به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ محمدرضا صفدریان، یخ‌نورد و سنگ‌نورد ایرانی، قهرمان جهان و دارنده مدال‌های آسیایی و جهانی در رشته یخنوردی است. او برای اولین بار در تاریخ یخنوردی ایران موفق به کسب مدال طلای جهان در مسابقات یخنوردی جام جهانی ۲۰۱۸ ایتالیا و برنز اورال رنکینگ (قهرمان قهرمانان) مسابقات یخنوردی جام‌های جهانی سال ۲۰۱۸ شد. صفدریان متولد استان اصفهان است و علاوه بر ورزش حرفه‌ای، در حوزه مربیگری و شغل شریف آتش‌نشانی فعالیت می‌کند.
چطور وارد رشته یخنوردی شدید؟
وقتی حدود 10 سالم بود زیاد از دیوار بالا می‌رفتم و به همین دلیل خواهرم که در رشته تربیت بدنی تحصیل کرده بود، من را پیش استاد خود برد و آن‌جا استعدادیابی شدم. پس از آن رشته سنگنوردی را به من پیشنهاد داد و سال 83 با سالن‌های سنگ نوردی آشنا شدم، اما در سال 89 اطلاعیه‌ای از برگزاری مسابقات یخ نوردی دیدم که خیلی برای من جذاب به نظر می‌رسید. پیگیر این اطلاعیه شدم و با این‌که سن کمی داشتم توانستم در رده آزاد مدال طلا بگیرم. این موضوع شرایط خیلی خاصی را برای من ایجاد کرد.
هدف شما در یخنوردی چیست و می‌خواهید به کجا برسید؟
دوست دارم در یک فصل مسابقات جهانی که حدودا شمال ۵ رقابت می‌شود، تمام مدال‌های قهرمانی را کسب کنم.
سطح رشته یخنوردی در ایران چطور است؟
خداراشکر در چند سال اخیر ما توانستیم در سطح ملی و بین المللی موفقیت‌های خیلی خوبی در بخش تیمی کسب کنیم. بهترین امتیازاتی که تیم ملی ایران توانسته در این سال‌ها در مسابقات یخ نوردی کسب کند، مدال نایب قهرمانی جهان در مسابقات کمباین روسیه بود که ترکیبی از سرعت و سختی مسیر داشت. همچنین مدال طلا کاپ تیمی در مسابقات قهرمانی آسیا را کسب کردیم و فکر میکنم تاکنون هر سال یک مقام تیمی در بخش آسیایی و جهانی داشتیم. اما این رشته هنوز در ایران نوپا است و امیدوارم که مسئولین توجه بیشتری به یخنوردی داشته باشند تا بتوانیم پیشرفت بیشتری در بخش تیمی داشته باشیم و به طور کل کشور قوی در این رشته شویم.
الگوی شما در زندگی کیست؟
الگو من در زندگی همیشه جهان پهلوان تختی بوده است.
آیا در حرفه مربیگری هم فعالیت دارید؟
خداراشکر در این دوران فقط خودم را ندیدم و توانستم در کنار ورزش قهرمانی و انجام تمرینات سنگنوردی در بالاترین سطح، شاگردهای خودم را پرورش دهم و تجربه و علمی که در بحث مربیگری سال‌ها به دست آوردم را به شاگردهای خودم انتقال دهم. خداراشکر در تا به حال موفق شدم شاگردهای خوبی در سطح ملی و بین المللی تربیت کنم و یکی از شاگردانم سیدعماد حسینی در مسابقات جوانان اولین مدال نقره جهان را کسب کرد. همچنین در مسابقات کاپ آسیایی که به میزبانی ایران برگزار شد، اکثر شاگردانم روی سکو ایستادند. با این که خیلی از آن‌ها نوجوانان هستند، در رده بزرگسالان هم توانستند سکودار باشند.
در حین بالا رفتن از دیواره به چه چیزی فکر می‌کنید؟
در حین بالا رفتن از دیواره فقط به پیروزی در همان لحظه فکر میکنم و در واقع به نتیجه کار فکر نمی‌کنم.
سال 1398 برای شما چطور بود؟
سال 98، سال پرفراز و نشیبی بود و برای من یکی از سخت‌ترین سال‌هایی بود که در اعزام‌ها داشتم. متأسفانه حامی مالی خوبی پیدا نکردم و با این‌که مقام‌آور و سکودار بودم، برای اعزام‌ها و گرفتن ویزا به مشکل برخوردم و با هزار سختی و مشقت خودم را به مسابقات رساندم. خداراشکر در نهایت توانستم چندین مدال ملی و بین المللی کسب کنم و مدال نایب قهرمانی جهان، مدال نایب قهرمانی آسیا، مدال طلای آسیا، مدال نقره آسیا و مدال برنز تیمی مسابقات جهانی و آسیایی را در کارنامه خود دارم.
