پوریا رحیمی سام بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون، در گفت‌وگویی تفصیلی با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، از تجربه خود در سریال «کرگدن» گفت که در ادامه مشروح این گفت‌وگو را می‌خوانید.
او درمورد وضعیت نمایشی که قرار بود اوایل زمستان امسال به روی صحنه ببرد گفت: جدا از این جمله کلیشه ای که تئاترجایگاه تمرین من است. من همیشه تئاتر رو به عنوان جایی که من را آرام و کوک می کند درنظر گرفته ام و از آن مهمتر به عقیده من نیازدارم دائما در یک پیوستگی با تئاتر باقی بمانم و الان تقریبا از پارسال که اجرای کنسرت تئاتری را با اشکان خطیبی در تالار وحدت داشتم تقریبا از تئاتر دور مانده‌ام و به شدت بی قرار برای ایفای نقش یا کارگردانی تئاتر هستم این روزها به واسطه اینکه مشغول فیلمبرداری سریال «کرگدن» هستیم کمی از تئاتر دورافتاده ام اما هنوزهم مصرانه درتلاش هستم با پایان فیلمبرداری سریال «کرگدن» در اوایل زمستان با تعدادی از بچه های خوب تئاتری برای اوایل سال بعد در یکی از سالن ها یک نمایشی را کارگردانی کنم و به اجرای عموم برسانم.
بازیگر نقش «کاظی» در سریال «کرگدن» درمورد وضعیت اقتصادی این روزهای تئاتر بیان داشت: دومنظر وجود دارد. از منظر بدست آوردن موقعیت جدی در عرصه بازیگری و معرفی بچه های خوب تئاتری به عرصه سینما و جایگاهی که در آن عرصه پیدا می کنند و این روزها نمایش ها بیشتر از گذشته دیده می شوند من فکر میکنم این عرصه پیشرفت هایی داشته چرا که الان می بینم بچه های خوب تئاتری حتی به واسطه یک کار خوب و درخشان در معرض دید قرار می گیرند اینکه می گویم در معرض دید لطوما رجعت آن ها به سینما را به عنوان موفقیت تلقی نمی کنم و این را بعنوان جایزه یا موفقیت نمی بینم. عرصه بازیگری حرفه ای را به معنی درآمدزایی و فعالیت کردن مستمر اگر در نظر بگیریم مدیوم اهمیت چندان ندارد تئاتر یا تلویزیون و حتی سینما باشد که فکر میکنم بسیاری از بازیگران به دنبال این هستند که درواقع در موقعیت حرفه‌ای شغلی قرار بگیرند. این عرصه به نظرم برای بازیگران تئاتر پیشرفت کرده است و در معرض دید هستند و دیده ام که به عنوان یک رفرنس یا منبع به تئاترها و بچه های تئاتری رجوع می کنند اما آن چیزی که به عقیده من دردناک و دچار افول شده است شرایط اقتصادی تئاتر حتی علی رغم به وجودآمدن سالن های خصوصی و شاید برای نمایش های مشخصی دستمزدهای ویژه عرصه به لحاظ اقتصادی برای بچه های تئاتر تنگ شده من اواخر سال ۷۹ فعالیت تئاتری ام را از شهر هشتگرد آغاز کردم و آن زمان برای هر تئاتری که ما درخواست اجرای عموم در شهر هشتگرد می‌کردیم حدود ۱۰۰تا ۳۰۰ هزارتومان که آن دوره پول بسیار قابل توجهی بوده به ما کمک هزینه اعطا می شد یعنی اگر ما در طول سال ۱۰ تا اجرای عموم داشتیم به ازای هر ۱۰تا این مبلغ به ما تعلق می گرفت این تمام شهرستان ها را شامل می‌شد و اگر آثار ما به جشنواره فجر راه پیدا می کرد کمک هزینه های ویژه ای تعلق می گرفت و الان این عرصه نابود شده است.
