به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا به نقل از روزنامه ایران، حضور پرشمار دانشجویان دارای گرایش‌های مختلف سیاسی در داخل و خارج از سالن برگزاری مراسم، نویدبخش گفت‌وشنودی پرشور بود و هرچه از زمان مراسم گذشت، این پیش‌بینی به واقعیت نزدیک‌تر شد تا ثابت شود، اشتیاق ایرانیان برای گفت‌وگو همچنان از ظرفیت بالایی برخوردار است اما متأسفانه هنوز از این ظرفیت ارزشمند استفاده لازم به عمل نیامده و در نتیجه غفلت از پرسش و پاسخ‌های حضوری و جایگزینی تبادل مواضع رسانه‌ای، سوء‌تفاهم‌ها افزایش یافته است. سوای نفس برگزاری این نشست که گامی مثبت بود، از نظر محتوایی هم انتقادهایی از سوی دانشجویان مطرح شد، انتقادهایی از جنس انتقادهای رایج رسانه‌ای که با شور دانشجویی درهم آمیخته بود و گاه لحنی تندتر از حد معمول داشت. نکته جالب توجه سخنان اغلب دانشجویان، دغدغه مشهود آنان بابت تنگناهای معیشتی مردم بود و از دولت انتظار داشتند، این مشکلات را هرچه سریع‌تر برطرف سازد. علی ربیعی نیز به‌نوبه خود کوشید تا منتقدان را به این نکته توجه دهد که تمرکز بر برخی چالش‌های اقتصادی فراگیر موجود در کشور، بدون ریشه‌یابی علت‌های درازمدت این مشکلات، راهگشا نخواهد بود و تأکید کرد که برای یافتن راه‌حل‌هایی مؤثر، ابتدا باید از تمرکز بر معلول‌ها، گذر و علت‌های واقعی را شناسایی کرد و سپس با هم‌افزایی نهادهای حاکمیتی و ایجاد عزم ملی و کنار گذاشتن رقابت‌های سیاسی و جناحی، تدابیر کارآمد و اجرایی اندیشید.
علاوه بر تفاوت دیدگاه دانشجویان با سخنگوی دولت، اختلاف دیدگاه‌های دانشجویان حاضر در مراسم هم بارز بود و این نکته در مواردی در واکنش آنان به سخنان یکدیگر هم نمود داشت. اما این اختلاف نظرها، نه فقط تأثیر منفی بر فضای مراسم نداشت بلکه بر جذابیت آن افزوده بود و سوای عده انگشت‌شماری که گاه و بیگاه می‌کوشیدند با شعارهای تند و رادیکال کردن فضا، نشست را از ریل رعایت آداب گفت‌وشنود خارج کنند، اکثریت حاضران، حتی هنگام بیان تندترین انتقادها یا شنیدن پاسخ‌های ربیعی، این آداب را رعایت کردند و کار بدانجا رسید که با وجود پایان زمان مقرر مراسم، دانشجویان با اصرار خواستار ادامه آن بودند تا دیگر انتقادها را بگویند و پاسخ‌ها را بشنوند که با وعده سخنگو مبنی بر حضور بیشتر و منظم در نشست‌های دانشجویی آتی دانشگاه شریف مواجه شد. مراسم دیروز، شاید به متقاعد شدن کامل دانشجویان یا سخنگوی دولت منجر نشد و از ابتدا هم چنین توقعی وجود نداشت اما همین که طرفین انتقادها و استدلال‌های یکدیگر را بدون واسطه شنیدند و فرصت همکلامی یافتند، رخداد مفیدی بود که در فضای پرتنش کنونی، ضرورت توجه بیشتر به گفت‌وگوهای رودررو را به مسئولان و افکار عمومی یادآوری کرد. اگر بناست با عزم ملی از گردنه تاریخی کنونی عبور کنیم، چاره‌ای جز هم‌افزایی نداریم و رسیدن به اکسیر نجات‌بخش هم‌افزایی، بیش و پیش از هر چیز در گرو گفت‌وگوهای چهره به چهره است که هرچند، ممکن است در ابتدا با لحنی تند درهم‌آمیخته باشد اما در نهایت به تقویت همدلی و همفکری برای عبور از بحران‌ها منتهی خواهد شد. بنابراین، باید امیدوار بود نه‌فقط دولت بلکه مسئولان سایر قوا و نهادهای حاکمیتی هم ضمن درک اهمیت حیاتی چنین گفت‌وشنودهایی، قدم به میدان گذارند و عطش اقشار مختلف مردم برای طرح پرسش‌ها، ابهام‌ها، انتقادها و اعتراض‌ها را پاسخ شایسته دهند.