برای رسیدگی به موضوع «اف ای تی اف» و نگرانیهایی که از باب تصویب یا عدم تصویب آن در مجمع تشخیص مصلحت نظام مطرح می‌شود، باید نوع نگاه به این مسأله را مورد نظر قرار داد. اگر نگاه به آن سیاسی باشد، قطعاً نمیتوان انتظار حصول نتیجه را از آن داشت و به تبع آن نمیتوان برنده کشمکشها هم بود. اما اگر نگاه به این موضوع از منظر کارشناسی و فنی باشد، که البته همین نگاه هم چارهساز خواهد بود، تنها بانک مرکزی صلاحیت اظهار نظر را دارد؛ اظهار نظری که بطور رسمی هم از سوی این بانک مطرح شده و باید در راستای منافع ملی آن را فصل الخطاب قرار دهیم و بدانیم سایر مباحث مطرح شده در این زمینه، حاشیهای بوده و فایدهای برای کشور ندارد.
این بانک مرکزی است که در جریان امور قرار دارد و با سندیت اعلام میکند که وقتی ما به این سازمان ملحق شویم، چقدر میتواند در جابه جایی پول و منابع مالی کمک حال کشور باشد و وقتی هم که از آن دور شویم چقدر از لحاظ تنگناهای مالی میتواند برای کشور تبعات داشته باشد. اف.ای.تی.اف، استاندارد شفافیت است.
کشورهایی که عضو آن هستند در چارچوب مقررات بینالمللی که پولشویی را رصد میکند و به درآمدهای ناشی از جرایم سازمان یافته و تأمین منابع تروریسم حساس است، قرار میگیرند. این شاخص خودبه خود کشورهایی را که ملحق به این سازمان نمیشوند، متهم به عدم شفافیت میکند. حال چه دلیلی برای عدم الحاق به این سازمان و مقررات مربوط به آن وجود دارد؟ غیر از این است که مخالفان میخواهند خلاف استانداردهای شفافیت، روابط مالی و پولی جهانی را انجام دهند؟
این استاندارد، بحث حاکمیتی و سیاسی در داخل مرزها نیست که در داخل کشور برخی را به واکنش برای پیوستن به آن واداشته است. دنیا برای اینکه بتواند نحوه گردش مالی جهانی را رصد کند این مقررات را تنظیم کرده و ناظر بر جنبههای فنی و تکنیکی است. عدم رعایت این استاندارد، ضررهای جبران ناپذیری به کشورها وارد میسازد. وقتی شما خود را از مجموعه مقررات بینالمللی که دنیا براساس یکسری مطالعات فنی به آن رسیده، دور میکنید، در واقع خود را از دسترسی به منابع و نحوه زیست جهانی محروم کردهاید. زمانی که کشورها و حکومتها با این همه سلایق و عقاید گوناگون میخواهند با هم زندگی کنند نیازمند استانداردها و مقررات مشترکی هستند.
وقتی مقرراتی هم ایجاد می‌شود هر یک از کشورهایی که میخواهند در زیست جهانی سهیم باشند باید آن را رعایت کنند. در غیر این صورت، کشورها خود را از امکانات جهانی محروم میکنند و این در دنیایی که اگر شما یک قدم از رقابتها عقب هستید، صد قدم عقب میمانید، قابل جبران نیست. چه برسد به اینکه سالها خود را از استانداردهایی که قصد دارد برای جلوگیری از وقوع جرایم، در گردش مالی کشورها شفافیت ایجاد شود، دور کنید.
منبع: روزنامه ایران