به گزارش برنا از اراک ، ناخودآگاه نگاهم به سمت راننده اتوبوس کشیده شد و دیدن یک خانم پشت فرمان باعث شد تا آن جا که آینه خودرو اجازه می داد اتوبوس را با چشم دنبال کنم.
تماس با شهرداری و پرس و جو در این ارتباط نشان داد که سازمان اتوبوسرانی به تازگی بانویی را به عنوان راننده به خدمت گرفته است ،به دلیل شرایط خاص روزهای پایانی سال گذشته، شرایط مصاحبه با این بانو در فروردین ماه امسال در مسیر جابجایی مسافر فراهم شد. مسافران در ایستگاه با او بسیار عادی برخورد می کردند.
پروانه قاسم آبادی فراهانی بانوی سی ساله که هدایت یکی از اتوبوس های درون شهری اراک را بر عهده گرفته و پیش‌بینی می‌شود پس از او بانوان دیگر نیز وارد این عرصه شوند به خبرنگار برنا می گوید: از نوجوانی به رانندگی با خودروهای سنگین علاقه‌مند بودم ، ۹سال است به عنوان مربی در یکی از آموزشگاه‌های رانندگی مشغولم و دو سال پیش موفق به دریافت گواهینامه رانندگی پایه یک شدم .
وی که هم اینک بانوی سرپرست خانوار نیز هست می افزاید: پس از دریافت این گواهینامه تصمیم گرفتم شانس خود را در پیگیری استخدام در اتوبوسرانی نیز امتحان کنم و به عنوان یک مادر که تجربه چندین ساله مربیگری دارد در کنار ادامه تحصیل در دانشگاه، یک منبع درآمد ثابت هم داشته باشم، با مراجعه به اتوبوسرانی مراحل اولیه تقاضای کار را طی کردم و سپس مراحل قانونی بعدی گزینش در قسمت های مختلف را نیز پشت سر گذاشتم.
خوشبختانه پس از مصاحبه با حراست استانداری و دریافت تاییدیه این بخش، دستور مستقیم استخدام من با شرط موافقت هیئت مدیره توسط استاندار صادر شد ، با حمایتهای شهردار و مسئولین دیگر در مجموعه های ذیربط شهرداری و پس از گذشت حدود ۱۰ ماه، سرانجام در اسفند ماه سال گذشته به جمع رانندگان اتوبوس درون شهری پیوستم.
بانوی جدید الورود به ناوگان حمل و نقل مسافر درون شهری اراک می گوید: هنگامی که تصمیم به تقاضای کار در اتوبوسرانی گرفتم هشدارهای زیادی شنیدم که می گفتند در این راه شاید با خیل آزارها، تمسخر، تحقیر، عدم پذیرش و مقاومت مسافرین و... روبرو شوم که باعث سرخوردگی ام شود، اما عقب نشینی نکردم و نخواستم به صِرف اما و اگرها این شانس را از خود بگیرم. با فراگیری آموزش لازم که پیش شرط شروع به کار رسمی رانندگان است، بالاخره به عنوان نخستین راننده زن اتوبوس شهری اراک مشغول به کار شدم. اولین روز کار را که هوا بارانی بود با استرس استارت زدم وچندبار در همان روز مورد کنترل، نظارت و پیگیری دلسوزانه از سوی بهره‌بردار قرار گرفتم و به همین علت آهسته آهسته از اضطراب اولیه ام کمی کاسته شد. خوشبختانه علیرغم آنچه اطرافیانم از آن واهمه داشتند؛ نه تنها واکنش منفی از مردم و مسافران ندیدم بلکه تبریکات فراوانی را شنیدم. مردان شهرم از من حمایت و بانوان تشویقم کردند. با رفتارهایی که همشهریان داشتند انگیزه ام برای ادامه کار چند برابر شد و از روزهای بعد با آسایش خیال کامل کار خود را ادامه دادم. گاه به خاطر عرض کم برخی خیابان ها، اتوبوس برای گردش ممکن است با مشکل مواجه شود. در این گونه مواقع عابران پیاده و مسافران هرکدام با راهنمایی سعی می‌کردند به من کمک کنند و رانندگان خودروهای دیگر با باز کردن راه عبور ثابت کردند که فرهنگ لازم برای پذیرش بانوان در اجتماع این شهر وجود دارد. در پایان هر روز خرسند از حمایت مردم و لبخندی که با دیدن یک زن به عنوان سکان‌دار اتوبوس حمل مسافر شهری بر لب دارند روانه منزل می شوم.
بانوانی که به در بسته خورده اند ناامید نباشند
به گفته خانم قاسم آبادی مشکلات در زندگی هرکس به شکلی نمایان است و گاهی بعضی از بانوان به دلایل مختلف ناچارند بار سنگین موانع و تنگناهای زیادی را در زندگی به دوش بکشند ، اما ناامیدی راه چاره نیست. مهم این است که زنی که مسئولیت یک زندگی و خانواده را به عهده دارد با امید و توکل به خدا توانمندی های خود را بشناسد، به آنها بها دهد، راه درست زندگی را برگزیند و برای کسب درآمد با تکیه بر لطف خداوند و توانایی هایی که در وجود هر کس به ودیعه نهاده شده وارد جامعه شود.
خانم قاسم آبادی در خاتمه ابراز می کند: حال که من یک روند چند ماهه را برای استخدام پشت سر گذاشته‌ام قطعاً راه برای متقاضیان بعدی هموارتر است و اگر پتانسیل لازم را در خود می بینند با انجام مراحل کوتاه‌تری شاید بتوانند وارد این حرفه شوند.
کارشناسان می گویند امروز ما در دوره ای زندگی می کنیم که مقبولیت دولت‌ها با مشارکت اجتماعی مردم و به ویژه زنان سنجیده می‌شود و حضور زنان در عرصه های مختلف و ارزش گذاری بر توانمندسازی آنان نشان از عدالت اجتماعی دارد. پذیرفتن بانوان در اجتماع و سپردن نقش ها و مسئولیت‌ها به آنها هیچ مانعی ندارد. حال این باور وجود دارد که برابری منطقی جنسیتی، رفع بعضی از محدودیت های بی پایه، اهمیت به حقوق زنان و آموزش مناسب زنان و دختران برای حضور بهتر در اجتماع گام مناسبی برای پیشرفت و توسعه محسوب می شود. به عقیده نگارنده در حال حاضر نمی‌توان آشپزی را مختص زنان و رانندگی را پیشه تعریف شده برای مردان دانست و هر کدام از آنان می‌توانند با رعایت آن چه برای جامعه هنجار به حساب می‌آید، عرصه فعالیت اجتماعی خود را آزادانه انتخاب کنند. به نظر می‌رسد شهرهایی که پیش از اراک مبادرت به بکارگیری زنان در ناوگان حمل و نقل شهری و یا حتی بین شهری کرده‌اند از این اقدام ناراضی نباشند و اکنون که اراک با تمام کم و کاستی هایی که با آن دست در گریبان است در بخش حمل و نقل درون شهری از ظرفیت و توان یک بانو نیز بهره برده، گمان می رود این امر زمینه ساز، مشوق و انگیزه بخش برای بسیاری از بانوان باشد که بدون نگرانی، از توانمندی های خود در عرصه های گوناگون بهره گیرند و آنچه به واسطه محدودیت ها تبدیل به یک تابو شده بود در این شهر نیز شکسته شود.
خبرنگار:زهرا مرادی