به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ شاید با مشاهده یک صحنه خودکشی افراد بر این باور باشند که برای مثال شکست عشقی، ورشکستی مالی و ... دلیل این تصمیم گیری باشد اما دلیل این تصمیم‌گیری چند جانبه و معلول هزاران علت است.
در مهر 98 علیرضا رئیسی، معاون وزیر بهداشت، عنوان کرد: «میانگین خودکشی در دنیا حدود ۱۱ در ۱۰۰ هزار نفر است. در ایران این میزان ۶ مورد در ۱۰۰ هزار نفر است و براساس آمار پزشکی قانونی در سال ۹۷ پنج هزار و ۱۰۱ مورد خودکشی در کشور ثبت شده است. ۲۰/۹ درصد موارد خودکشی در ایران در افراد زیر ۱۸ سال بوده، ۲۶/۸ درصد در گروه سنی ۱۹ تا ۲۴ سال، ۳۲/۲ درصد در گروه سنی ۲۵ تا ۳۴ سال، ۱۲/۸ درصد در گروه سنی ۳۵ تا ۴۴ سال و ۷/۲ درصد در بین افراد بالای ۴۵ سال است.» اما چه اتفاقی در ذهن و زندگی این افراد رخ می‌دهد؟
هشدار در خصوص افزایش خودکشی در ایام پسا کرونا
امان‌الله قرایی‌مقدم، متخصص حوزه جامعه‌شناسی، درباره روند تصمیم به خودکشی گفت: نظریه خودکشی امیل دورکیم، جامعهشناس، در سال 1898 منتشر شده و او در این کتاب به مسائل متعدد در بروز خودکشی اشاره کرده که یکی از آنها اقتصاد و وضعیت معیشتی است.
او تاکید کرد: بر اساس نظرات مرتون (جامعهشناس) وقتی فردی در زندگی هدف دارد اما وسیله برای رسیدن به اهداف نیست، طبیعتا میزان ناکامی و خودکشی افزایش پیدا می‌کند. برای مثال وقتی فردی در جامعه ازدواجش به تاخیر افتاده، از شغل مناسب برخوردار نیست، نابسامانی در زندگی افزایش می‌یابد، طبیعتا شاهد افزایش میزان خودکشی در جامعه هستیم.
قرائی‌مقدم افزود: وقتی هدف در بین افراد وجود دارد اما زمینه دستیابی به آن کاهش یابد، شرایط نابسامان خودکشی را در جامعه افزایش می‌دهد.
او با بررسی تاثیرات کرونا در زندگی گفت: در روند این بیماری بسیاری از اصناف متضرر شده و همین قضیه را می‌توان دلیل بروز و تشدید میزان خودکشی در جامعه دانست.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: وقتی فرد در مواجه با مشکلات ناتوان است، طبیعتا به سمت خودکشی رو می‌آورد. باید دانست که سن، جنس، وضعیت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... در بروز و تشدید آمار خودکشی در کشور تاثیرگذار است.
او با بیان اینکه برخی از افراد شغل‌شان را از دست داده و چیزی برای از دست دادن ندارند، گفت: در این شرایط آمار خودکشی افزایش می‌یابد. شرایط کشور دیگر به وضعیت بعد از کرونا بر نمی‌گردد.
خودکشی یک تصمیم بلند مدت است
مصطفی اقلیما، پدر مددکاری ایران، در ادامه تاکید کرد: برخی از افراد در ناملایمات زندگی به فکر خودکشی می‌افتند. اضطراب و افسردگی در کشور ما فراوان است. اضطراب ما به دلیل عدم اطمینان نسبت به آینده است.
او با بیان اینکه افراد در جامعه ما به دلیل نداشتن هدف افسرده می‌شوند، گفت: برای مثال وقتی فردی در جامعه ما فوق لیسانس می‌گیرد اما شرایط اشتغال برایش مهیا نیست، باید به چه چیزی امیدوار باشد، طبیعتا فرد بی‌حوصله می‌شود.
این مددکار اجتماعی گفت: روانشناسان در جهان سوم به افراد بی‌حوصله افسرده می‌گویند. باید دلیل بروز بی‌حوصلگی مشخص شود. اگر فرد کار داشته باشد، طبیعتا سرگرم شده چرا که کار به فرد شخصیت می‌دهد.
اقلیما خاطرنشان کرد: فرد یک روزه به فکر خودکشی نمی‌افتد، بلکه خودکشی و تصمیم به آن یک روند بلند مدت است.
رئیس انجمن علمی مددکاران اجتماعی افزود: خودکشی همچون بیماری است که رفته‌رفته به سرطان منجر می‌شود. وقتی فردی تصمیم به خودکشی می‌گیرد که برای فرار از مشکلات راهی پیدا نمی‌کند. در این شرایط اگر مسیر جدید در زندگی‌اش مشخص شود، او از آن حالت خارج شده و از تصمیم خود منصرف می‌شود.
رئیس انجمن علمی مددکاری ایران با بیان اینکه کرونا، بیکاری و دیگر مشکلات فرد را وادار به خودکشی نمی‌کند، افزود: خودکشی معلولی از هزاران علت است. این تصمیم نشان دهنده شعله‌ور شدن آتش زندگی در برابر ناملایمات است.
اقلیما تاکید کرد: برای مثال وقتی یک معتاد 22 ساله می‌گوید که در دو سال اخیر به اعتیاد مبتلاست، باید دانست او 22 سال درگیر مشکلات متعدد است. به عبارت دیگر این فرد از کودکی با مشکلات متعدد مواجه بوده و مصرف مواد مخدر رو آورده است. افراد به یک باره معتاد نمی‌شوند، بلکه زیرساخت‌ها برای ابتلا به آسیب‌های اجتماعی مهیا بوده و باید مسائل را از ابعاد مختلف مورد بررسی قرار داد.