قبول که درشت نمایى و اغراق از ویژگی های هنر نمایش است اما فراموش نکنیم رعایت حد و اندازه این مساله ، هنر هنرمند است و تخریب باور تماشاگر اتفاقى است که هر اثر هنرى را به زوال مى برد.
سریال بچه مهندس که این شب ها نان موفقیت فصول قبلى را مى خورد قصه اى قوى و بکر ندارد و شخصیت ها هم به بلوغ دراماتیک نرسیدند اما شخصیت " جواد جوادى" به واسطه خاطره سازى اش و تعاریفى که به مخاطب از قسمت هاى قبل مى دهد فعلا طرفداران خودش را دارد هرچند این استحکام و قوت در دیگر شخصیت ها محسوس نیست و .... باید منتظر ماند و دید تا شخصیت ها در موقعیت های احتمالی سریال در ادامه چه گلى بر سر شبکه محترم دو مى زنند.
اما بهانه این مجال کاراکتر پدر شخصیت مسعود است که با چشم مسلح هم در این دنیا با انسانی با این طرز رفتار، لحن و ادبیات مواجه نخواهیم شد.
رفتارى که با ظاهر کاراکتر هیچ مطابقتى ندارد و بازی مصنوعی بازیگر پدر مسعود در برخورد با مادرش ، مسعود و دوستان مسعود، به علاوه نوع دیالوگ هاى درشت و بى منطق ،بیشتر تماشاگر را آزار مى دهد.( هر چند جنبه دراماتیک و آموزشی و اخلاقی بر آن متصور باشیم)
اگرچه داستان با سه شخصیت اصلى اش به حداقل هاى جذب تماشاگر در کشش و پیگیری رسیده و آمار و ارقام نشان از این اقبال دارد اما بدیهی است هر لحظه که باور تماشاگر به خاطر بازى ضعیف، موقعیت مصنوعى، داستان کم رمق خدشه دار شود کلیت کار صدمه خواهد دید.
در قسمت دوشنبه شب اگر چه سکانس کارخانه توانست با ایجاد التهاب و اتفاق چالش زا باشد اما سکانس جلوى درب خانه مسعود و رفتار خنده دار پدرش که در تعاریف انسانی برخورد ، به هیچ صراطى مستقیم نبود ، خواه نا خواه مى رفت تا موقعیت اثر را متزلزل کند.
باید دید سریال "بچه مهندس" در ادامه به کجا مى رود و اینکه آیا با ادامه داستان می تواند کماکان به همراه سریال " زیر خاکى" در رده هاى اول جلب رضایت مخاطب بماند.