کارگردان نمایش های «عشق روز های کرونا» ، «ترانه های محلی»، «نام تمام مادران» و..... که جمعه هفته گذشته آیین رونمایی از 4 جلد کتاب نمایشنامه اش به نام های «سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن»، «در روز های آخر اسفند»، «سینماهای من» و «شبِ سال نو» که در خانه تئاتر برگزار شد، در گفت و گو با خبرنگار برنا توضیحاتی درباره انتشار این آثار داد و گفت: در اصل این کتاب ها آثار قدیمی تر من هستند که می توانم بگویم نمایشنامه «سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن» در سال 1386 یک طرح کلاسی بود که براساس اتودهای تعدادی از هنرجویان تئاتر آموزشگاه «کارنامه» نوشته شد که در نهایت به یک نمایشنامه 24 اپیزود تبدیل شد اما متاسفانه این نمایشنامه در آن سال به اجرا نرسید و بعد از آن باز به کرات تلاش کردم تا بتوانم آن را به اجرا برسانم اما متاسفانه باز هم ناکام ماند. به همین خاطر تصمیم گرفتم تا نمایشنامه «سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن» را چاپ کنم تا کتاب آن به دست مخاطبان برسد.
رحمانیان در خصوص نمایشنامه «شبِ سال نو» اظهار کرد: بعد از نمایشنامه «سیگار کشیدن، سیگار نکشیدن» در اسفندماه سال 1391 واقع در ونکوور کانادا مجددا نمایشنامه دیگری به نام «شبِ سال نو» را به رشته تحریر درآوردم و آن نمایش را در همان کانادا با دانشجویان کلاس مهتاب نصیرپور روی صحنه برده و به اجرا رساندیم و بعد از آن اجرا درست سال 1392 وارد ایران شدم و نمایشنامه خوانی «شبِ سال نو» را که زندگی یک خانواده جنوب شهری را که در حال طی کردن آخرین ساعات پایانی سال هستند را شرح می دهد برگزار کردم و دو سال بعد از این اتفاق دوباره نمایشنامه خوانی «شبِ سال نو» برگزار شد.
این مدرس تئاتر درباره نمایشنامه «در روز های آخر اسفند» بیان کرد: نمایشنامه «در روز های آخر اسفند» را با کمک اشکان خطیبی و با توجه به ویژگی هایی که خطیبی به عنوان بازیگر، موزیسین و خواننده دارد به نگارش درآوردم. در واقع تا اواسط نگارش این نمایشنامه بودم که به دلیل یک داستان و کشتاری که توسط یکی از اعضای گروه داستان شکل گرفت و بقیه افراد کشته شدند باعث شد تا سمت و سوی نوشتار من تغییر کند و نتیجه نیز «در روز های آخر اسفند» شد و علاوه بر آن نیز تنوانستم با کمک اشکان خطیبی و غزل شاکری و گروه موسیقی مربوطه این نمایشنامه را در اسفندماه سال 1392 به اجرا برسانم.
محمد رحمانیان کارگردان تئاتر در خصوص نمایشنامه دیگرش به نام «سینماهای من» گفت: نمایشنامه «سینماهای من» را سال 1394 بر اساس مقاله ای از آیدین آغداشلو شروع به نگاشتن کردم که این مقاله روی من تاثیر زیادی گذاشت و همین باعث شد تا 4 اپیزود در خصوص سینماهای خاطره انگیز مردم و خودم بنویسم که یکی از این سینما ها کاپری دیگری شهر فرنگ و بعدی رادیو سیتی و سینمای آخر متروپل نام دارد که در نهایت اجرای این نمایشنامه نیز نسبتا موفق بود.
او ادامه داد: درحال حاضر با توجه به اینکه این نمایشنامه ها اجرا شدند و مورد استقبال مردم نیز قرار گرفتند تصمیمم برآن شد تا به همراه و کمک یکی از دوستانم به نام کاوه کاغذچی ناشر نشر چلچله این نمایشنامه ها را به چاپ برسانم که خوشبختانه ممیزی هم به آن ها نخورد که جمعه هفته گذشته نیز از آن ها رونمایی شد.
کارگردان «آیینه های رو به رو» در پایان و در پاسخ به این سوال که چه زمانی مجددا نمایش جدیدی از او روی صحنه خواهیم دید خاطرنشان کرد: بردن نمایش روی صحنه به موارد زیادی بستگی دارد و یکی از آن ها این است که تالار ها به صورت جدی کار خود را آغاز کنند. من شخصا حدود یک الی دو سال است که تالار وحدت را برای یک اجرایی رزرو کردم اما هنوز اتفاقی نیوفتاده است و موفق نشدم. علاوه بر آن به دلیل کرونا برخی از اجراها ناتمام ماند که یکی از آن ها نمایش «روز های رادیو» بود که یک نمایش تاریخی است و ما بعد از این همه تلاش و با تعداد بازیگران بالا فقط در طی 2 شب توانستیم 4 بار اجرا داشته باشیم به همین خاطر شرایط باید بهتر شود تا ما بتوانیم تصمیم گیری جدی در این خصوص داشته باشیم.
انتهای پیام//