به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ محمد صالحی بازیکن تیم ملی اسکیت سرعت ایران است که پس از کسب مدال طلا و برنز رقابت‌های قهرمانی آسیا، به عنوان اولین لژیونر تاریخ اسکیت ایران به یک تیم مطرح اروپایی پیوست. وی علاوه بر اسکیت در تجارت و صنعت هم موفق بوده و به همراه یکی از دوستان شیمیدان خود کفش اسکیت از جنس فیبر کربن را در ایران تولید کرد و با پایه‌گذاری برند ELREY وارد بازار تولید و فروش اسکیت شد و به این ترتیب به عنوان اولین تولیدکننده کفش اسکیت در ایران شناخته می‌شوند. گفتگوی خبرنگار را با این ملی پوش اسکیت در زیر می خوانید.
سال 98 برای شما چطور گذشت؟
واقعا سال سختی بود، من پیش از شروع سال 98 از ایران رفتم و به تیمم در شیلی ملحق شدم. در آغاز سال 98 هر روز که از خواب بیدار می‌شدم، اخبار سیل در شهرهای مختلف ایران را می‌شنیدم و اوایل سال را واقعا با نگرانی می‌گذراندم، چون شیلی تنها بودم و تمام فکرم در ایران بود که چه اتفاقی می‌افتد و واقعا وضعیت بدی بود. نمی‌توانم نسبت به سال‌های قبل تفاوت قائل شوم، سخت‌تر گذشت اما اتفاقات خوب و بد داشت.
شیرین‌ترین و تلخ‌ترین خاطره شما از سال 98 چیست؟
تلخ‌ترین اتفاق در سال 98 برای من سیلی بود که در شهرهای مختلف آمد و اتفاقات این چنینی که باعث می‌شد نگرانی زیادی در شیلی داشته باشم. بهترین اتفاق در سال 98 برای من این بود که توانستم به جمع یک تیم بزرگ در دنیا بپیوندم و به عنوان اولین لژیونر اسکیت تاریخ ایران وارد تیم تاکینو تایوان شوم.
از چه سالی و چطور وارد این رشته شدید؟
دقیقا سال آن را به خاطر ندارم اما حدودا 6 سال داشتم که برای اولین بار در شهربازی اراک، اسکیت را از نزدیک دیدم و واقعا برای من عشق در یک نگاه اتفاق افتاد. پس از آن آنقدر جذب این رشته شدم که تمام فکر و ذکرم دیگر فقط اسکیت بود. شب‌ها با فکر اسکیت می‌خوابیدم و صبح‌ها با فکر آن بیدار می‌شدم، کلا همه من را به اسم اسکیت می‌شناسند.
آیا قصد دارید پس از دوران قهرمانی در عرصه مربیگری فعالیت کنید؟
بله، قطعا دوست دارم در عرصه مربیگری فعالیت کنم اما فعلا قصد همچنین کاری ندارم. در حال حاضر کارهایی می‌کنم اما نه به صورت جدی، چون خودم تمرین دارم و این اولویت من است. اما پس از این که ورزش قهرمانی را کنار بگذارم، دوست دارم باز هم با شاگردان خودم کار کنم و به آن دسته از ورزشکارانی که دوست دارند، قهرمانی را تجربه کنند و به قله‌های موفقیت برسند، کمک کنم و تجربیاتم را در اختیار آن‌ها قرار دهم. چون شرایطی که من دارم با آدم‌ها و رشته‌های دیگر متفاوت است، راجب رشته‌ای صحبت می‌کنیم که نه خیلی قدیمی است و نه خیلی نوظهور، یک رشته اروپایی است و ابزار در آن دخیل هستند، به همین دلیل خیلی نتوانسته به نسبت این سال‌ها پیشرفت کند. البته در دو سال گذشته جهش خوبی در این رشته داشتیم، اما واقعا پشرفتی که باید را در این همه سال نداشت. به همین خاطر منی که در اروپا اسکیت کردم و با تیم‌های بزرگ و بازیکنان برتر دنیا تمرین داشتم، اطلاعات و تجربیاتی دارم که می‌دانم، می‌تواند به خیلی‌ها کمک کند. واقعا یکی از آرزوهای من این است که بتوانم یک سری جوان که مثل خودم هدف آن‌ها رسیدن به قهرمانی آسیا و جهان است، کمک کنم تا به قله موفقیت برسند.
