به گزارش گروه اجتماعی خبرگزرای برنا؛ در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰، یک هتل شناور هفت طبقه‌ای پنج ستاره در John Brewer Reef، حدود ۷۰ کیلومتری ساحل تاونزویل در کوئینزلند استرالیا برای بیش از یک سال روی آب شناور بود. این هتل، ۲۰۰ اتاق، بار، سالن ورزشی، سونا و دو رستوران عالی مخصوص غذاهای دریایی داشت. در بیرون هتل، یک زمین تنیس شناور نیز به چشم می‌خورد. هتل مذکور چنان فوق‌العاده بود که بسیاری از ساکنان تاونزویل که سن‌شان به این هتل قد می‌دهد، هنوز خاطرات خوبی از آن به یاد دارند.
هتل The Four Seasons Barrier Reef Resort، در واقع زاییده‌ی افکار توسعه‌دهنده‌ی استرالیایی، Doug Tarca بود که می‌خواست در دیواره‌ی بزرگ مرجانی، یک هتل مستقر کند تا به این ترتیب گردشگران بتوانند مستقیماً به آن دسترسی داشته باشند. در طرح اولیه قرار بود که سه کشتی کروز به‌صورت دائمی در اطراف این دیواره‌ی مرجانی لنگر بیندازند؛ اما این کار غیرعملی به نظر می‌رسید. شانس با یک شرکت سوئدی بود که در ساخت خوابگاه‌های شناور برای سکوهای نفتی تخصص داشت و این ایده را به یک تفرجگاه شناور تبدیل کرد. این هتل توسط شرکتی سنگاپوری ساخته شد و از آنجا که قرار بود در مکانی حساس از نظر زیست‌محیطی مستقر شود، هتل مذکور می‌بایست از ویژگی‌های متعددی برخوردار می‌بود تا بتواند از پس استانداردهای سختگیرانه‌ی پارک دریایی دیواره‌ی مرجانی برآید. هیچ‌گونه رنگ سمی‌ای نباید روی بدنه به کار می‌رفت؛ هیچ زباله‌ای نباید به آب‌های اطراف تخلیه می‌شد؛ فاضلاب و تمام زباله‌های مایع باید تصفیه و سپس به چندین کیلومتری بیرون صخره‌های مرجانی ریخته می‌شدند. زباله‌های آشپزخانه و سرویس بهداشتی سوزانده و مابقی زباله‌ها باید به سرزمین اصلی ارسال می‌شدند.
هتل شناور استرالیایی در سال ۱۹۸۷ و با هزینه‌ی بالغ بر ۴۰ میلیون دلار آمریکا تکمیل شد؛ هرچند وجود مشکلاتی در قرارداد با کشتی‌ساز سنگاپوری باعث شد تحویل آن تا ژانویه‌ی سال بعد به تأخیر بیفتد. در ادامه یک طوفان موسمی باز هم افتتاح این هتل را دو ماه دیگر به تعویق انداخت. زمانی که این هتل سرانجام در ماه مارس افتتاح شد، بازار سودآور گردشگری زمستانی در نیم‌کره‌ی شمالی را از دست داده بود. این تأخیرها، مانع از کسب میلیون‌ها دلار درآمد شد. دشوارترین بخش برای گردشگران، ۷۰ کیلومتری بود که برای رسیدن به هتل که در وسط اقیانوس قرار داشت، باید سوار تاکسی‌های آبی می‌شدند.
آب‌وهوای نامساعد اغلب ارتباط هتل با سرزمین اصلی را مختل می‌کرد و زمانی که گردشگران به این هتل می‌رسیدند، اغلب دچار دریازدگی شده بودند. در ادامه یکی از قایق‌هایی که برای جابه‌جایی مهمانان و بارهایشان بین سرزمین اصلی و هتل استفاده می‌شد، آتش گرفت؛ با اینکه هیچ‌کس آسیبی ندید، اما این ماجرا تأثیری منفی روی وجهه‌ی عمومی هتل داشت. اتفاق یادشده در کنار بازاریابی و مدیریت ضعیف باعث شد که رزرو اتاق‌های هتل به‌تدریج کاهش یابد. در نهایت مخارج فعالیت هتل بسیار هنگفت شد. حدوداً بیش از یک سال از آغاز به کار هتل می‌گذشت که به شرکتی در ویتنام فروخته و در سال ۱۹۸۹، به ۵۰۰۰ کیلومتر آن‌طرف‌تر به هوشی‌مین ارسال شد و در رود سایگون لنگر انداخت و با نام هتل شناور سایگون آغاز به کار کرد.
