا از این موقعیت جذاب (از مدارس ابتدایی تا دانشگاه ها) سود نمی بریم و موضوعات مهم و چالشی فضای مدرسه را که می تواند به بررسی و تحلیل آسیب ها و معضلات دانش آموزان و دانشجویان بپردازد را نادیده می گیریم قطعا نیازمند بررسی چندجانبه است.
پرواضح است که می شود با راه انداختن چالش هایی مرتبط با روابط دانش آموزان و تهدیدهایی که در معرض مسیرهای رفت و آمد آنها قرار دارد، قصه هایی قوی و مورد نیاز برای خانواده ها بیافرینیم و مانند گذشته که از موقعیت مدارس و دانشگاه ها به خوبی در حوزه های آموزشی حتی تلویزیون و سینما سود می بردیم کماکان روی پرده سینما و روی آنتن تلویزیون آثاری پرمخاطب داشته باشیم.
از فیلم «دبیرستان» تا سال «دوم دانشکده من» در سینما و از «قصه های مجید» تا سریال «آسمان همیشه ابری نیست» و حتی آثاری که در حوزه کودک و نوجوان در موقعیت فضای مدرسه ساخته می شد در ساختار مختلف یادآوری هایی بود برای خانواده ها و البته به دلیل جذابیت هایی که در موقعیت این آثار وجود داشت گروه های سنی مختلف آن را دنبال می کردند.
قطعا ساخت فیلم و سریال در فضای آموزشی، مدارس و دانشگاه ها می تواند تاثیر بسیاری روی جامعه داشته باشد.