سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ در کارنامه هنری داریوش یاری، کارگردان شناخته شده سینما و تلویزیون، آثار ارزشمند و نوآورکم نیست. از او که سومین فیلم سینمایی خود با نام «لیلاج» را آماده نمایش عمومی می کند، سریال تلخ و اندوه بار و کسالت آور "پناه آخر، درحال پخش از تلویزیون است.
سریالی که به شدت در موضوع، فیلمنامه، ساختار، کارگردانی و بازی ها داد می زند که می خواهد مجموعه ای ارزشی و مذهبی و محرمی باشد. اما پناه آخر باورمندی خود در نمایش باور مندی مردم و نمایش آیین های مذهبی و سنتی را در قالب هنر و تصویر هنرمندانه زندگی آدم های سریال به نمایش نمی گذارد، بلکه به عریان ترین و سطحی ترین شکل با نمایش حسینیه و مسجد و مراسم دعا و عزاداری و مرثیه خوانی و دیالوگ های گلدرشت شعاری و مذهبی درباره حق الناس و.... در بطن و حاشیه داستان غم بار سریال و ماجرای اختلافات قدیمی دو برادر و دیگر حوادث پناه آخر جار می زند.
سریال داریوش یاری می توانست یک درام یا ملودرام اجتماعی، خانوادگی و مذهبی قوی، جذاب و خوش ساخت باشد، چنانچه از داستان دراماتیک، فیلمنامه محکم، شخصیت پردازی های باورپذیر و بازی های خوب و هدایت شده و کارگردانی هوشمندانه برخوردار بود.
تماشای پناه آخر را تا سه قسمت نخست به سختی تحمل کردم. بعضی هنرمندان ما هنوز نیاموخته اند که سینما و تصویر و تلویزیون، تریبون و منبر سخنرانی و مداحی و مرثیه خوانی نیستند و آنها باید هنرمندانه حرف ها و پیام های آثار خود را بامخاطب درمیان گذارند.
سریال پناه آخر، از منظر هنری و پرداخت درست و مناسب مضامین مذهبی، اجتماعی و خانوادگی، ضعیف و ناتوان است و از همان بخش های آغازین آن، بر سر و روی تماشاگر غم و اندوه و مصیبت و افسردگی می بارد!
جبار آذین