به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، احسان حدادی پرتاب‌گر دیسک و رکورددار فعلی پرتاب دیسک ایران و آسیا با حد نصاب ۶۹٫۳۲ متر است. حدادی نخستین بار در سال ۲۰۰۵ با پرتاب دیسک به مسافت ۶۵٫۲۵ متر رکورد آسیا را شکست و مدال طلای قهرمانی دوومیدانی آسیا را در شهر اینچه‌اون، کرهٔ جنوبی به گردن آویخت. وی برای اولین بار در المپیک 2008 پکن حاضر شد و به عنوان یکی از شانس‌های اصلی قهرمانی بود. او همچنین در سال 2012 اولین مدال دوومیدانی ایران را برای کشورمان در المپیک لندن به دست آورد. حدادی با کسب ششمین مدال طلا مسابقات قهرمانی آسیا سهمیه حضور در المپیک 2021 توکیو را نیز به دست آورد. در واپسین روزهای سال 98 گفتگویی را با این ورزشکار المپیکی انجام دادیم که در زیر می‌خوانید.
*سال 1398 برای شما چطور گذشت؟
از آن‌جایی که مسابقات رشته دوومیدانی هر دو سال یک بار برگزار می‌شود، به همین دلیل از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. سال 98 مسابقات قهرمانی آسیا دوومیدانی را داشتیم که متاسفانه تیم‌های ملی کشور ما نتوانست نتایج مطلوبی را به دست بیاورد. ما در این رقابت‌ها فقط توانستیم دو مدال کسب کنیم، من یک مدال طلا و شیری هم یک مدال نقره در رشته پرتاب دیسک گرفتیم. پس از آن در رقابت‌های قهرمانی جهان من شانس بسیار زیادی داشتم که روی سکو بروم، اما متاسفانه یک هفته پیش از این تورنمنت، طی تمریناتی که در بلاروس داشتم دچار آسیب‌دیدگی شدن و نتوانستم مدال قهرمانی جهان را کسب کنم. اما خوشبختانه پس از 8 سال به فینال این رویداد مهم دست پیدا کردم. سال 98 من تنها نماینده کشورمان در لیگ الماس بودم و در این مسابقات توانستم سهمیه حضور در المپیک 2021 توکیو را کسب کنم وعلاوه بر این جزو سه نفر برتر قرار بگیرم.
*تلخ‌ترین و شیرین‌ترین خاطره شما از سال 98 چیست؟
تلخی‌های زیادی در سال 98 داشتیم و امیدوارم بودم هرچه زودتر تمام شود، اتفاقات بسیاری برای کشورمان افتاد که شامل مشکلات اقتصادی نیز می‌شد، در پایان سال ویروس کرونا شیوع پیدا کرد که امیدورام هرچه زودتر این مسئله حل شود.
*تفریح مورد علاقه شما چیست؟
واقعا تفریح مورد علاقه‌ای ندارم.
*مردم چه نگاه و دیدگاهی نسبت به رشته دوومیدانی دارند؟
پیش از این که اولین مدال دوومیدانی ایران در المپیک به دست بیاید، مردم خیلی شناخت زیادی نسبت به این رشته نداشتند و پیگیر اخبار دوومیدانی نبودند. خداراشکر با کسب مدال در المپیک 2012 لندن، باعث شد مردم نگاه ویژه‌ای به دوومیدانی پیدا کنند و نسبت به سال‌های گذشته انتظارشان از این رشته بالا برود. قطعا این مسئله کار را برای من و دیگر دوومیدانیکاران دیگر سخت می‌کرد. در حال حاضر 90 درصد مردم ایران رشته دوومیدانی را می‌شناسند و با رشته پرتاب دیسک آشنا هستند، قبلا حتی این دیسک را با صفحه دیسک ماشین اشتباه می‌گرفتند.
*درناامیدی‌ها چگونه برای ادامه راه به خود انگیزه می‌دهید؟
زمانی که سن کم‌تری داشتم، خیلی راحت‌تر بود که با یک سری مسائل کنار بیایم و شاید اصلا به آن‌ها فکر نمی‌کردم. اما وقت سن بالاتر می‌رود، شرایط سخت‌تر می‌شود و باید بیشتر روی خودمان کار کنیم، بیشتر مطالعه کنیم و بیشتر یاد بگیریم. الان سه سال می‌شود که حسین توکلی قهرمان سابق المپیک در کنار من است و خیلی به من کمک می‌کند. اما بعضی وقت‌ها واقعا سخت است که یک ورزشکار بخواهد خودش را برای یک رقابت بزرگ آماده کند. یک سری دغدغه‌های کاری و شخصی است که گاهی با ورزش درگیر می‌شود. الان خیلی سخت است که بتوانم مانند چند سال پیش آدم خودش را سریع جمع و جور کند اما تمام تلاشم را می‌کنم که این اتفاق بیفتد تا با خیال راحت در المپیک حاضر شوم.
*نظر شما درخصوص حضور بانوان در ورزشگاه چیست؟
من در این رابطه نظر خاصی ندارم، این حق مسلم هر انسانی که بتواند برای تماشای مسابقات ورزشی به ورزشگاه برود. ورزش یک محیط مقدس دارد و نسبت به دیگر اماکن سالم‌تر است، همچنین کسی که وارد عرصه می‌شود، باید زندگی سالم‌تری داشته باشد، قطعا ورزشکاری را پیدا نمی‌کنیم که زندگی‌ای غیر از این داشته باشد و بتواند مدال المپیک بگیرد. فضای ورزش به خاطر شرایط خاص خود، بسیار سالم‌تر است.