به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، سجاد کاظم زاده بوکسور تیم ملی ایران که این روزها برای کسب سهمیه المپیک تلاش می‌کند با خبرگزاری برنا گفتگو متفاوتی را انجام داده است که در ادامه آن را می‌خوانید:
* سال 98 برای شما چطور سپری شد؟
خدا را شکر سال خیلی خوبی بود و مسابقات زیادی را رفتیم و تجربیات خوبی را هم به دست آوردیم.
*قطعا هر ورزشکاری دوست دارد در المپیک حضور داشته باشد. چقدر فکر می‌کنید می‌توانید به این هدف دست پیدا کنید؟
تقریبا می‌شود گفت تا سال 99 که المپیک شروع می‌شود و در سال 98 باید سهمیه بگیریم. البته یک شانس دیگر داریم آنهم رقابت‌های قهرمانی جهان است و قطعا در این مسابقات تلاش خواهم کرد کسب سهمیه کنم. اما اگر کلی بخواهم بگویم هدف اصلی‌مان در سال 99 می‌شود مدال المپیک. بچه‌ها تلاششان را کردند و ما هم تلاش کردیم دیگر می‌رویم جلو و انشالله بتوانیم افتخارآفرینی کنیم برای کشورمان و مدال المپیک بگیریم در بوکس چون واقعا رشته سختی است و بچه‌ها تا این جا تمام تلاششان را انجام دادند و انشالله با این نتیجه و زحماتی که کشیدند نتیجه خوبی به دست بیاورند.
*تا به حال فکر کردید اگر بوکس را انتخاب نمی‌کردید چه رشته‌ای انتخاب می‌کردید؟
اصلا فکرش را نکردم چون هر چه شود دوباره برمی‌گردم به بوکس، چون واقعا بوکس رشته خوبی است. هنر من فقط در بوکس است و در رشته‌های دیگر کاری ندارم چون هرچه ورزش کردم فقط بوکس بوده چون هیچ رشته‌ای را جز بوکس دوست ندارم.
*اوقات فراغت خود را چگونه سپری می‌کنید؟
من به شخصه اوقات فراغت شمال هستم و چون شمالی هستم می‌روم شمال، کوه و جنگل، دریا و... اینطوری می‌گذرانم، ورزش می‌کنم و صبح‌ها آنجا کوه می‌روم.
*شرایط و اقلیمی که در شمال ایران وجود دارد روی پیشرفت شما چقدر تأثیر داشته؟
خیلی خوب است. آب و هوای خیلی خوب و مردمان خونگرم و مهمان‌نواز و خیلی تأثیر می‌گذارد. کسی به کسی کاری ندارد همه خوبند. ورزشت را می‌کنی همه هم دوست دارند و ورزشکاران را می‌بینند انگیزه‌شان بیشتر می‌شود و در تهران هم همین طور است هرکسی ورزشکاری می‌بیند انگیزه‌اش بیشتر می‌شود می‌گوید بروم ورزشکار شوم و تنوع بدهم در زندگی‌ام و سلامت شوم و همه به فکر سلامتی‌شان هستند. من هم دوست دارم به همه مردم بگویم ورزش صبحگاهی و ورزش انجام دهند برایشان خیلی خوب است.
*در المپیک اگر مدال بگیرید آن را به چه کسی تقدیم می‌کنید؟
سال سختی است و انشالله بتوانم مدال بگیرم. فکر کنم به پدر و مادر. چون رشته‌ای است که تنها کسانی که حمایت و کمک کردند در این راه چون من از بچگی ورزش کردم و نزدیک 15/16 سال است دارم مشت می‌زنم و مشت می‌خورم و واقعا شب و روز زحمت می‌کشم در رژیم بودم و وزن کم کردم صبح بیدار می‌شدند ماکارونی می‌گذاشتند که بعد از وزن‌‌کشی بخورم. فکر کنم تنها کسانی که بتوانم به آنها تقدیم کنم همان‌ها هستند.
*چقدر اهل فضای مجازی هستید و به نظرتان مخرب است برای ورزشکار یا می‌تواند مفید باشد؟
فضای مجازی شاید به دلایلی خوب باشد چون مردم می‌بینند و شاید برای برخی انگیزه شود و می‌بینند که بوکس یا رشته‌های دیگر چگونه است. می‌آیند ببینند زندگی این افراد چگونه است و تأثیر گذاری‌اش شاید خوب باشد برای من به شخصه مقداری خوب بوده و از طرفی راه درآمد شاید باشد برای برخی. شاگرد خصوصی بگیرند یا کارهای دیگری کنند یا برای برخی هم تأثیر مثبتی دارد و برای خودم هم تأثیر مثبت دارد. اما زیاده‌روی در هر کاری آسیب می‌زند.
*شاید در نگاه اول برای خیلی‌ها ورزش بوکس یک ورزش خشن باشد. آیا شما این را قبول دارید؟
نه ما فقط داخل رینگ خشن هستیم و بیرون از رینگ من همیشه لبخندم را دارم و همه شاد هستند و هر چی است در همان رینگ و ورزش تخلیه می‌شود و وقتی بیرون می‌آییم همه با هم دوست و رفیق هستیم و سلام علیک داریم با کشورهای دیگر هم که بوکس می‌کنیم داخل رینگ بزن بزن است و بعد از آن با هم دوست می‌شویم یعنی هیچ تأثیر منفی ندارد و خیلی خوب است.
*بزرگ‌ترین و بهترین آرزوی شما برای مردم ایران؟
انشالله مردم ایران یک دل و همدل شوند و به هم خوبی کنند و مهربانی بگردد چون واقعا مردم ایران زحمت کش هستند و برایشان آرزوی سلامتی دارم و امیدوارم هر روز برایشان شادی باشد چون واقعا انگار شادی گرفته شده دوست دارم شادی در ایران برگردد و همه مردم شاد و سلامت باشند و لبخند بزنند و انشالله بتوانم پرچم ایران را در هر کشوری که هستم در هر جای دنیا بالا ببرم.