به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ سازمان نقشه‌برداری کشور در گزارش تحلیلی از دو زلزله اردیبهشت و خردادماه در تهران؛ اعلام کرد: قطعه گسل مشا که در ١٩ اردیبهشت فعال شده پیش‌تر هم فعالیت داشته هم در سال ١٦٦٥ میلادی جابه‌جا شده و هم در زلزله ١٨٣٠ میلادی. در سال ١٦٦٥ یک زلزله به بزرگای ٦ تا ٧ ریشتر اتفاق افتاده و در سال ١٨٣٠ با بزرگی ٧ بوده است. یک زلزله با بزرگای ٥ هم در سال ١٩٣٠ اتفاق افتاده که روی همین قطعه گسل مشا بوده. بدین ترتیب دوره بازگشت بین دو زلزله با بزرگای ٧ در گسل مشا ١٦٥ سال وبین دو زلزله با بزرگای پنج ٩٠ سال است.
در مقاله حمید رضا نانکلی رییس اداره ژئودزی و ژئودینامیک و دکترعبدالرضا سعادت مدیرکل ژئودزی و نقشه برداری زمینی، آمده است: منطقه البرز مرکزی لرزه خیز بوده و در طی دو هزارسال گذشته بیش از ٢٠ زمین‌لرزه با بزرگی ٥/٦ (درمقیاس امواج) سطحی دراین منطقه بوقوع پیوسته است. از دیدگاه زمین ساخت البرز مرکزی توان ایجاد زمین لرزه‌های بزرگ را دارد و گسل‌های توانمندی در البرز مرکزی قرار دارند که بارزترین چشمه خطر برای شهر تهران گسل مشاء-فشم و گسل شمال تهران است. آخرین زلزله بزرگ تهران در ۲۷ مارس ۱۸۳۰ میلادی (١٩٠سال پیش) با بزرگی بیش از هفت درجه ریشتر بود که مناطق شمیرانات و دماوند تقریبا به طور کامل ویران شد و حدود ۷۰ روستا در شرق جاجرود از بین رفتند.
در این مقاله راهکارهایی چون «توسعه شبکه ایستگاه های شتاب‌نگاری، زلزله‌نگاری و پیش‌نشانگرهای زلزله( GPS)» و «ایجاد و توسعه سامانه هشدار با ترکیب GPS- شتابنگار و لرزه نگار» نیز توصیه شده که می‌تواند کلان شهر تهران را در مواجهه با فاجعه زلزله، تجهیز کند.
متن کامل این مقاله در این لینک بخوانید.