بیشتر کسانی که به کرمان سفر نکرده‌اند تصور درستی از موقعیت اقلیمی و جغرافیایی این شهر در ذهن ندارند. تصور رایج این است که این‌جا یک منطقه‌ی خشک، بی‌آب و علف، و پوشیده از خاک‌های شور است.
حال آن‌که وقتی در کرمان زندگی می‌کنید برای دیدن کویر باید یکی دو ساعت رانندگی کنید، اما برای تماشای کوه‌های اطراف کافی است از داخل خیابان‌های سطح شهر، فقط کمی سرتان را بالا بگیرید.
این کوه‌ها بالای چهار هزار متر ارتفاع دارند و هر وقت سال آبی خوبی داشته باشیم، این منطقه در بیشتر اوقات سال سفیدپوش می‌شود. روز و شب، و در تمام فصول این چشم‌انداز تماشایی است. فرق نمی‌کند کجا ایستاده‌ای؛ دور یا نزدیک!
رسول زندی که از کوهنوردان با سابقه و آگاه این دیار است در کتاب کوه‌های استان کرمان، می‌نویسد: «کمتر کوهنوردی است که با نام جوپار، این رشته کوه با عظمت و پر صلابت مرکزی ایران آشنایی نداشته باشد. رشته کوهی با دیواره‌های بلند و دهلیزهای مخوف که وصف آن، تنها پس از دیدارش مقدور است. رشته کوهی که سمبل کوه‌های جنوب کشور بوده و بی‌سبب نیست که آن را آلپ ایران نام نهاده‌اند».
مقصودم ازاین یادداشت کوتاه این است که کرمان فقط کویرلوت و سرزمین زیبای کلوت‌ها نیست؛ کرمان به جز کوه‌های با عظمت جوپار، همچنین صاحب ده‌ها منطقه‌ی دیگر کوهستانی است که هرکدام به سهم خود در شمار ثروت‌های بیکران و تمام نشدنی این سرزمین‌اند. ثروت‌هایی که ظاهرا نهفته هستند؛ یا ما نمی‌توانیم آن‌ها را آشکار کنیم!
یکی از وجوه آشکار این گنج‌های سر بر آسمان ساییده این است که می‌توانند سالانه هزاران گردشگر را به این منطقه بیاورند. اما افسوس که ما برای آلپ ایران سرمایه‌گذاری لازم را نکرده‌ایم؛ نه تنها بسیاری از علاقه‌مندان به کوهنوردی و طبیعت‌گردی در سراسر دنیا از وجود چنین جایی بی‌خبرند، که در داخل نیز هنوز بسیاری فکر می‌کنند که کرمان سرزمینی پست، کویری و لم‌یزرع است!