چه چیزی در این رشته شما را جذب کرده است؟
هیچ فرمولی برای این موضوع ندارم، واقعا مثل عشق در یک نگاه برای من اتفاق افتاد و تمام زندگی من شد اسکیت. من چیزهای زیادی را در زندگی برای این ورزش از دست دادم، البته اصلا ناراحت نیستم و انتخابم خوشحالم چون علاقه من به این سمت بود. خیلی وقت‌ها اطرافیانم به من گفتند که اشتباه می‌کنی و چرا به خاطر یک رشته ورزشی آینده خودت را خراب می‌کنی. چون آن موقع این رشته خیلی در ایران شناخته شده نبود. از اولین بار تا به حال شدیدا جذب این رشته شدم و فکر می‌کنم تا آخر عمر هم این موضوع ادامه داشته باشد.
درآمدی از این رشته دارید؟
رشته اسکیت بسیار گران است و تمرین کردن در این رشته بسیار هزینه‌بر است، البته نمی‌خواهم بگویم مختص قشر ثروتمند است اما رشته ارزانی هم محسوب نمی‌شود. اگر در این رشته فعالیت خوبی داشته باشید و شناخته شوید، درآمد خوبی هم خواهید داشت. در بخش مربیگری می‌توان فعالیت کرد که شاگردان زیادی هستند، در بخش تفریحی نیز می‌توان کار کرد که در فصل‌های گرم برای گذراندن اوقات فراغت ثبت نام می‌کنند و دوست دارند اسکیت یاد بگیرند، از این نظر درآمد خوبی دارد. ان رشته پر از تجهیزات مختلف است که یک بازار فروش دارد و خود من وارد این بازار شدم. چند سال پیش با یکی از دوستان که شیمی خوانده بود همکاری کردیم، همزمان با آن ایران تحریم شده بود و تجهیزات اسکیت مخصوصا در رشته سرعت خیلی گران شده بود و کم کم دست نیافته می‌شد، به همین دلیل به فکر تولید افتادیم. دوست من از مواد سر در می‌آورد و من فرمول ساخت تجهیزات را داشتم. با هم شروع به ساخت کردیم و موفق شدیم این کار را انجام دهیم. یک برند ساختیم و روی آن مانور دادیم و در یک سال اول شروع کارمان، توانستیم تجهیزات را به سوئیس، شیلی و آلمان هم صادر کنیم. از کشورهایی مثل هند، کلمبیا و برزیل درخواست داشتیم و الان دنبال این هستیم که بتوانیم با آن‌ها مراوداتی داشته باشیم. خودمان فکر نمی‌کردیم، این برندی که می‌خواهیم در ایران بسازیم، در یک سال بتواند انقدر جا بیفتد. البته نیاز به حمایت داریم چون برای مراودت با کشورهای مختلف نیاز به یک کارگاه بزرگ با یک سری تجهیزات داریم که خود آن نیاز به سرمایه دارد تا بتوانیم تولید انبوه داشته باشیم و با برپایی یک کار و کاسابی بزرگ نیاز داخلی را تامین کنیم و صادرات داشته باشیم تا ارزآور باشیم.
در حال حاضر چطور تمرینات خود را پیش می‌برید؟
واقعا خیلی ناراحت هستم که به دلیل شرایط کنونی نمی‌توانم درست تمرین کنم، از طرفی می‌گویم این وضعیت برای همه است و شرایطی است که برای همه پیش آمده است. اما اصلا دلیل نمی‌شود که بخواهم قوانین را زیر پا بگذارم و نسبت به مردم کشورم بی‌‌تفاوت باشم. در حال حاضر یک دوچرخه دارم که با آن در جاده‌های خارج شهر رکاب می‌زنم و با هیچ شیئی تماس ندارم. همچنین یک سری وسایل تمرینی بدنسازی تهیه کردم که این تمرینات را هم در خانه انجام دهم. تقریبا تمام تمریناتم در خانه است و بیرون نمی‌روم، دوست دارم دیگران هم این قوانین را رعایت کنند تا هرچه زودتر این بیماری ریشه‌کن شود تا به روند عادی برگردیم و کار خودمان را از سر بگیریم. هرچقدر این روند طول بکشد، همه ما بیشتر ضرر خواهیم کرد و با خانه ماندن می‌توانیم این زنجیره را قطع کنیم و به روال عادی بازگردیم.
