سامان سالور کارگردان سینما در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: سانسور و ممیزی در سینمای ایران همواره وجود داشته و نمی‌توان ادعا کرد که طی سال‌های اخیر وضعیت بهتر شده و فیلم‌ها در فضای بازتری به لحاظ ممیزی ساخته می‌شوند.
سالور تصریح کرد: هر دولت با سلیقه و نگاه خود فیلم‌ها را مورد عنایت سانسور قرار داده و البته بحث سانسور تنها محدود به شورای پروانه ساخت و پروانه نمایش نمی‌شود. بعضاً شاهد بودیم که فیلمی هر دو مجوز را داشته اما باز هم امکان نمایش برای آن وجود نداشته یا پس از اکران از پرده سینما پایین کشیده شده است. در واقع سینماگران همیشه در فضایی ناامین فیلم ساخته‌اند.
او افزود: شورای پروانه نمایش هیچ‌گاه نگاه و دید فراتری نداشته و متأسفانه تا امروز هیچ چیز در زمینه سانسور و باز شدن فضا رو به بهتر شدن نرفته است. همواره با تغییر مدیران و اعضای شوراها سینماگران با ممیزی‌های جدیدی که ناشی از سلیقه اعضای شورا می‌شود مواجه هستند و ما شاهد ممیزی‌های مشخص و مدونی نبودیم.
کارگردان فیلم سینمایی «سه کام حبس» در ادامه درباره سانسور و توقیف فیلم‌ها پس از صدور پروانه نمایش گفت: سال گذشته شاهد بودیم که یک فیلم پس از اکران توسط نهادی دیگر از پرده سینما پایین کشیده شد یا همین الان می‌دانیم که چند فیلم سینمایی مجوز دارند و امکان اکران برایشان فراهم نشده است. فیلم من «آمین خواهیم گفت» که در سال 89 ساخته شد پس از 5 سال که جلوی اکران آن را گرفته بودند در شرایطی محدود در گروه سینمایی هنر و تجربه اکران شد و فیلمی که آن زمان با 400 میلیون تومان ساخته بودیم فروش چندانی نداشت و به لحاظ اقتصادی ضرر بسیاری را متحمل شدیم.
این کارگردان در ادامه اظهاراتش گفت: در فیلم «آمین خواهیم گفت» قصه ما در روستایی روایت می‌شود که این روستای محروم حتی روی رودخانه‌اش یک پل نیست و مردم برای عبور از وسیله‌ای استفاده می‌کنند که بسیار خطرناک است. آن زمان به ما گفتند که شما در فیلم‌تان سیاه‌نمایی کرده‌اید و همین بهانه‌ای شد برای جلوگیری از اکران فیلم اما پس از اکران اتفاقاتی رخ داد که به نفع کشور بود و بسیاری از این معضل با خبر شده، حتی مستندی درباره این مسأله ساخته شد و در نهایت دیدیم که چنین وضعیتی در چند منطقه دیگر نیز وجود دارد و برای بعضی مناطق پل ساخته شد.
سالور تصریح کرد: من همیشه گفتم که در ایران مهم نیست چه فیلمی ساخته می‌شود، مهم این است که فیلم را چه کسی می‌سازد. همیشه دیدیم فیلمسازانی بوده‌اند که از خط قرمزها رد شده‌اند ولی فیلمشان بدون هیچ مشکلی به اکران رسیده و نمایش داده شده است اما اگر همان فیلم را ما می‌ساختیم به هیچ‌وجه امکان اکران نداشت. از طرفی دو شورای پروانه ساخت و نمایش هم بسیاری مواقع با هم مشکل دارند. ممکن است یک فیلمساز از شورای پروانه ساخت مجوز بگیرد اما فیلم با سلیقه شورای پروانه نمایش هماهنگ نباشد و آن‌ها به فیلم مجوز ندهند. به نظر من می‌شود برای رفع این مشکل اعضایی مشترک بین این دو شورا در نظر گرفت تا با چنین مشکلات عجیبی روبرو نشویم. برای رها شدن از این وضعیت که سینما در سانسور و ممیزی دچارش شده راهکارهای بسیاری وجود دارد اما متأسفانه همتی برای رفع مشکلات نیست.
او افزود: برخی معتقدند اگر قانونی برای مشخص شدن خط قرمزها مدون شود شاید این مشکل از بین برود، قانونگذاری شاید اتفاق خوبی باشد اما مشکل ما تنها تدوین قانونی مشخص در خط قرمزها نیست چرا که پس از مشخص شدن قانون مطمئناً باز هم شاهد رفتارهای سلیقه‌ای در اجرای آن خواهیم بود؛ مشکل بسیار عمیق‌تر از این حرف‌هاست و تنها با تدوین خط قرمزها در چارچوبی قانونی حل نمی‌شود چرا که بعد از آن هر طور دلشان بخواهد قانون را اجرا می‌کنند.
سالور در پایان تصریح کرد: امروز باید خط قرمزها را کنار گذاشت یا حداقل فضای محدود گذشته را از بین برد چرا که مخاطبان سینما امروز فیلم‌های روز دنیا را به راحتی می‌بینند و در گوشی موبایلشان با پلان‌هایی روبرو هستند که آن‌ها را به هیچ‌وجه در سینمای ایران نمی‌بینند. اگر سینما از جامعه عقب‌تر باشد قطعاً مخاطبان خود را از دست می‌دهد و بلایی که امروز بر سر تلویزیون آمده خیلی زود سینما را هم دچار خواهد کرد.