اسماعیل میهن‌دوست، منتقد و کارگردان سینما، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: ساخت فیلم سینمایی با موضوع شیوع ویروس کرونا می‌تواند پس از رفع مشکلات معیشتی ناشی از شیوع این بیماری نزد اقشار آسیب پذیر جامعه در کل و اهالی سینما در جزء مطرح شود. به نظر من در شرایط فعلی مطرح کردن این موضوع یک نوع فرافکنی و انحراف اذهان از بحران اصلی از یکسو و فرار از احساس مسئولیت هنرمند متعهد در برابر مخاطبان و شهروندان از سوی دیگر است.
میهن‌دوست تصریح کرد: ساخت فیلم درباره کرونا مربوط به دوران پساکرونا می‌شود و وقتی که در جامعه شرایط تولید فیلم سینمایی فراهم است. در شرایطی که تمام پروژه‌های سینمایی بخاطر پرهیز از شیوع کرونا و به خطر افتادن جان عوامل تعطیل شده و معضل اصلی تأمین معاش دست اندرکاران سینما و بویژه اقشار آسیب پذیر صنعت سینماست بحث در مورد ساخت فیلم سینمایی با موضوع کرونا یک بحث انحرافی است زمانی می‌توان به تولید فیلمی درباره کرونا حتی در حد حرف و نظر گفتگو کرد که این مسئله ابتدایی و اولیه حل و فصل شده باشد؛ به گمان من کسانی که امروز بجای توجه به خود بحران وعده ساخت فیلم درباره بیماری کرونا می‌دهند اذهان عمومی را منحرف می‌کنند. طرح این موضوع مشمول هنرمندانی می‌شود که رابطه‌شان با مردم و جامعه دچار گسست است و همانطور که در اتفاقات مختلف جامعه تمایل و توجه به خواسته ها و معضلات مردم را نداشتند امروز نیز آنقدر از مسئله اصلی جامعه دور هستند که فقط به فکر ساخت فیلم هستند. البته برای اغلب این دسته از فیلمسازان همیشه شرایط و تامین سرمایه فیلمسازی فراهم بوده و براحتی از مراکز قدرت (چه منابع داخلی دولتی و چه باندهای خارجی) تامین می شد. لذا الان گویا برای عقب نماندن از غافله رقبا هول می زنند.
کارگردان فیلم سینمایی «ترومای سرخ» در ادامه گفت: در سطح نظری سینما ضرورت جامعه مدرن برای پر کردن اوقات فراغت عامه در جامعه است. یعنی وقتی معاش و نیازهای اولیه اقشار عامه تامین شد امکان فراغت پیدا می کند که چه در سینما و یا خانه فیلم ببیند. الان که نفس حیات قشر وسیعی از آحاد جامعه در خطر است آیا خنده دار نیست صحبت از پرکردن اوقات فراغت در یک‌سال آتی بکنیم؟ مگر اینکه باورمان این باشد ما برای دل خودمان و یا قشر خاصی که مطمئن هستیم در هر شرایطی خطری آنها را تهدید نمی کند و از همه امکانات معیشتی و بهداشتی بهره‌مند هستند و قطعا فیلم ما را تماشا خواهند کرد فیلم بسازیم. این خلط مبحث و دمیدن شیپور از سر گشاد آن است که بگوئیم هنرمند و سینماگر نباید کاری با این مسائل داشته باشد؛ سینما چون مخاطب خود را در هر شرایطی دارد، فیلمساز فقط باید دنبال سوژه‌ای ملموس مرتبط با جامعه باشد، سوژه را از جامعه بگیرد، پالایش کند، بنویسد و به جامعه در قالب یک اثر سینمایی ارائه کند لذا وظیفه فیلمساز الان در این شرایط فقط باید همین باشد و بس!!! امروزه که جامعه به شدت و حدت درگیر بحران شیوع ویروس کروناست و میزان آمار مرگ و میر روزانه رو به بالاست و هنوز به مرحله پیک بیماری هم نرسیده‌ایم چطور می‌توان نشست و فرصت‌طلبانه درباره تامین مقدمات و بودجه این سوژه اندیشید و فیلمنامه نوشت؟ یاد فیلم کوتاهی می‌افتم که عکاسی در صحنه نسل کشی یکی از جنگ‌ها و در شرایطی که امکان نجات جان یک دختربچه را داشت ترجیح داد عکس کشته شدن دخترک را بگیرد و به یک جشنواره ارسال کند و جایزه عکس هنری جشنواره را بگیرد!
این کارگردان در ادامه اظهاراتش تصریح کرد: پس از سپری شدن دوران کرونا قطعاً انواع و اقسام سوژه‌های سینمایی در سراسر دنیا تولید شده و در ایران نیز احتمالاً مطرح و تولید می‌شوند. سوژه‌هایی که می‌توانند شکل و شمایل آثار هالیوودی داشته باشند یا با رویکرد هنری و واقعگرایانه ساخته شوند ولی لازم است در ابتدا مرحله خیلی خطیر این فاجعه را پشت سر بگذاریم و درباره آن به تحلیل درستی برسیم و بنویسیم و فیلم بسازیم. مگر اینکه خدای نکرده دوران پسا کرونایی در آینده نزدیک غیر قابل دسترس باشد و بحران حالت مزمن و فرسایشی در جامعه جهانی پیدا کند که در آن‌صورت خیلی مسائل تحت‌الشعاع آن قرار می‌گیرد و به تبع آن شکل و شمایل تولید فیلم و حتی نحوه نمایش و تماشای آن به کل متفاوت از قالب‌های کلیشه‌ای پیش از دوران کرونایی خواهد بود!
میهن‌دوست در خاتمه اظهار داشت: به گمان من در شرایط فعلی اولویت اول برای سینماگران هنرمند که از تریبون و اثر گذاری برخوردارند طرح مطالبات اقشار آسیب پذیر فاقد درآمد جامعه برای ایام قرنطینه خانگی مخصوصا برای صنوف آسیب پذیر سینما و پیگیری آن از ارگان‌هایی چون خانه سینما، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، وزارت کار و در کل دولت است. پس از گذر از پیک بیماری و تامین نسبی حیات و ممات عامه می‌توان در اندیشه نوشتن و فیلم ساختن بود./2