«مرتضی مکی»، کارشناس مسائل آمریکا، درباره طرح روسیه برای تغییر مقر سازمان ملل و نهادهای زیرمجموعه آن از نیویورک به ژنو یا وین با توجه به سخت‌گیری‌های آمریکا در صدور روادید برای دیپلمات‌ها و مقامات کشورها از جمله روسیه و ایران، به خبرنگار سیاسی برنا گفت: بحث میزبانی نهادهای بین‌المللی در کشورهای مختلف همواره بر این اساس استوار بوده است که کشورهای میزبان، تعهداتی را در قبال کشورهای عضو آن نهاد می‌پذیرند و در چارچوب همان تعهدات تلاش می‌شود که همه کشورهای عضو آن نهاد بین‌المللی از همه شرایط و مزایا، حداکثر بهره برداری را ببرند.
او افزود: متاسفانه آمریکایی‌ها تلاش می‌کنند از میزبانی سازمان ملل در راستای اهداف و سیاست‌های خود استفاده کنند و محدودیت‌هایی را برای حضور برخی هیات‌های نمایندگی کشورهایی از جمله ایران و برخی کشورها ایجاد کنند. این اقدام آمریکا مسبوق به سابقه است اما آمریکا همواره در قبال مقامات ایرانی با کینه‌ورزی بیشتری عمل کرده و محدویت هایی را برای هیات‌های نمایندگی جمهوری اسلامی ایران، اعمال کرده‌اند.
مرتضی مکی ادامه داد: یقینا این اقدام آمریکا خلاف موازین حقوق بین‌المللی و تعهدات آمریکا در قبال کشورهای عضو سازمان ملل است اما در عین حال باید این نکته را متذکر شد، آنچه که برای ترامپ و دیگر مقامات هیات آمریکا مطرح بوده، منافع ملی و سیاست‌های آمریکا است نه تعهدات بین‌المللی‌شان. ترامپ طی یک سال گذشته نشان داده که با خروج از بسیاری از توافقنامه‌های دو جانبه و چندجانبه بین‌المللی مانند برجام هیچ تعهدی و ارزشی برای انجام تعهدات بین‌المللی قائل نیست و به راحتی با شعار اول آمریکا، از بسیاری از نهادهای بین‌المللی خارج شده و می‌شود.
این کارشناس مسائل آمریکا عنوان کرد: تغییر و انتقال مقر نهادهای بین‌المللی به ویژه سازمان ملل متحد و زیر مجموعه‌های آن کار آسانی نیست و به راحتی نمی‌توان این انتقال را انجام داد. اما از یک سو مطرح کردن این مباحث و طرح رای‌گیری روسیه برای تغییر مقر می‌تواند یک سری فشارهای سیاسی را متوجه آمریکا به عنوان یک اهرم فشار اعمال و با استفاده از فضای رسانه‌ای به همگان اعلام کند که آمریکا ناقض حقوق بین‌الملل است و حاضر به انجام ابتدایی‌ترین تعهدات خود نیست. از سوی دیگر نیز آمریکا به عنوان بزرگترین، تامین‌کننده بودجه سازمان ملل است و اگر این تغییر مقر صورت گیرد، آمریکا حاضر نیست این بودجه را تامین کند چراکه در عین حال بسیاری از کشورها، حاضر به پرداخت این میزان از بودجه به سازمان‌های بین‌المللی نیستند.