به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، بهرنگ دزفولی‌زاده، عکاس قدیمی و باتجربه سینما که پیش از این ساخت چند فیلم مستند و کوتاه نیز در کارنامه‌اش داشته امسال با اولین اثر سینمایی‌اش در جشنواره فجر حضور داشت و در بخش نگاه نو جشنواره یکی از فیلم‌های متفاوت این رویداد فرهنگی هنری بود.
فیلم سینمایی «بی‌صدا، حلزون» فیلمی است درباره ناشنوایان که هانیه توسلی در نقش یک کم‌شنوا و محسن کیایی در نقش یک ناشنوا یکی از متفاوت‌ترین نقش‌هایشان را در سینما ایفا کرده‌اند.
در خلاصه داستان این فیلم سینمایی آمده است:
بی صدا حلزون داستان زنی است که بین احساس و منطقش در حال تصمیم‌گیری است.
عوامل و مشخصات فیلم سینمایی «بی‌صدا، حلزون» به شرح زیر است:
کارگردان: بهرنگ دزفولی‌زاده
تهیه‌کننده: مرتضی شایسته
بازیگران: هانیه توسلی، مهران احمدی، پدرام شریفی، محسن کیایی، علیرضا جلالی تبار، بهنوش بختیاری، الهه حسینی و بیژن بافکار
دیگر عوامل این فیلم عبارتند از:
نویسنده: محمد رهگذر، مدیر فیلمبرداری: محمدرضا جهان‌پناه، برنامه‌ریز و دستیار اول کارگردان: ایمان غیرتمند، منشی صحنه: شیدا باسمه‌چی، مدیر صدابرداری: مهدی ابراهیم‌زاده، صدابرداران: حمید محمودی و سهیل متولی، صداگذار: حسین ابوالصدق، طراح گریم: سودابه خسروی، طراح صحنه و لباس: افسانه صمدزاده، تدوین: سپیده عبدالوهاب، مربیان زبان اشاره: امیر تهرانی و حوریه مقدسی، عکاس: مریم مَجد، تصویربردار پشت صحنه: نفیسه مدرس، مدیر روابط عمومی و مشاور رسانه‌ای: مریم قربانی‌نیا، مدیر تدارکات: نادر محمدی، مجری طرح: مهدی نریمانی، سرمایه‌گذار: بیژن بافکار، مشاور سرمایه‌گذار: نیما رضازاده، مشاور علمی پروژه: راضیه علم‌بیگی، مدیرتولید: مجتبی متولی، پخش از هدایت فیلم.
در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار خبرگزاری برنا با چند تن از عوامل این فیلم سینمایی را می‌خوانید:
بهرنگ دزفولی‌زاده، کارگردان سینما، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، درباره شائبه‌های حضور برخی فیلم‌ها در بخش نگاه نو جشنواره فیلم فجر گفت: فیلم‌ها بر اساس قانون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انتخاب می‌شوند و در قانون ارشاد افرادی که اولین پروانه ساخت فیلم سینمایی را دریافت می‌کنند فیلم‌شان در بخش نگاه نو داوری می‌شود و جزو فیلم اولی‌ها به حساب می‌آیند. تجربه ساخت فیلم با پروانه ویدئویی در قوانین وزارت ارشاد جزو تجربیات سینمایی به حساب نمی‌آید. با توجه به این قانون در جشنواره امسال فیلم‌ها به درستی انتخاب شده‌اند و هیچ فیلمسازی در بخش نگاه نو تجربه دریافت پروانه سینمایی ندارد.
دزفولی‌زاده خاطرنشان کرد: فیلمسازانی که ساخت اولین فیلم سینمایی‌شان را تجربه می‌کنند با انگیزه و خلاقیتی پا به این عرصه می‌گذارند که به نظرم نیاز به حمایت دارند تا دیده شوند. برای ساخت اولین فیلم، هر فیلمساز شاید سال‌ها تمرکز روی ساخت اثرش داشته و اینکه شرایطی برای دیده شدن این زحمات فراهم شود می‌تواند امیدوارکننده باشد. بخش نگاه نو جشنواره فیلم فجر یکی از بهترین فرصت‌ها برای دیده شدن فیلمسازان جوان است.
