چند شبی از ماه مبارک رمضان را پشت سر می‌گذاریم و دیدن سریال های شب های ماه مبارک پای سفره افطار عادت چندین ساله مخاطبان تلویزیون است که اتفاقاً در این مناسبت ویژه مردم با علاقه و میل و رغبت بیشتری پایه ی سریال دیدن هستند .
کارنامه تلویزیون در سالهای اخیر نشان داده است که مدیران و سیاستگذاران تلویزیون برای این کنداکتور، برنامه ویژه و توجه خاص دارند و با وسواس بسیاری تیم تولید و البته محتوای تولید را بررسی می‌کنند و اگر دقت کرده باشید بهترین های تلویزیون را در عرصه کارگردانی ، بازیگری و حتی نویسندگی برای این آنتن ویژه در نظر می گیرند. چراکه خوب می‌دانند حجمی قابل توجه از مخاطب رسانه ملی نشسته اند تا بلافاصله بعد از صرف افطار مخاطب جذابترین سریالهای تلویزیون باشند اتفاقی که تقریباً در سالهای سال به شکل رقابت گونه در میان شبکه‌های مختلف اتفاق می افتاده و اصولاً مدیران هم به شکل محسوس و نامحسوس به آن نگاه رقابتی داشتند و بارها شاهد این بودیم که روی انتخاب بازیگران و کارگردانان و حتی بازیگران اصلی مدت ها جلسات مختلف تشکیل شده و هر کسی را در قواره ی این زمان خاص برای سریال سازی نمی دیدند.
اگر به سوابق تلویزیون در انتخاب کارگردانان برای سریال سازی در ماه مبارک رمضان دقت کنیم شاهد نام هایی چون حسن فتحی ، سیروس مقدم ، رضا عطاران و نامداران دیگری هستیم که هر یک کارنامه مشخص و معینی را در تلویزیون از خود به جای گذاشتند و جالب اینکه در سال پیش رونیز کارگردانان صاحب نام و صاحب سبکی برای تلویزیون سریال سازی کردند مگر میشود از کنار نام‌هایی چون علیرضا افخمی با کارنامه موفق به خصوص برای ماه مبارک رمضان در عرصه سریال سازی با ژانر ماورایی عبور کنیم؟ مگر می‌توانیم فراموش کنیم سعید سلطانی با سریال هایی چون "پس از باران" تا سریال "ستایش" بخش اعظمی از مخاطب تلویزیون را از خود راضی نگه داشته است یا کارنامه بهروز افخمی که البته سریالش از کنداکتور ماه مبارک رمضان به دلایل فنی و مراحل تدوین خارج شد.
با این مقدمه نسبتا طولانی باید بگویم که مخاطبان تلویزیون از سریال های امسال چندان راضی نیستند و جدا از مباحث محتوایی و نگاهی جدی به سبک و سیاق سریال‌سازی ، باید گفت سریال های امسال در ماه مبارک نه تنها به لحاظ ساختار که به لحاظ کیفیت ، چه در عرصه نویسندگی ، چه در عرصه کارگردانی و به خصوص در بحث هدایت بازیگر و بازیگری نه تنها چنگی به دل نمی زنند که یادآور این موضوع هستند که مگر میشود نام این سریال ها را به نام این کارگردان بزرگ متصل دید؟
مگر می شود فکر کرد که این سریال ساخته همان کارگردانی است که سال‌ها در کارنامه‌اش آثاری درخشان دیده شده است و همه مخاطبان آن با آثار او خاطرات ویژه دارند؟
بی انگیزگی و نداشتن ذوق وشوق در تولید یک اتفاق ویژه باعث شده است که در سال های اخیر شاهد این باشیم که کارگردانان صاحبنام حتی در حد و اندازه های کار های سابق شان نیز دیده نشده اند.
نکته ایی در برخی از سریال ها به شدت مشهود است ضعف در بازیگری و سرسری گذشتن از پلان های مهمی است که مشخصا کارگردان یا سر صحنه نبوده است یا به راحتی از کنار پلان مهم و تاثیر گذار سریالش گذشته است .
بدیهی است که در چنین شرایطی مدیران باید کار را به دست جوانتر های با انگیزه بسپارند تا محصول به خصوص در مناسبتی که این همه حساسیت و وسواس روی آن وجود دارد اتفاقی جسورانه و جذاب باشد . اگر دقت کرده باشید این روز ها در شبکه نمایش خانگی و پلتفرم ها کارگردانان جوان آثاری قابل قبول را تولید کرده اند و تلویزیون هم می تواند با اعتماد بیشتر کار را به دست افرادی بسپارد که هنوز از کار هنری سیر نشده اند و به دنبال فرصت هستند تا برای درخشیدن از هیچ کوششی کم نگذارند نه اینکه کارگردان از را دور سریال را با واتس اپ کارگردانی کند و نتیجه اش هم بشود اثری که خود عوامل هم آن را نمی بینند!