به‌گزارش برنا، اسفندیار شهیدی فیلمبردار باسابقه تلویزیون و سینمای کشورمان، که شب گذشته مهمان برنامه «خارج از کادر» در این شبکه شد، با بیان اینکه درست بعد از انقلاب یعنی اول سال ۵۸ به ایران آمدم و قصد نداشتم بمانم؛ چون آنجا خانه و زندگی داشتم، گفت: از من خواسته شد در دانشکده صداوسیما مشغول آموزش و اصلاح ساختار شوم و برای اولین بار وارد مقوله آموزش شدم. بعد هم جنگ شد و من به عنوان خبرنگار جنگی مشغول شدم.
شهیدی درباره اهمیت فیلمبرداری در سینما گفت: بعد از فیلمنامه، فیلمبردار و تصویربردار مهم‌ترین عامل یک فیلم محسوب می‌شود؛ چون او کسی است که ذهنیت کارگردان را به عینیت تبیین می کند و یک چیز غیر مادی را به مادی تبدیل می‌کند و باید سعی کند آنچه در ذهن است، به تصویر تبدیل بکند.
او با اشاره به اینکه اولین کارم فیلم اکشنی بود به اسم «تشکیلات» که خیلی مورد استقبال قرار گرفت، ابراز کرد: شورانگیزترین کاری که کردم «پس از باران» بود و بعد از آن «او یک فرشته بود». این دو کار را خیلی دوست دارم.
فیلمبردار سریال «پس از باران» درباره این سریال گفت: «پس از باران» فیلمنامه به شدت خوبی داشت و خیلی با دقت نوشته شده بود. فکر می‌کنم خود آقای سلطانی هم نوشته بود. زمان‌ها در فیلمنامه، زمان‌های متفاوتی بود. قصه در زمان حال اتفاق می افتاد بعد برمی گشت به عقب و بعد در خود آن زمان، دومرتبه زمان دیگری ادامه پیدا می کرد. به کارگردان پیشنهاد دادم که از نظر نورپردازی و کادربندی، تفاوت ایجاد کنیم؛ طوری که وقتی تماشاگر نگاه می کند، خودش بفهمد در چه زمانی است. البته فقط مشورت مهم نبود، خیلی بیشتر به خود آقای سلطانی ارتباط داشت که اجازه می داد این اتفاق ها بیفتد.
شهیدی درباره خودش گفت: می گویند با شهیدی کار کردن خیلی سخت است، چون خیلی از کارگردان سوال می کند و مته به خشخاش می گذارد. یا می‌گویند خیلی عصبانی است. من اصلا عصبانی نیستم؛ اما وقتی از صبح می‌روی سر صحنه توی یک روستا و تا ساعت دوازده به خاطر یک بسته یونجه صبر می کنی، بهترین شرایط فیلمبرداری را از دست می دهی و در نتیجه عصبانی می شوی.
او درباره تجربه‌اش در سریال «او یک فرشته بود» برای مخاطبانش گفت: «او یک فرشته بود» خیلی خوب شروع شد. ضمن کار پیشنهاد کردم موقع ورود این فرشته اول کار اتمسفر قرمز ایجاد کنیم و بعد اتمسفر سبز.
شهیدی با بیان اینکه نگاهم به جنگ، اروپایی بود، خاطره‌ای از همراهی‌اش با گروه شهید چمران در دوران دفاع مقدس بیان کرد: گروهی حدوداً صدنفره بودند که شب برای عملیات حرکت کردند و من هم به عنوان فیلمبردار همراهشان شدم. دوربین ها بسیار دوربین های سنگینی بودند. بعدها فهمیدم که این ها می خواهند بروند عملیاتی را در مرز عراق انجام بدهند. من با همان روحیه اروپایی خودم که بعد از چندین سال از خارج آمده بودم، خودم را از آنها بهتر می‌دانستم و غر می زدم که چرا به من مثلا جلیقه ضد گلوگه و تفنگ و... نمی دهید... این طفلکی ها بچه اصفهان بودند و با صبر و بردباری چیزی نمی گفتند. ما رفتیم در دل شهر، با خودم فکر کردم که اگر بخواهند فیلمبرداری بشود، من چه کار کنم؟ چطور فیلمبرداری کنم؟ رسیدیم به جایی که میدان مین بود و قرار بود رزمنده ها از این میدان عبور کنند؛ اما راه را گم کرده بودند و هرچه گشتند پیدا نکردند. بعد دیدم یکی‌شان رفت پای درخت ایستاد و گفت الله اکبر و خوابید زمین! یکی دیگر هم از آن راه رفت و گفت الله اکبر و یک مین دیگر زیرش منفجر شد، بعد نفر سوم و چهارم .... فهمیدم این ها دارند روی این مین ها پل می زنند. باور نمی کردم که واقعا این اتفاق بیفتد. آخر سر فرمانده گفت: شما نمی آیید؟ گفتم: از کجا بیایم؟ گفت: از روی این ها! و تردید مرا که دید، گفت: هر طور میل داری... و شروع کرد به رفتن. من دیدم در این شب تاریک تنها مانده ام. از ترس روی آنها راه رفتم و ... از آن شب به بعد نگاه من به جنگ به شدت عوض شد.
او از همکاری‌اش با شهید آوینی هم گفت: در جریان جشنواره فجر یازدهم یا نهم من داور بودم و از آنجا ما با هم آشنا شدیم چون یکی از داورها آقای آوینی بود. خدمتشان ارادت داشتم و ایشان به من محبت داشتند. البته من هیچ وقت به عنوان فیلمبردار کارهایشان نرفتم، منتها در جریان تدوینشان بودم.
شهیدی ادامه داد: خاطرم هست بچه های گروه «روایت فتح» ده پانزده روز قبل از حمله اعزام می شدند و در خط می‌ماندند تا گروه هایی که آنجا بودند با آنها اخت شوند. به این ترتیب، رزمندگان این افراد را با دوربین می شناختند و دیگر حضور گروه مستندساز برایشان عجیب نبود. در نتیجه رفتارهایشان خیلی طبیعی بود و این یکی از بزرگترین رمز و رازهای موفقیت مجموعه «روایت فتح» بود.
«خارج از کادر» به تهیه کنندگی و کارگردانی ایمان احمدی، کاری از شبکه آی فیلم است که جمعه شب ها ساعت 23:30 پخش می شود و به معرفی هنرمندان ایرانی در فضایی خارج از کادرهای همیشگی می پردازد.