به گزارش برنا، او در این صفحه نوشت:
درباره رضا، حضورش در ماه‌عسل، خبر خودکشی‌اش و این خبر غمناک و تلخ...
خبری شوکه‌کننده و این میزان سنگین برای همه ما که او را دیده بودیم و از دلش خبر داشتیم...
رضا ۷ سال پیش مهمان ماه‌عسل شد. وقتی قرار شد موضوع کودکان کار، برای اولین‌بار در تلویزیون مطرح شود، رفقای جمعیت امام‌علی که در زمینه بچه‌های کار فعالیت می‌کردند و دنبال تحصیل و آموزش‌شان بودند، گروه ما را با تعدادی از این بچه‌ها آشنا کردند، مستندی ساخته شد و بچه‌های جمعیت، با کسب اجازه از خانواده‌ها، تعدادی از بچه‌ها را به برنامه آوردند تا همه -تاکید می‌کنم همه- دردهای زیر پوست شهر را ببینیم و کاری بکنیم؛ چه، کسانی که مسئولیت قانونی دارند و چه انسان‌هایی که از دستشان کاری برمی‌آید.
رضا جمله معروف "آرزویی ندارم چون وقت نکردم بهش فکر کنم" را در برنامه گفت. همه دیدند و آن روز، تعداد زیادی پیگیر کمک و یاری او و امثال او شدند و رضا را پیدا کردند.
چند روز بعدش، مهمان ویژه‌برنامه عید فطر شد و گفت آرزو دارم از این محله برویم.
مهدی رحمتی و حنیف عمران‌زاده با مردانگی، فراهم کردن خانه جدید را تقبل و خانه‌ای برای رضا و خانواده‌اش رهن کردند. اینکه چرا بعد از حدود یک سال با شکایت اهالی محل، مجبور به ترک آن خانه شدند بماند؛ که دردی بزرگتر است!
رضا با بچه‌های خانه ایرانی لب خط کار می‌کرد با کلی آرزوی جدید و عشق، تا مادرش به طور ناگهانی از دنیا رفت و او دچار شوک و غمی سنگین شد. دو بار دست به خودکشی زد و خانه ایرانی لب خط، رضا را کامل تحت‌نظر مددکار و روانشناس قرار داد و او قول داده بود هر وقت فکر خودکشی به ذهنش خطور کرد با مددکار صحبت کند.
دوباره رضا شروع کرد به درس‌خواندن و تمرین تئاتر. حتی بازی در چند تئاتر در خانه لب خط و کار کردن تا جایی که خودش دستگاهی بخرد و درآمدی بهتر داشته باشد.
رضا ازدواج کرد؛ در سن کم و با دختری کم‌سن‌تر و باز بحرانی جدید برای او. عکس‌های رضا در زمین فوتبال و اجرای تئاتر و محل کار، نشان می‌دهد که عشق و امید به آینده در او زنده بود تا...
البته هنوز مراجع قانونی علت فوت را رسما اعلام نکرده‌اند.
به دلایل حفظ حریم خصوصی و اخلاق، حتی رفقای خانه ایرانی لب خط هم نمی‌توانند از مشکلات رضا و پیرامونش حرفی بزنند و باید در این داغ، شریک شد و گریست.
چقدر در آن سالها تحت فشار بودیم که چرا اینقدر تلخ و غمگین شده برنامه؟! چرا از درد و رنج می‌گویید؟!
رفقا می‌دانید چقدر بچه‌هایی شبیه رضا در همین شهر زندگی می‌کنند؟
می‌دانید چه تعدادی از این بچه‌ها در طول سال، شبیه رضا به زندگی خود خاتمه می‌دهند و شما حتی خبر هم ندارید؟!
همه چیز با پول حل میشود ؟! روح و روان این بچه‌ها و درمان آن وظیفه چه کسانی است؟!
سوال‌های مهم تر این خواهد بود:
ما مدعیان هر کدام حتی قدمی‌برداشته‌ایم برای این بچه‌ها؟!
سازمان‌ها و نهادهای قانونی مربوط به این حوزه چه کرده‌اند؟!
همه ما امثال خانه ایرانی لب خط را که داوطلبانه و رایگان برای این بچه‌ها کار کرده‌اند، چقدر حمایت و همراهی کرده‌ایم؟!
رفقا نکته مهم و عمیق‌تر...
رضای دوست‌داشتنی همه ما رفت، اما در بازنشر خبر و نظرات دقت کنید چون می‌تواند تاثیر بسیار ترسناکی روی بچه‌هایی شبیه رضا در شهرهای کوچک و بزرگ ما داشته باشد و ساختن الگویی از این کار می‌تواند برای بچه‌های بیقرار و پُر از غم و غصه و کمبودهای زیاد، تبدیل به راهکاری جبران‌ناپذیر شود!
ماه‌عسل و مخاطبین دلسوزش توانستند ٢٥٠هزار بچه یتیم را صاحب حامی‌کنند که تا امروز ادامه دارد. ٤٢٠٠زندانی آزاد شدند، در سیل، در زلزله، در کرونا و... کنار مردم بودند.
توقع ما از یک برنامه تلویزیونی آبادکردن تمام کشور است و حل کردن تمام مشکلات؟! یا طرح موضوع و مسئله؟!
دوستان و رفقای عزیز و دلسوز!
برای رضای عزیز، کاری نکردید چون ندیدید، حواستان نبود، کارهای دیگری داشتید، بسم‌الله...
بچه‌هایی شبیه رضا بسیارند، قدمی‌بردارید