به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، یادداشت هوشنگ گلمکانی منتقد سینما به شرح زیر است:
«خانه پدری» پس از چند سال توقیف و جنجال و حاشیه‌های فرسایشی بر پرده آمده و مطمئن باشید جایی نخواهد لرزید. البته خود عیاری هم در این سال‌ها بابت تغییری کوچک، که اتفاقا بیش‌تر جنبه روانی و اخلاقی دارد و نه تغییری بنیانی، کمی لجبازی و مقاومت کرد اما سرانجام به یک تغییر مختصر فنی در همان صحنه چندثانیه‌ای مورد مناقشه رضایت داد و فیلم مجوز نمایش گرفت. هرچند می‌دانیم که مشکل برخی از مخالفان فیلم فقط همین چند ثانیه نبوده و آن‌ها با مفهوم و محتوایی که از «خانه پدری» برداشت می‌کنند مخالفند، اما یک سوال: آیا فیلم‌سازان حق ندارند جهان‌بینی خود را، اگر متفاوت با دیدگاه‌های مخالفان باشد، در فیلم‌های‌شان مطرح کنند؟ - دیدگاه‌هایی که با بنیان‌های اعتقادی هم کاری ندارد اما به هر حال سویه‌ای انتقادی در آن هست. کار فیلم‌ساز دغدغه‌مند همین است نه گوش به فرمان بودن. بگذارید فیلم‌ها بدون این واهمه‌ها و بحث‌های فرساینده نمایش داده شود تا محملی شود برای طرح بحث در همین زمینه‌ها. آن بحث‌ها مفیدتر از این دیده‌بانی و توقیف‌ها و محدودیت‌هاست. سابقه این چهل ساله هم نشان داده که نمایش هیچ فیلم توقیفی تأثیر سوئی بر جایی نگذاشته، مگر این که مراد از این برخوردها، فقط هدفی سیاسی و جناحی باشد. متاسفانه امکان محاسبه هزینه و ضایعات این برخوردها و جنجال‌ها وجود ندارد وگرنه می‌توانست تلنگری باشد بر ذهن همه.