حسین سلطان‌محمدی، نویسنده و منتقد در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ در مورد سریال شبکه یک گفت: «سریال «زیرخاکی» در قالب یک کار کمدی همراه با رویدادی موازی با وقایع پیش از انقلاب، مردم را سرگرم می‌کند و تا به اینجای کار بد نبوده و به نظرم وجه پررنگ آن بازی خوب پژمان جمشیدی و ژاله صامتی است که لحظه‌های دو نفره خوبی را رقم زده‌اند. در روزهایی که مردم باید خانه بمانند و قرار است پس از افطار سرگرم شوند، این سریال کارش را درست انجام می‌دهد.»
او درمورد توفیق نسبی سریال شبکه دو هم گفت: «درباره سریال شبکه دو، «بچه مهندس 3» ما با داستانی آشنا طرفیم منتها در مسیر داستان با مسائل شبه‌امنیتی و از طرف دیگر تقابل میان منافع شخصی و منافع ملی مطرح شده است و سوالی که به وجود می‌آید این است که شخصیت جوادی باید چه کند و با ورود یک شخصیت زن تازه به سریال و با علم به اینکه شخصیت اصلی عاشق دختری خیالی در آمریکاست، هر چه پیش‌تر می‌رویم داستان جدی‌تر هم می‌شود.»
سلطان‌محمدی اما دنباله‌سازی درمورد «بچه‌مهندس 3» را موفق می‌داند و معتقد است: «دنباله‌سازی در این سریال مانند سریال‌هایی چون «ستایش» و «پایتخت» توجیه‌پذیر است و این سریال در مسیر «ستایش» پیش می‌رود و در این راه طبیعی بود که شخصیت عوض شود چرا که سن آن‌ها در قصه به جایی رسیده که دانشجوی ارشد هستند باید بزرگ‌تر می‌شدند. اتفاقی که در «ستایش» رخ نداد و ما با گریم غیرقابل قبول نرگس محمدی مواجه بودیم.»
این منتقد با انتقاد از سریال شبکه سه سیما گفت: «درمورد سریال شبکه سه، «سرباز» که در تیتراژ هم اسامی مفصلی از ارتشی‌ها می‌بینیم، به نظر با کاری مواجه‌ایم که درمورد خدمت سربازی است. داستان این مجموعه اما کمترین خیر و بیشترین شر پیش می‌رود. رفتارهای کاراکترهای یلدا که مدام در حال نقشه‌چینی و دسیسه و به جان هم انداختن خانواده و بی‌اعتنایی به نامزدش نماد شر داستان است و عجیب است که راوی داستان هم از او طرفداری می‌کند و مدام حق را به او می‌دهد. «سرباز» سریال خوبی نیست و برایم آزاردهنده است. این سریال قرار است در پنجاه قسمت روی آنتن برود و پس از ماه مبارک زمضان هم مهمان خانه‌های مردم است. نکته عجیب برایم عوامل این مجموعه است و اینکه عده‌ای مدام این سریال را با «وضعیت سفید» مقایسه می‌کنند در حالی که اصلا قابل قیاس نیستند. صدای راوی در حالی که داستان پیش نمی‌رود و ما مدام از حال و هوای شخصیت‌ها می‌شنویم در صورتی که باید قصه و بازیگران به ما نشان بدهند که اتفاقی در جریان است. در سریال‌های شبکه یک و دو ما از خلال گفت‌وگوها از داستان باخبر می‌شویم و قصه پیش می‌رود و یا با شنیدن صدای درون سر بازیگران اطلاعاتی به دست می‌آوریم اما در «سرباز» فقط پرگویی است و کاربردی ندارد.»/2