این کارگردان در ادامه گفت: شاید نگاه فیلمسازان جوان ما به موضوعات اجتماعی تا حدی تلخ باشد، این نگاه که نشأت گرفته از شرایط تلخ جامعه‌مان است بعضاً با راهکارها و پیشنهاداتی همراه بوده که کورسویی از امید در آن دیده می‌شود. فیلمسازان جوان ما در سال‌های اخیر آثار امیدوارکننده‌ای ساخته‌اند و فیلم‌هایی چون «ابد و یک روز»، «اِو» و «امیر» فیلم‌هایی تلخ اما با پایانی امیدوارکننده هستند. حتی فیلم سینمایی «ملبورن» که شاید پایانی تلخ دارد به شکلی جذاب و هیجان‌انگیز تمام می‌شود و این نشانه‌ها در فیلم‌های فیلمسازان جوان سینمای ایران بسیار بیشتر از دیگر فیلمسازان به چشم می‌خورد. حتی قبل‌تر فیلمسازی چون اصغر فرهادی نیز در اولین آثارش مثل «رقص در غبار» و «شهر زیبا» خلاقیتی به کار برده و فیلمش را به شکلی به پایان رسانده که علاوه بر متفاوت بودن آثار نسبت به فیلم‌های دوره خود کورسویی امید در آن‌ها دیده می‌شود. به نظر من تنها از تلخی‌ها گفتن کافی نیست، ارائه راهکار می‌تواند توسط یک فیلمساز بسیار ارزشمند باشد.
کارگردان فیلم سینمایی «بی‌صدا، حلزون» اظهار داشت: دو سال پیش با حذف بخش نگاه نو واقعاً شرایط برای دیده شدن فیلمسازان فیلم اولی بسیار سخت و در حق این فیلمسازان اجحاف شد. قطعاً رقابت فیلم‌هایی که در شرایط سخت با تجربه کم توسط فیلمسازان جوان ساخته شده با فیلم‌هایی که توسط فیلمسازان با تجربه و کارکشته ساخته شده‌اند امکانپذیر نیست. فیلمسازان قدیمی‌تر علاوه بر تجربه‌ای که دارند به واسطه موفقیت در آثار قبلی امکان استفاده از ابزار و پروداکشن بیشتر را در اختیار دارند که این شرایط برای یک فیلمساز در اولین تجربه کارگردانی وجود ندارد. خوشبختانه بخش نگاه نو پس از اینکه در آن سال حذف شد، سال بعد به جشنواره برگشت و قطعاً وجود این بخش اتفاق امیدوارکننده‌ای برای فیلمسازان جوان است.
او افزود: فیلمسازان جوان که سراغ ساخت اولین فیلم‌شان می‌روند در برابر هر تغییری نسبت به فیلمنامه مقاومت دارند. به نظر من این مقاومت را باید کنار گذاشت. من برای ساخت یک فیلم، فیلمنامه را در اختیار افراد مختلف قرار می‌دهم و با آن‌ها درباره آن صحبت می‌کنم و آنچه که در صحبت با افراد مختلف به نفع فیلمنامه دستگیرم می‌شود را در بازنویسی‌ها به کار می‌برم. این تصور که هیچ تغییری در فیلمنامه نوشته شده نباید اعمال شود به نظرم می‌تواند تصوری غلط باشد که امروز در بین فیلمسازان جوان ما بسیار دیده می‌شود.
دزفولی‌زاده در پایان اظهار داشت: فیلم «بی‌صدا، حلزون» با همدلی و همراهی گروهی ساخته شد که برای ساخت آن بسیار تلاش کردند. کاراکترهای این فیلم شخصیت‌های پیچیده و خاصی دارند که من از بازیگران در ابتدا درخواست کردم پیش از شروع فیلمبرداری تمرین کنیم و آن‌ها نیز با من همکاری کردند. «بی‌صدا، حلزون» فضا و قصه‌ای خاص دارد که در سینمای ما فیلمسازان کمتری به سراغ آن رفته‌اند.
امین انتشاری، مدیر جلوه‌های ویژه بصری فیلم سینمایی «بی‌صدا، حلزون»، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: جلوه‌های بصری به دو بخش نامرئی و مرئی تقسیم می‌شود. جلوه‌های بصری مرئی به طوری است که شما هر چقدر سعی کنید نتیجه کارتان بسیار واقعی و باورپذیر باشد همه می‌دانند در سکانس مربوطه از جلوه‌های بصری استفاده شده است. به عنوان مثال اگر قرار است یک اژدها روی برج میلاد بایستد و این اژدها به طبیعی‌ترین شکل ممکن نیز طراحی شود همه می‌دانند که در این سکانس از جلوه‌های ویژه بصری استفاده شده است.
