به گزارش خبرگزاری برنا؛ کارشناسان می‌گویند اگر شما یک سبک زندگی بی تحرک را رعایت می‌کنید، که بسیاری از شهروندان در معرض آن قرار دارند: قدم نزدن، استفاده از آسانسور، بیشتر روز‌ها در مطب نشستن یا روی نیمکت دراز کشیدن، پس به سختی نیازی به انگشتان دیگر اندام تحتانی دارید.
با این حال، اگر کسی کوه‌ها را صعود کند، بر روی ماسه یا سنگریزه قدم بزند، بدود، برقصد، شنا کند، از درختی صعود کند - در بدن او چنین عضله یا مفصلی که درگیر آن نباشد، وجود ندارد.
امروز، حتی در شبکه جهانی وب، هیچ منبعی وجود ندارد که به مطالعات ویژه در مورد واکنش بدن انسان به عدم وجود انگشت کوچک روی پا‌ها اشاره کند اما ارتوپد‌هایی که با افرادی که انگشت کوچک پا را از دست داده اند همکاری می‌کنند، درباره نقض هماهنگی حرکت صحبت می‌کنند.
نکته این است که انگشت کوچک برخلاف سایر انگشتان متصل به یکدیگر، دارای مجموعه‌ای از ماهیچه‌های کنترل و تاندون جداگانه است؛ و در شرایطی که لازم است تعادل را در حالت بی ثباتی حفظ کند، دخیل می‌باشد. به عنوان مثال، هنگام انجام تمرینات، فقط کافی است روی انگشت کوچک فشار بیاورید تا ورزشکار تعادل خود را حفظ و از سقوط جلوگیری کند.
دانشمند علوم اعصاب نظری، مارک چنگیسی قانون به اصطلاح اندام‌ها را توسعه داده است. به گفته وی، حضور دقیقا ده انگشت روی دست و پا‌ها با استفاده از یک فرمول ریاضی توضیح داده شده است. برای انجام تمام کارکرد‌های لازم برای یک شخص، چنین تعداد انگشتان دست ایده آل است: نه کم و نه بیشتر.
علاوه بر اهمیت عملکردی، انگشتان پا یک کارکرد دیگر دارد که با وجود تعداد زیادی از انتهای عصب همراه است. هر عصب روی یک انگشت مخصوص با برخی از اندام‌های داخلی مرتبط است. این خاصیت در درمان بیماری‌های مختلف با استفاده از روش طب سنتی، طب سوزنی، میو تراپی (گرم کردن انگشتان، ماساژ گواشا (ماساژ با صفحات استخوان حیوانات یا سنگ طبیعی) استفاده می‌شود. تمام این تکنیک‌ها از قرن ۵ تاکنون منشاء آن‌ها در طب تبت است. بسیاری از روش‌های آن هنوز هم کار می‌کنند.