اولین خمپاره رو که سمت بیمارستان زدند، آوار شد رو اتاق عمل. پرستار و جراح بود که توی خون غلطیدند. آخرش هم شد یه متر مزار تو بهشت زهرا.
اون موقع خیلی ها راه رسیدن به خدا رو بلد بودند. خیلی ها هم دور زدند این راه رو. همین دکترها و نِرس هایی که تو یه چشم بهم زدند لباس سفیدشون با خون یکی شد. یکی یکی شهید شدند، آنان جان دادند برای تعهدشان.
حالا باز هم خمپاره آور شده تو بیمارستان‌ها، ویروسه که افتاده به جون مردم و بالا پایین می ره از ریه هایی که هنوز زخم جنگ و شیمیایی رو به دوش می کشند. هنوز وقتی نفس مریض کرونایی تنگ می شه و به سرفه می افته، یکی در میون سرفه هاش میراث همون شیمیاییه که بعثی لعنتی هوار کرد رو سر مردم. اشتراک این تنگی نفس و اون شیمیایی لعنتی، همین پزشکان و پرستارهای هستند که جون شیرنیشون رو کف دست گذاشتند تا از سلامتی مردم محافظت کنند.
هیچ وقت قرار نبوده که بیمارستان بشه جبهه و پرستار رزمنده. هیچ وقت حرف جان فدایی پزشک و پرستار هم نبوده. هر چی بوده درمان بوده و نسخه و بستری و ترخیص. اما حالا اونا شدند گلبول‌های سفید مریض ها. جنگ رو کشوندن به بیرون تن بیمار و تن به تن می‌جنگند با ویروس. می جنگند، می بازند، پیروز می شوند، مساوی می کنند، اما کوتاه نمیان، کوتاه نمیان، حتی اگر ایستاده جان بدهند.
آنها فرشتگان زندگی هستند و پیام آوران سلامتی. قطعا که نسخه ی این ویروس سرما دوست با آواز خوش هَزار پیچیده می شود تا همگان به استقبال بهار گرما بخش بروند.
بهاری که همین نزدیکیست...