به گزارش برنا؛ برنامه صبحگاهی «صبح پارسی» که از دو شنبه تا جمعه هر هفته ساعت 9 صبح بر روی آنتن شبکه جام جم می رود، با موضوع اصلی خوش اخلاقی و روش هایی برای ارتباط خوب با دیگران بر روی آنتن رفت. در این برنامه پس از پخش آیتم هایی از جمله ورزش صبحگاهی، میز فرهنگی، اخبار ویژه، بدون مرز و نماهنگ هایی با موضوع انگیزشی و با تصاویری از طبیعت، امیر محمد زند و آلاء خامه یار با کامبیز کامکاری متخصص روانشناسی به گفت و گو نشستند.
کامکاری گفت: آدم های باهوش و خلاق دوست دارند مدیریت کمتری بر روی آن ها باشد تا خلاقیت خود را نشان دهند اگر کسی بخواهد این خلاقیت را برای چنین افرادی محدود کند فرد حالش بد می شود و از خوش اخلاقی به بداخلاقی می رسد. اخلاق خوب اکتسابی است اما خانواده هم بر روی آن بسیار موثر است.
وی درباره ضمیر ناخودآگاه تصریح کرد: شخصیت ما مثل یک ساختمان است که دو طبقه آن بیرون است و زیر زمین، پارکینگ و فندانسیون آن دیده نمی شود.عامل تعیین کننده شخصیت افراد عمق این شخصیت است یعنی همان ضمیر ناخودآگاه. اگر کسی ما را ناراحت کند احساس ناخوش آیندمان به او را به ضمیر ناخودآگاه منتقل می کنیم، هرچه این ضمیر پر شود در موقعیت های مختلف بروز و ظهور می یابد و نمی توان آن را کنترل کرد.
این روانشناس افزود: نباید هیچ حسی را سرکوب کرد ابتدا باید آن را کنترل کند و بعد درباره آن صحبت کنیم یا آن را بروز دهیم؛ اگر ناراحتی و حال بد یا خوشحالی و حال خوب است باید به صورت مدیریت شده به اشتراک گذاشته شود. در بسیاری از مواقع نه تنها احساس ناراحتی بیان نمی شود بلکه حرف های خوش آیندمان را هم نمی گوییم و وقتی کسی را از دست می دهیم حسرت می خوریم که ای کاش حرف هایم را به او می گفتم پس بهتر است در اولین فرصت با اطرافیانمان تماس بگیریم و حرف های نگفته مان و احساس خوبمان به آن ها را بگوییم.
کامکاری بیان کرد: برخی از افراد فاز مثبت دارند و برخی فاز منفی. همه ما برای ارتباط با آدم ها نیاز به فازمتری داریم تا فاز انسان ها را تشخیص دهیم و با افرادی بیشتر تعامل کنیم که با ما سنخیت داشته باشند نه اینکه وقتی فاز ما مثبت است با افراد منفی ارتباط بگیریم و یا برعکس.
وی اختلال اوتیستیک را معرفی کرد و ادامه داد: لذتی که گاهی انسان ها ناخودآگاه از آن بی بهره می مانند تعامل اجتماعی است؛ گرایش اوتیستیک یعنی تعامل نداشتن با دیگران که برخی به این گرایش دچار هستند و با دیگران ارتباط ندارند؛ این موضوع باعث می شود انسان دلش بگیرد. ارتباط با دیگران حال انسان را خوب می کند، به علاوه آن فکر خوب و تجسم خلاق می تواند به خوش اخلاق بودن انسان کمک کند. حتی در به کارگیری واژه ها در کلام هم می توان حال خوب یا بد را منتقل کرد. باید هنگام صحبت کردن واژه هایی را انتخاب کنیم که تصور مثبت به افراد می دهد.