پس از کاهش التهاب و غافلگیری اولیه شیوع کرونا در کشور که در سطح جامعه و مدیران وجود داشت به رغم تلاش های صورت گرفته هنوز به لحاظ ذهنی و سیاستی مقابله با این بیماری همه گیر به ثبات و نقطه مطلوب نرسیده است. آنچه در این زمینه مهم است اطلاع رسانی درست و اتخاذ شیوه های صحیح در مقابله با بحران است که به رغم تلاش ها و اقدامات صورت گرفته بخصوص فداکاری و کوشش شبانه روزی کادر درمانی مراکز پزشکی برای ارائه خدمات به بیماران هنوزدر برنامه های دولت ضعف وجود دارد . واقعیت این است که مهار پدیده سرسخت و پیچیده ای چون ویروس کرونا صرفا با خوش بینی ممکن نمی شود و اگر خوش بینی صرف و برخورد سرسری و سطحی با این پدیده در رفتار ها و سیاست ها حاکم شود نتیجه ای جز اشاعه و گسترش بیشتر بیماری در انتظار ما نیست .در حالی که اکثر استان های کشور درگیر این اپیدمی هستند ضرورت در پیش گرفتن رویه ها و سیاست های درست اهمیتی فراتر و بالاتر از پیش پیدا کرده است . بدیهی ست کلید حل این بحران هم مانند سایر بحران ها در" محرم دانستن مردم " است .
در شرایطی که جامعه و افکار عمومی شناخت کافی از این ویروس پیدا نکرده است و نوعی هراس اجتماعی و ذهنی در لایه های جامعه وجود دارد " امید اجتماعی و آگاهی عمومی " تنها راهکاری است که می تواند در کنترل بحران به کمک دولت بیاید و ایده حکمرانی خوب را چه در سطح جامعه و چه در سطح مدیران و مسئولان اعمال کند . دشمن درجه یک " امید اجتماعی " هراس عمومی است که با اعمال سیاست های درست و شفاف و بیان شواهد و تجربیات مثبت به آرامش نسبی و حتی تغییر رفتار اجتماعی می توانیم به جنگ آن برویم . همین تغییر رفتار اجتماعی است که هر زمانی جامعه را در کنار دولت قرار داده است ظرفیت بزرگی را برای عبور کم هزینه از مشکلات ایجاد کرده و در مورد ویروس کرونا و مهار تبعات اجتماعی و روانی آن هم همین قاعده صادق است .
باید از سیاسی کردن پدیده کرونا دوری کرد . کرونا از کسی سلیقه سیاسی اش را نمی پرسد و راهی جز هوشیاری عمومی و همبستگی ملی برای عبور از این کابوس اجتماعی نمی توان تصور کرد . چه جریان هایی که پس از شیوع این ویروس و گرفتاری ملت و دولت ایران از بیان خوشحالی خود ابایی نداشتند و چه جریان هایی که تلاش می کنند با سطحی نگری تاکید بر مراقبت های فردی و بهداشتی و برجسته کردن تبعات این بیماری را پروژه سیاسی در داخل جا بزنند هر دو در اشتباهند .اولی خائن است و دومی جاهل . زمانی که پدیده بهداشتی را سیاسی ببینیم در ابتدا دولت مقصر معرفی می شود و چون نظام اطلاع رسانی ما در شفافیت و اطلاع رسانی درست و به موقع دچار ضعف است ،نهادینه شدن و حاکمیت این تفسیر و نگاه به نهاد های کشور نه تنها کمکی به کنترل بیماری نمی کند چه بسا دامنه و عمق گرفتاری های کشور و جامعه را بیشتر هم می کند .
به نظر می رسد گرفتاری کشور و مشکلات مردم در این روزها با تمام مشقت ها و سختی هایی که تحمیل کرده ، می تواند فرصتی باشد که " امید اجتماعی " را با " شفافیت و صداقت " به همه ی عرصه ها باز گرداند . کرونا با همه مصائبی که دارد توانسته نارسایی های ساختاری مانند تنوع مراکز تصمیم گیری و موازی کاری ، بحران اعتماد و تضعیف سرمایه اجتماعی را برجسته تر کند . شاید در پرتو این بیماری فرصتی برای اصلاح رفتار ها و روند های غلط پیدا کنیم . امید و اعتماد اجتماعی مهمترین و بزرگترین و نافذ ترین سرمایه کشور در عبور از مشکلات و سختی هاست . بدون شک رمز عبور از این بحران " صداقت در گفتار و شفافیت در کردار " است . کلام حضرت علی ( ع ) در این مسیر راهنما ست آنجا که می فرمایند؛ حسنُ التدبیر یُمِنی قلیل المال و سوء التدبیر یُفنِی کثیره ؛ برنامه ریزی و تدبیر درست دارایی کم را افزایش می دهد و بی برنامگی و بی تدبیری دارایی بسیار را نابود می کند.