از سال های دور امام زاده داوود با مسیر صعب العبورش شهرت یافت. از سال هایی که باید با قاطر می رفتند تا امروز که یک ساعته به امام زاده داوود می رسیم، خانواده ها برای زیارت و گذراندن یک روز شاد در دل طبیعت به زیارت آن می روند. بقعه مبارک ایشان در میان دره ای سرسبز میان کوهستان در نزدیکی شهر تهران قرار دارد.
مسیر کوهستانی و سخت امامزاده داوود، البته باعث دوچندان شدن لذت زیارت هم می‌شد و برای همین بود که یکی از نذرهای رایج در تهران قدیم، نذر زیارت امامزاده داوود بود.
در قدیم اهالی تهران برای زیارت امامزاده داوود، معمولا شب را در فرحزاد می‌گذراندند و صبح روز بعد با کمک همین قاطرچی‌ها به امامزاده می‌رفتند.
بنای امامزاده در نگاه کلی از دو مسجد که هر دو به بقعه امامزاده در قسمت میانی منتهی می‌شوند، تشکیل شده است. یک بقعه هشت ضلعی که دارای سردابی در قسمت زیرین است، در این بنا وجود دارد که در زمان صفویه ساخته شده، اما بنای اصلی آرامگاه در زمان قاجاریه احداث شده و توسعه یافته است. قدم به داخل این آرامگاه و فضای معنوی زیبای آن که بگذارید، ضریحی ساده در مقابل چشمان شما خودنمایی خواهد کرد. این ضریح که به ضریح جعفری شهرت دارد، طول و عرضی به ترتیب برابر با ۲٫۵ متر و ۱٫۳۰ متر دارد. ( این مجموعه بصورت موبایلی عکاسی شده است )