بازیگر فیلم «کوپال» در ارتباط با وضعیت معیشتی افرادی که در تئاتر فعالیت می کنند گفت: سالهاست بچه های تئاتری پشت تعدادی شعار باقی ماندند و فقط یک سری حرف شنیدند و هیچکسی نمی‌فهمید بودجه مهمی که در این عرصه وجود داشته چرا هرروزکم و کم تر می شود و به نظرمن دوام آوردن در تئاتر به لحاظ اقتصادی کار سختی شده است. در گذشته افراد به صورت حتی اندک از تئاتر ارتزاق می کردند اما الان دیگر اینگونه نیست و علی الخصوص برای جوانان و گروه های دانشجویی بسیار سخت و دشوار می توانند یک نمایش را به اجرا بگذارند و اگر تئاتر به معنای واقعی تئاتر آن چیزی که سالیان سال مرسوم بود تئاترهای 45 روزه آن را عوض کرده که به نظرمن این ها تئاتر نیست. تئاتر به معنای تمرین چندماهه واقعا کار بسیار سختی شده است. زمانی توسط سالن های اجرا به شما محل تمرین تعلق می‌گرفت. اکنون تولید یک اثر نمایشی و اجرای آن به شدت گران و هزینه بر است اسپانسرها معمولا برای بازیگران و آدمهای خاص پا پیش می گذارند از این لحاظ به نظرم اوضاع تئاتر اصلا جالب نیست و وضعیت هرروز نگران کننده تر از دیروز می شود.
رحیمی سام درارتباط با ورود بازیگران سینما به عرصه تئاتر و اینکه آیا این اتفاق خوبی برای تئاتر و آن بازیگر است اظهارداشت: حتما همه ی‌بازیگران حق دارند که عرصه های مختلف را بدون هیچ گونه محدودیتی تجربه کنند یعنی این موضوع که چرا یک بازیگر سینما وارد عرصه تئاتر شده که ما در شروع فعالیت ازاین قبیل داستان ها زیاد داشتیم یا حتی نسل قبل از ما این فوبیا را داشتند که برای یک بازیگر تئاتر کسر شاءن است وارد سینما شود و بلعکس آن که بازیگر سینما نباید به راحتی به روی صحنه تئاتر بیاید. فکر میکنم عیار هر بازیگری در مواجه خود آن بازیگر با مدیوم مدنظرش درخواهد آمد یعنی اگر بازیگری مناسب مدیومی نباشد خود آن مدیوم به سرعت آن شخص را درجایگاهی که باید باشد قرار می دهد.
او در ادامه افزود: اینکه پیش از این موضوع قضاوت کنیم به نظرمن از یک سری حب و بغض ها می آید بدین معنی که بازیگر تئاتری فکر می کند یک بازیگر سینما ورودش عرصه را به آن تنگ می کند یا بلعکس آن وجود دارد به عقیده من اینطور نیست و هرکسی قطعا اگر توانایی هایی داشته باشد حتما جایگاه خودش را دارد و کسی نمی تواند این عرصه را برای کسی تنگ کند به همین خاطر من اتفاقا این حضور و گستردگی را خیلی خوب میدانم این سرمایه گذاری هایی که چند وقت اخیر در تئاتر صورت گرفته به واسطه همین گستردگی روابط است و همین حضور بازیگران باعث شده سرمایه گذاران سینما کمی متوجه سرمایه گذاری در تئاتر بشوند به نظرم میرسد سرمایه گذاری در تئاتر سرمایه گذاری زودبازه تری به نسبت سرمایه گذاری در سینما است چرا که زمانی که فیلم سینمایی ساخته می شود تقریبا یکسالی برای بازگشت سرمایه باید منتظر باشد اما در تئاتر اینگونه نیست. بازیگری که قابلیتش را داشته باشد حتما می تواند در تئاتر ماندگار باشد و بازیگری هم که توانایی اش رو نداشته باشد به عقیده من خود تئاتر اورا تقبیح می کند و خود آن شخص متوجه می شود که این عرصه را باید ترک کند. من بازیگران سینمایی را می شناسم علی رغم فشارها و پیشنهادهای بسیار هرگز وارد تئاتر نمی شوند چرا که خودشان می گویند ما اصلا برای تئاتر مناسب نیستیم.
پوریا رحیمی سام در پیشنهاد نمایش به دوستداران تئاتر گفت: من هنوز تماشاگر مستمر تئاترهستم از نمایش هایی که اخیرا دیده ام مانده باشد «لانچر5» و «کد 13» را دیه ام که دو تئاتر تقریبا با گزارههای مشتکر جالبی هم بودند یک اثر خیلی پسرانه و دیگری خیلی دخترانه است «سوختن» به کارگردانی علیرضا آرا و «فرانکشتاین» آتیلا پسیانی را هم به شدت دوست داشتم معمولا چون هنوز یکی از علاقه های زندگیم تئاتر دیدن است خیلی تئاتر را دنبال می کنم.