به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ چندسالی است که برخی از سریال های تلویزیونی به فصل‌های بعدی کشیده می‌شوند و در واقع مدیران تلویزیونی تصمیم می‌گیرند سریال‌ها را در چند فصل روانه آنتن کنند.
نکته مهم اینجاست که چه فاکتورهایی در کشیده شدن سریال به فصل‌های بعدی موثر است:
_ آیا بازخورد مخاطب از سریال، عامل ساخته شدن سیزن‌های بعدی سریال است؟
_آیا پتانسیل قصه باعث می شود تا سریال به فصل‌های بعدی کشیده شود؟
_آیا محتوای سریال مدنظر مدیران سازمان صداوسیما، در ساخته شدن فصل‌های بعدی یک سریال موثر است؟
_ و یا اینکه آیا سلیقه شخصی مدیران باعث می شود تا سریالی در چند فصل ساخته شود؟
نکته‌ای که اینجا حائز اهمیت است این است که اگر سریالی در پیش تولید فصل اول با هدف ساخته شدن در چند فصل نگارش می‌شود و در واقع تحقیقات و پتانسیل فیلمنامه با هدف چندفصلی تدوین شده است، می‌توان به این نکته رسید که هر فصل با استراتژی مشخصی آغاز می‌شود، به پایان می‌رسد و استارت قسمت‌های بعدی سریال براساس بن مایه ای که از پیش تعیین شده و در قصه ابتدایی وجود دارد، مقرر است در فصول آتی نیز به کار گرفته شود و در واقع ساخت فصول بعدی سریال در ابتدای کار پیش‌بینی شده است.
اما نکته ای که محسوس است این است که گاهی اوقات براساس هیچ پشتوانه ای فصل های آتی یک سریال رقم می خورد. در واقع اقبال مخاطب براساس نوع روایت، زمان پخش، نحوه پخش مناسب، بازیگران جذاب، قصه ای نزدیک و شبیه به زندگی و.. باعث می شود که سیاست گذاران تلویزیون علاقه مند باشند به ادامه یافتن قصه ای که برای فصل جدید هیچ برنامه ریزی مدونی روی موضوع یا سوژه صورت نگرفته است و تنها سرعت عمل، سرفصل تولید فصل بعدی سریال است.
در این شرایط است که فصل های بعدی یک سریال، به پائین ترین سطح کیفیت در قصه و پایین ترین سطح کیفیت به لحاظ ساختار ساخته شده و عملا نه تنها کمکی به ادامه دار شدن سریال در فصل های بعدی نمی کند که خاطرات تماشاگر تلویزیون را از فصل اول هم نابود می سازد.
بدیهی است برخی از مجموعه‌های نمایشی به لحاظ پتانسیل براساس یک فصل طراحی شده‌اند و شخصیت‌های اصلی و صاحب قصه توانمندی ادامه یک ماجرای جذاب جدید را با خود ندارند، در این شرایط دست نویسنده هم برای نگارش یک قصه جذاب خالی است. در این شرایط است که نویسنده به ناچار دنبال خلق کاراکترهای جدید می رود یا به دنبال طرح قصه‌های معمولی برای شخصیت های قبلی است و محصول این اتفاق تماشاگر را درگیر نخواهد کرد.
مسئله‌ای که در ذیل این نکته کمی جای بحث دارد به این موضوع برمی‌گردد که شاید عدم طراحی داستان‌های جذاب نو و دست خالی تلویزیون در نگارش سریال های جدید، مدیران تلویزیون را مجبور به ادامه دار شدن سریال های موفق یا متوسط قبلی می نماید. در این شرایط باید گفت رسانه به یک خودزنی می رسد و عملا با ندادن فرصت به نویسنده های جوان و صاحب فکر که می توانند قصه های جدید را در چنته داشته باشند، آثار نمایشی تلویزیون به سمت تکرار و از دست دادن مخاطب خواهد رفت.
پرواضح است که درصد بالایی از سریال هایی که در فصل جدید تولید می‌شوند، نمی‌توانند جالب و جذاب از آب دربیایند و اینجا بودجه عظیمی صرف ساخت سریال‌هایی می شود که کارشان بدون ساز و کار مناسب به فصل‌های بعدی کشیده شده است.
با کوچکترین تحقیقی متوجه خواهیم شد که تنها چند سریال در فصل جدید مخاطب‌شان را جذب کرده‌اند و مابقی نه تنها حرف جدیدی برای گفتن نداشتند که در حد یک سریال متوسط تنها روی آنتن رفتند.
پیروز قهرمانی