انتشاری خاطرنشان کرد: اما در بخش جلوه‌های بصری نامرئی اتفاقات در پروسه اجرا باید به گونه‌ای رقم بخورد که مخاطب متوجه استفاده از جلوه‌های بصری نشود. اگر تصاویر در بخش جلوه‌های بصری نامرئی طبیعی نباشد و مخاطب متوجه شود در صحنه موردنظر از جلوه‌های ویژه بصری استفاده شده عوامل در کارشان ضعیف عمل کرده و به قولی قافیه را باخته‌اند.
او افزود: تخصص اصلی من داینامیک سیالات است، من در شبیه‌سازی دود، آب، آتش و... کار می‌کنم. در فیلم «بی صدا حلزون» دو دقیقه و 19 ثانیه شبیه‌سازی آب داریم. آب گل‌آلودی است که آتلیه را فرا گرفته و از نظر اجرایی با جلوه‌های ویژه میدانی قابل اجرا نبود، به همین دلیل عوامل تولید از همان ابتدای پیش‌تولید به ما مراجعه کردند در نشست‌ها و گفت‌وگوهای مختلف استوری بردها را کشیدیم و در واقع سکانس طراحی شد و مرحله به مرحله سکانس‌ها را طراحی کردیم، نورپرداری را دقیقاً طراحی کردیم.
انتشاری در ادامه گفت: نکته حائز اهمیت و مهم کارگردانی صحنه‌ای است که ابزار داخل آن وجود ندارد و قرار است پس از تصویربرداری با جلوه‌های ویژه بصری ساخته شود. بازیگران در واقع باید نسبت به چیزی کنش داشته باشند که وجود خارجی ندارد. هانیه توسلی و مهران احمدی در واقع با آبی که وجود نداشت تعامل داشتند، ما نماهای بسته از آب داریم که با جزئیات دیده می‌شود و همه اینها توسط جلوه‌های ویژه ساخته شده است چرا که در غیر اینصورت امکان نداشت فضای آب گرفتگی آتلیه را در تصویر به وجود آورد.
او اظهار داشت: من یک تیم هفت نفره در ساخت این سکانس داشتم که با جزئیات هر اتفاقی که با آب در این صحنه رخ می‌دهد را طراحی کرده‌اند. برای اینکه بازیگران بتوانند به خوبی حس بگیرند و در این سکانس ایفای نقش کنند لباس بازیگران را عوامل پشت صحنه مدام با آب‌پاش خیس می‌کردند. پروسه اجرای جلوه‌های بصری این فیلم که 15 دقیقه از زمان کل «بی صدا حلزون» را در بر می‌گیرد بیش از سه ماه به طول انجامید که 60 پلان را در بر می‌گیرد و پلان‌های چالشی‌اش 25 پلان بود.
علیرضا جلالی‌تبار، بازیگر سینما و تلویزیون که با درخشش در فیلم سینمایی «وقتی همه خوابیم» توجه منتقدان و مخاطبان سینما را به خود جلب کرد در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، در پاسخ به این پرسش که چرا پس از حضور موفقش در «وقتی همه خوابیم» در آثار کمتری ایفای نقش کرد؟ اظهار داشت: جواب این سوال سه بخش دارد اول اینکه ده سال طول کشید تا یک کار فرهنگى مثل «وقتى همه خوابیم» دیده و هضم شود. دوم اینکه به جاى تیپ شدن ترجیح دادم به عنوان بازیگر شناخته شوم و این قطعاً زمانبر است. سوم اینکه متأسفانه کارهایى که در این مدت انجام دادم هم درست نمایش داده نشده و طبیعتاً به طور مناسب دیده نشدند. در همین روزها فیلم «اولین امضا براى رعنا» روى پرده است که طبق معمول فیلم هاى فرهنگى در سکوت زمستانى و پوشش کم مطبوعات هنرى روزهای اکرانش را سپرى مى کند.
جلالی‌تبار درباره فیلم سینمایی «بی‌صدا حلزون» گفت: نگارش «بى صدا حلزون» چند سال طول کشید و من در جریان نگارش متن بودم. کارگردان در نسخه آخر این نقش را به من پیشنهاد داد که پذیرفتم.
او موفقیت یک فیلم در گیشه را بیش از هر چیز به پخش و تبلیغات مربوط دانست و گفت: اقبال مخاطب به تیزهوشى پخش و تبلیغات مناسب ربط دارد، هر فیلم درست و خوش ساختی مخاطبان خود را دارد و لزومی ندارد که فیلم حتماً کمدی باشد، هر فیلم خوبی در صورت بازاریابى مى تواند فروش مناسبى به دست آورد. مسأله مهم آشنا کردن خانواده هاى جوان با سینما به عنوان یک فرصت فرهنگى تفریحى است.