پس از پایان جنگ ویتنام، این کشور به‌دنبال رونق گردشگری بود و به اقامتگاه‌های لوکس نیاز مبرم داشت. این هتل شناور یک راهکار عالی محسوب می‌شد و موفقیت‌آمیز نیز بود. هتل شناور سایگون شهرت زیادی در شهر پیدا کرد، تا جایی که مردم با ذوق و علاقه از آن به‌عنوان «شناور» (The Floater)، یاد می‌کردند. اما بار دیگر مشکلات مالی، صاحبان هتل را مجبور به تعطیل‌کردن آن کرد. این بار هتل به کره شمالی فروخته و به منطقه‌ی توریستی Mount Kumgang در مرز کره شمالی و جنوبی منتقل و در سال ۱۹۹۸ به روی گردشگران کره جنوبی باز شد. این هتل با نام جدید Sea Kumgang Hotel فعالیت خود را آغاز کرد و ۱۰ سال بعد، زمانی که یک سرباز کره شمالی به‌طور اتفاقی به زنی از کره جنوبی شلیک و او را کشت، تورها به این هتل به حال تعلیق درآمد. هتل مذکور همچنان در همان محل خود لنگر انداخته، اما برای بیش از ۱۰ سال تعطیل بوده است. اخیراً خبرهایی از این هتل بر سر زبان‌ها افتاد، چراکه رییس کره شمالی بازدیدی از کشتی مذکور با وضعیت اسف‌بارش داشت و اظهارات ناخوشایند و منفی‌ای درباره‌ی آن مطرح کرد. آقای کیم به وضوح گفت از وضعیت تفرجگاه ناراضی است و امکانات آن را به چادرهای موقت در منطقه‌‌ای دچار فاجعه تشبیه کرد.
کیم جونگ اون دستور دارد تا همه‌ی امکانات قدیمی و کهنه از تفرجگاه توریستی Mount Kumgang برداشته شود، در ضمن اشاره داشت که این هتل شناور و قدیمی ۳۰ ساله باید بازسازی یا اسقاط شده یا به توسعه‌دهنده‌ی دیگری فروخته شد. این در حالی است که مردم تاونزویل هنوز خاطرات به‌یادماندنی‌ای از این هتل دارند. بلیندا اوکانر (Belinda O'Connor)، از کسانی که روی کشتی آبی کار می‌کرد و مهمانان را به هتل می‌رساند، همچنان اولین باری که این هتل را دید، به یاد می‌آورد. او می‌گوید:
چشم‌انداز خیره‌کننده‌ای بود. روزهای شگفت‌انگیز اقامت در هتل، سفرهای ماهیگیری، جشن‌هایی که خدمه به پا می‌کردند، غواصی در زیر هتل و پیتزاهایی که با هلیکوپتر به هتل آورده می‌شد، به یاد می‌آورم.
لوک استین (Luke Stein)، یکی دیگر از کارمندان سابق هتل با خوشحالی به یاد می‌آورد:
کار در این هتل بهترین شغلی بود و هست که در تمام عمرم داشته‌ام. من برای پیاده‌روی، شناکردن و در آفتاب‌بودن، پول می‌گرفتم. وقتی به یاد آن زمان می‌افتم، با خودم می‌گویم، واقعاً این اتفاق افتاده است؟ یا من خواب دیده‌ام؟
موزه‌ی دریایی تاونزویل در حال حاضر نمایشگاه معروفی از این هتل دارد که حاوی مدلی از این کشتی، اطلاعات و یادگاری‌های آن است.