چه مسابقاتی در سال جدید پیش رو دارید؟
قرار بود 25 فروردین‌ماه به کشور آلمان و هلند برای حضور در یک سری مسابقات آزاد اعزام شوم، پس از آن قرار بود برای شرکت در رقابت‌های جهانی به کشور کلمبیا برویم و در نهایت تورنمت‌های آسیایی را داشتیم که تاریخ و مکان آن هنوز مشخص نشده بود. اما متاسفانه تمام این مسابقات لغو شده و هیچ برنامه‌ای برای آینده اعلام نکردند، ما هم منتظریم تا ببینیم شرایط چطور پیش می‌رود. تا حالا که برای سال 99 هیچ مسابقه‌ای نداریم تا وقتی که شرایط خوب شود تا بتوانند مسابقات را دوباره پیگیری کنند.
اگر ورزشکار نمی‌شدید در چه عرصه‌ای فعالیت می‌کردید؟
قطعا دوباره ورزشکار می‌شدم، چون هرچه فکر می‌کنم نمی‌توانم خودم را در هیچ عرصه دیگری جز ورزش تصور کنم. واقعا یک روحیه جنگنده و مبارزی دارم که از رقابت کردن لذت می‌برم.
مردم چه دیدگاهی نسبت به رشته شما دارند؟
اوایل مردم دیدگاه خوبی به این رشته نداشتند، عده‌ای آن را خطرناک می‌دانستند که این زمین خوردن‌ها و آسیب‌ها می‌تواند باعث اتفاقات بدی شود. اما این در همه ورزش‌ها وجود دارد، حالا در رشته ما کمی بیشتر است. از طرفی همه به چشم یک بازی به اسکیت نگاه می‌کردند تا ورزش حرفه‌ای، کم‌کم با گسترش فضاهای مجازی مردم شناخت بیشتری پیدا کردند و الان واقعا به چشم یک ورزشکار حرفه‌ای به ما نگاه می‌کنند. البته مقام‌هایی که بچه‌های تیم ملی در چند سال گذشته کسب کردند واقعا در این موضوع کم‌تاثیر نبوده است و باعث شده مردم حرفه‌ای‌تر به این رشته نگاه کنند.
هدف شما در عرصه ورزش قهرمانی چیست؟
هدف اکثر ورزشکاران در بعد قهرمانی، کسب مدال طلا در سطح جهانی و المپیک است، ولی فکر می‌کنم بالاترین آن کسب عنوان قهرمانی در بازی‌های المپیک باشد. شاید این موضوع برای اسکیت‌بازان خیلی دور از انتظار باشد، چون برای حضور در المپیک باید در رشته اسکیت روی یخ فعالیت کنیم و در حال حاضر اسکیت رولر وارد المپیک نشده و فقط اسکیت روی یخ در المپیک زمستانی حضور دارد. سال گذشته فکر این موضوع حتی نشدنی بود چون پیست یخی نداشتیم که روی آن تمرین کنیم، الان در بازار بزرگ ایران یک پیست بسیار خوب ساخته شده و ما می‌توانیم روی آن تمرین کنیم. شاید صحبت در خصوص مدال المپیک الان کمی اغراق‌آمیز باشد و صحبت در خصوص کسب سهمیه رشته اسکیت روی یخ، خیلی منطقی‌تر خواهد بود. نمی‌دانم از چه طریقی و چگونه ولی امیدوارم وارد رشته اسکیت روی یخ شوم، سهمیه کسب کنم و مدال المپیک بگیرم، واقعا بزرگ‌ترین آرزو من همین است.
چه آرزویی در سال 99 دارید؟
شاید جواب این سوال تا چند وقت پیش کاملا متفاوت بود، اما فکر می‌کنم در حال حاضر بزرگ‌ترین آرزوی همه ما این است که، بیماری کرونا هر چه زودتر از کشور ما برود و همچنین از کل کشورهای دنیا ریشه‌کن شود. من هم آرزو می‌کنم این بیماری هرچه زودتر نابود شود و به روال طبیعی زندگی برگردیم، همچنین مسابقات جهانی و آسیایی ما امسال برگزار شود و من بتوانم در آن‌ها مدال کسب کنم.