علی رویین‌تن کارگردان و تهیه‌کننده سینما در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: در سینمای ما ژانر سیاسی وجود ندارد، ما یک سری فیلم‌های اجتماعی داریم که انگاره‌های سیاسی را متبادر می‌کنند و بعضاً به اشتباه این فیلم‌ها را سیاسی خطاب می‌کنند در حالیکه اینگونه نیست و ژانر سیاسی قواعد دیگری دارد.
رویین‌تن خاطرنشان کرد: سینماگران ایرانی تمایل چندانی به ساخت فیلم‌های سیاسی ندارند و این به چند مسئله مختلف مربوط می‌شود. یکی از این مسائل دولتی بودن سینما است. سینمای ما کاملاً دولتی است و باید دولت از ساخت فیلم‌ها حمایت کند که قطعاً دولت میلی به ساخت فیلم‌های سیاسی ندارد و طبیعتاً در این شرایط از سوی فیلمسازان هم تمایلی به ساخت فیلم سیاسی وجود ندارد. اگر بخواهیم آسیب‌شناسی دقیق‌تری داشته باشیم ما در سینمای‌مان سینماگری سیاسی نداریم که هدف و رویکردش در این مدیوم همین گونه‌ی سینمایی باشد.
او افزود: مسئله دیگر تمایل سینمای شرق به قصه‌گویی و پرداختن به مسائل اجتماعی است و در این سینما آثار کمتری را می‌توان یافت که به دنیای سیاست پرداخته‌اند. در این بین آثاری که به عنوان فیلم‌های سیاسی شناخته می‌شوند را اگر نگاهی داشته باشد از آنجا که سرمایه و بودجه‌شان از سوی دولت برآورده می‌شود فیلم‌هایی در جهت پروپاگاندای سیاست‌های حاکم هستند.
کارگردان فیلم سینمایی «زمهریر» اظهار داشت: فیلم‌هایی چون «زد» اثر کاستا گاوراس یا سینمای سیاسی لهستان را می‌توان نمونه‌های خوبی برای سینمای سیاسی دانست اما همانطور که پیش‌تر گفتم انگاره‌های ژانری سینمای سیاسی با زیست و فرهنگ ما مطابقت ندارد. ما مردمی هستیم که علاقه داریم به مسائل انسانی بپردازیم و قهرمان‌های سینمایی برای ما جذابیت چندانی ندارند.
رویین‌تن تصریح کرد: از طرفی نباید این نکته را فراموش کنیم که سینمای سیاسی نیاز به آزادی بیان و تنوع احزاب در جامعه سیاسی دارد. وقتی ما تشکل سیاسی نداریم که این تشکل‌ها حتی کاندیداهای خود را در انتخابات معرفی کنند، نمی‌شود گفت‌وگویی سیاسی در عرصه فرهنگ ایجاد کرد و طبیعتاً سینما هم حرفی در اینباره ندارد.