فیلم «شنای پروانه» محمد کارت روی پرده رفت و باتوجه به نوع قصه و فضایی که قرار بود در آن به یکی از آسیب های اجتماعی در ژانری خاص در سینما پرداخته شود، فیلم البته با محدودیت سنی +15 اکران شد.
قبل از اینکه تحلیلی بر فضای تولیدی سخت این فیلم سینمایی داشته باشیم باید به جسارت کارگردان در پرداختن به سوژه و موشکافی لایه های تحقیق شده اش اشاره داشته باشیم که در نوع خود قطعا کار راحتی نداشته است و بی تردید به تجارب کارت در حوزه مستندسازی برمیگردد.
اگرچه در معرفی این فیلم ویدئویی از بازی خوب امیر آقایی پیش از جشنواره در فضای مجازی دست به دست شد اما در زمان اکران مشخص شد که جواد عزتی در فیلم «شنای پروانه» ایفاگر کاراکتری است که محمد کارت به آن نگاهی در قواره های قیصر دارد.
نکته ای دیگر استفاده کارگردان از نابازیگران در نقش های مهم و اساسی فیلم بود و البته نقش های کوتاهی که بازیگران باسابقه سینمای ایران به اندازه یک ستاره درآن درخشیدند.
علاوه بر جواد عزتی و امیر آقایی که قطعا یکی از پر سر و صداترین نقش های جشنواره فجر امسال را در «شنای پروانه» محمد کارت ایفا کردند، می توان به نقش کوتاه و ویژه طناز طباطبایی در نقش «پروانه» اشاره کرد که با یکی دو سکانس عیار بازیگری اش را به رخ می کشد و از سوی دیگر پانته آ بهرام با برشی کوتاه در فیلم تمام ویژگی های یک کاراکتر از قشری خاص را در هیبت و گریمی معرفی می کند و علی شادمان ذهنیت تماشاگر را نسبت به هرآنچه در این سالها از او در سینما دیده ایم با تیپ کاراکتری عجیب و غریب برهم میزند.
فیلم به لایه هایی از افراد غیرقابل دسترس در اجتماع می پردازد و بی تردید این موقعیت و فضا دارای قصه ای است که در برخی از اوقات نیاز است به روح و روان مخاطب یورش برده و پوسته ای دیگر از جامعه معمولی را که میبینیم، لایه باز با رعایت جزئیات نمایان سازد و از سویی دیگر یک دست کردن بازی بازیگران با راکورد فضا و موقعیت قصه به لحاظ لحن، استایل، فیزیک اجرایی و... حتما کار راحتی نیست.
کارگردان بسیار هوشمندانه در تک تک لحظات فیلمش از عنصر تعلیق برای گیراتر کردن محیط قصه اش استفاده می کند و همین فاکتور فرصتی است که بازیگران بتوانند در تمام لحظات حضورشان در فیلم کارت بدرخشند.
بی شک نقطه عطف کار این کارگردان جوان در کنار موقعیت سازی، معرفی جهان فیلم بازی جواد عزتی است که در چند سکانس در قواره های یک ستاره کاربلد بازیگری دیده می شود. او در نقش حجت لحظاتی از بازیگری را بیش از آنچه در قبل از او دیده ایم و شاید در نگاه اول با فیلم جاندار مقایسه اش کنیم به تصویر می کشد. اگرچه در کارنامه عزتی کاراکترهایی پرخاشگر و برون گرا وجود دارد اما حجت فیلم «شنای پروانه» دارای دو بعد و چند ویژگی طلایی برای یک بازیگر است.
و نکته درخشان بازی عزتی در فیلم کارت، به توانمندی این بازیگر در به دوش کشیدن قصه در طول فیلم برمیگردد که این بازیگر با ارائه چند جنس از بازی در لحظات مختلف به خوبی از پس آن برآمده است.
شاید علاقه محمد کارت به سینمای کیمیایی و شخصیت های قهرمان مورد علاقه آن فیلمساز، در این فیلم نمود پیدا می کند که بی تردید طرفداران کیمیایی هم از شنای پروانه لذت ببرند.