دیدگاه مردم نسبت به این رشته چگونه است؟
متاسفانه هنوز خیلی از مردم کشور عزیزمان حتی اسم این رشته ورزشی را هم نشنیدند و برای آن‌ها واقعا غریبه است.
قصد دارید پس از خداحافظی از دنیای قهرمانی در چه زمینه‌ای فعالیت کنید؟
پس از دوران قهرمانی از اعماق قلبم دوست دارم تمام تجربه‌ای که در این سال‌ها کسب کردم را به ورزشکاران دیگر منتقل کنم تا آن‌ها بتوانند راه قهرمانی و موفقیت را سریع‌تر طی کنند.
در ناامیدی و شکست‌ها چه چیزی شما را به ادامه راه وا می‌دارد؟
در ناامیدی‌ها تنها یک جمله به من کمک می‌کند و انرژی می‌دهد، آن هم این جمله است که می‌گوید: بعد از هر سربالایی یک سر پایینی هم وجود دارد.
آیا زیرساخت‌های مناسبی برای این رشته در سطح کشور داریم؟
متأسفانه زیرساخت و پتانسیل خوبی از بابت سخت افزاری در این رشته نداریم، هنوز سالن اختصاصی یخنوردی در سطح ایران وجود ندارد. یخنوردان همیشه وری دیواره‌های شبیه‌سازی شده از جنس چوب تمرین می‌کنند و در مسابقاتی که از یخ واقعی استفاده شده تمریناتشان را ادامه می‌دهند.
کدام شهر ایران را برای زندگی بیشتر دوست دارید
از نظر من شهر اصفهان یکی از بهترین شهرهای ایران برای زندگی است.
در حال حاضر چه دغدغه‌ای در زندگی خود دارید؟
به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای که حدود 16 سال است تمام تفریحات و خواسته‌هایی که یک جوان داشته را کنار گذاشتم و توانستم در مسابقات بین المللی پرچم کشور عزیزم را به اهتزار در بیاورم، در حال حاضر دغدغه‌ی من این است که پس از این 16 سال که ورزش کردم قرار است در آینده چه اتفاقی برای من بیفتد؟ زمانی که شاید من در هر کار دیگری گذاشته بودم قطعا جایگاه بهتری داشتم و الان که در ورزش هستم قرار است چه جایگاه و شرایطی نصیب من شود؟
اگر ورزشکار نمی‌شدید، در چه عرصه‌ای فعالیت می‌کردید؟
اصلا نمی‌توانم به این سوال فکر کنم چون به هر شکلی که بود باز هم ورزشکار می شدم و هیچ راه دیگری نداشت.
علاوه بر ورزش قهرمانی در چه زمینه‌ای کار می‌کنید؟
من در کنار ورزش قهرمانی، به شغل مقدس آتش نشانی هم مشغول هستم و در آتش نشانی اصفهان کار میکنم. زمان‌هایی که مسابقات بین المللی‌ای نداریم در این شغل فعالیت میکنم و در حال تلاش برای نجات جان و مال مردم عزیزمان هستم.
چقدر از این رشته درآمد دارید؟
متأسفانه باتوجه به این که در رشته ما مسابقات باشگاهی و لیگ برتر نداریم و مسابقات به صورت بین المللی برگزار می‌شود، من به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای هیچ درآمدی ندارم و حتی در این 7 سالی که عضو ثابت تیم ملی بودم و با سابقه‌ترین فرد در تیم ملی هستم، هیچ درآمد و حقوقی را تا به حال دریافت نکردم.
به نظر شما بهترین و برترین ورزشکار ایران کیست؟
من رضا علیپور، سریع‌ترین مرد عمودی جهان که با حداقل‌ها به این جایگاه رسید و مثل برادر دوستش‌دارم را می‌توانم به عنوان بهترین ورزشکار نام ببرم.
در سال 1399 چه برنامه‌ای برای خود و چه آرزویی برای مردم دارید؟
سال 99 اهداف میان مدت و بلندمدتی برای خودم تدوین کرده‌ام که شامل کسب مقام‌های قهرمانی مسابقاتی است که در این سال با عنوان قهرمانی جهان و جام جهانی دارم و همچنین امیدوارم در بحث مربیگری بتوانم شاگردانی تربیت کنم که در مسابقات قهرمانی جوانان جهان خوش بدرخشند. تنهای آرزوی من در سال 99 سلامتی تمام مردم عزیز ایران است.
از مدیرعامل محترم سازمان آتش نشانی اصفهان آقای آتشپاد گلابی به واسطه موافقت هایی برای مرخصی های مسابقات بنده که بدون استرس به تمرینات بپردازم تشکر ویژه میکنم.