به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ صدا و سیما مدت‌هاست که عنوان رسانه ملی را یدک می‌کشد! این رسانه در روزهای اخیر با انتشار اخبار بی‌پایه و اساس و دروغ، سانسور خبرها و گلچین کردن خبرهای جناحی خاص بذر بی‌اعتمادی را بیش از گذشته در دل مردم انداخت.
شاید بهتر باشد روی صحبت‌مان را با مدیران این رسانه که خود را ملی نامیده‌اند برگردانیم و سپس به این بپردازیم که چرا دستگاه‌های نظارتی بر این رسانه چشم و گوش خود را بسته‌اند و هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند با وجود اینکه سیاست یک بام و دو هوای نظارتی، سال‌هاست که همه را آزار می‌دهد...
واقعیتِ هر روز جامعه ما همین چند خط بالا بود، اشتباهات پی در پی رسانه‌ای که نام خود را ملی گذاشته اما، با ساختار موجود همخوانی ندارد.
در این رابطه با حسن پورمحمدی، جامعه شناس، گفت و گو کردیم که در ادامه می خوانید.
پورمحمدی در ابتدا با بیان اینکه واقعیت این است که صدا و سیما همانند یک باشگاه سیاسی عمل می‌کند، گفت: متاسفانه این رسانه در تمامی موضوعات به ویژه در بخش سیاسی از کلیت جامعه منفک است و ساز جناح خاص خود را می‌نوازد. گویی صدا و سیما، نه رسانه ملی که ارگان رسانه‌ای یک حزب خاص باشد.
او ادامه داد: رفتار دوگانه صدا و سیما بی‌صداقتی حاکم بر این رسانه را عیان می‌کند. مسئولان این رسانه باید متوجه باشند سیاسی کاری با رسانه ملی، در نهایت به بدنام شدن سیاسی کاران می‌انجامد.
این جامعه شناس افزود: آنچه به عنوان صدا و سیما می‌شناسیم، نه غنیمتی برای امیال شخصی و سیاسی که امانتی است که 80 میلیون ایرانی در آن سهم دارند و حق دارند که به اندازه سهم خویش، خود را در آینه آن بیابند.
او با تاکید بر این موضوع که تک رسانه‌ای بودن در عصر انفجار اطلاعات و ماهواره و اینترنت و شبکه‌های اجتماعی دیگر به کار نمی‌آید، عنوان کرد: قواعد تک صدایی متعلق به گذشته است و ادامه دادن آن راه در عصر کنونی بیشتر شبیه به یک کمدی بی‌مزه است.
پورمحمدی با بیان اینکه برنامه‌های تکراری و مناسبتی کارکرد ارزشی این رسانه را زیر سوال برده است، گفت: پژوهش‌هایی که در این باره انجام شده است، نشان دهنده ضعف تلویزیون به لحاظ جذب مخاطب است و جای تردید نیست که عملکرد رسانه ملی در ادوار گذشته متاسفانه باعث شده جامعه به سمت شبکه‌های فارسی زبان برون مرزی سوق داده شود.
این جامعه‌شناس به برخی از عوامل ایجاد نارضایتی این رسانه اشاره کرد و افزود: معیار نارضایتی از تلویزیون شامل عدم جذابیت برنامه‌های صدا و سیما، عدم انطباق برنامه‌ها با نیازهای روحی و اقتضائات سنی، تکراری و غمگین بودن برنامه‌ها و عدم بهره‌گیری از چهره‌های محبوب مردم است. از طرفی کسب اطلاعات سیاسی مشتمل بر اطلاع از اخبار بدون سانسور، آگاهی از نظرات کشورهای دیگر راجع به اتفاقات جامعه ایران، مطلع شدن از آخرین اخبار سیاسی نیز از جمله خواسته مردم از این رسانه است.
او در پایان تذکر داد: متاسفانه پایان هر رسانه‌ای که به مخاطبش اهمیت نداده است حاصلی جز بی مخاطبی نبود. هرچند به نظر می‌رسد این رسانه اهمیتی هم به کاهش مخاطبانش نمی‌دهد.