به داد جوانان مجرد برسید/ تجرد قطعی درمان نشود، بحران اجتماعی ایجاد می‌شود

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری برنا؛ ازدواج جوانان یکی از چالش های جامعه است و همواره درآستانه هفته ازدواج لزوم حل معضلات و مشکلات آن برسر زبان ها می افتد. حتما تاکنون پاسخ جوانان را به ازدواج نکردن و فرار از آن شنیده اید. مشکلات اقتصادی، بیکاری، نداشتن مسکن و تجمل گرایی خانواده ها از جمله دلایلی است که آنان پشت سر هم ردیف کنند.

تجرد قطعی یکی از معضلاتی است که در این زمینه به چشم می خورد. تجرد قطعی به این معناست که افراد امید یا انگیزه خود را برای ازدواج از دست می‌دهند یا این مسئله برایشان بسیار کم رنگ می‌شود. این سن به طور معمول از ۴۰ سالگی به بعد است ​بنابراین افرادی که به دلیل طلاق یا فوت، مجرد زندگی می‌کنند جزو آمار تجرد قطعی به شمار نمی‌آیند. وقتی دوران تجرد طولانی می‌شود، فرد منافعش را در ازدواج کردن نخواهد دید و هزینه‌های ازدواج برایش بالامی رود. به همین علت از تن دادن به این تغییر خودداری می‌کند.

مطابق با آخرین سرشماری کشور در سال 1395 حدود ۳۶ درصد از جمعیت زنان جوان ۱۵ تا ۳۴ سال کشور را دخترانی تشکیل می دهند که هنوز ازدواج نکرده اند و حدود ۲.۳ درصد از زنان ۴۵ ساله و بیشتر در بازه سنی تجرد قطعی قرار دارند. 

مسعود عالمی نیسی ریس موسسه تحقیقات جمعیت کشور در گفت و گویی با تاکید بر لزوم در پیش گرفتن سیاست‌ مانع زدایی از ازدواج جوانان و فرزندآوری خانواده‌ها، گفت: در حال حاضر حدود ۱۲ میلیون مجرد در کشور داریم که از این میان شش میلیون پسر ۲۰ تا ۴۵ ساله و ۵.۶ میلیون دختر ۱۵ تا ۴۰ ساله «مجرد» هستند که اگر وارد تجرد قطعی شوند، از آنجا که طبیعتا فرزندی ندارند از خود جانشینی باقی نخواهند گذاشت و جمعیت جدید جایگزین نمی‌شود.

به گفته عالمی نیسی، میانگین سنی جمعیت کشور در ۳۰ سال آینده به حدود ۴۸ سال می‌رسد و می توان گفت در سال ۱۴۳۰ حدود ۳۳ درصد از جمعیت کشور سالمند می‌شود و این به آن معنا است که از  هر ۱۰ نفر ۴ نفر سالمند خواهند بود.

وی با بیان اینکه ۸۸ درصد جوانان مجردِ در سن ازدواج ما تمایل به ازدواج دارند، ادامه داد: افرادی که ازدواج می‌کنند می‌خواهند فرزنددار شوند اما مساله اصلی این است که ازدواج کم شده است و میزان مجردین باعث شده میانگین ما در نرخ باروری کاهش پیدا کند. بنابراین باید موانع ازدواج را بر طرف کنیم. مردم ما تمایل به ازدواج و فرزندآوری دارند، در حالی که در کشورهای اروپایی این تمایل کاهش پیدا کرده است و جوان ما اگر رفاه معمولی یعنی شغل و مسکن داشته باشد ازدواج کرده و فرزندآوری خوبی هم خواهد داشت، بنابراین اگر موانع ازدواج نظیر بیکاری و هزینه مسکن را برای جوانان از بین ببریم، خود به خود جوانان به سمت ازدواج و فرزندآوری سوق پیدا می‌کنند.

جمعیت 40 سال به بالا در کشور ما شامل دهه شصتی هاست. حالا که این نسل ۴۰ سالگی را پشت سر گذاشته بسیاری از فرصت‌ها را مثل ازدواج  و فرزندآوری از دست داده است. طبق آمار‌ها از جمعیت حدود ۱۷ میلیونی دهه شصت، تقریبا ۵ میلیون نفر از آن‌ها هنوز تشکیل خانواده نداده‌اند و بخشی از آنان با ورود به تجرد قطعی به بحران تنها زیستی در دوران میانسالی و سالمندی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند.

این درحالیست که ظرفیت و پذیرش جوانان درباره موضوع ازدواج  با وجود تغییرات سبک زندگی و دیدگاه های متعدد در این زمینه وجود دارد. افزایش آمار ازدواج در دوران کرونا بر این امر صحه می گذارد اما حال که تب کرونا کاهش یافته باید دید که این روند همچنان صعودی خواهد بود؟

 نسل جدید نیز همانند نسل اوایل انقلاب و جنگ، بنای زندگی خود را بر ساده زیستی و قناعت گذاشته است، اما در برخی موارد خانواده تمایل دارند برای فرزندان خود که دانشگاه رفته و تحصیل کرده هم هستند و دربرخی موارد انگ ازدواج نکردن به این طیف چسبانده می شود مانع تراشی کرده و عقاید پیشین خود را بر سر انان فرو بیاورند اما باید از این طرز فکر جوانان استقبال شود و برای خانواده ها کارگاه های ساده گیری برگزار شود تا تجمل گرایی کم کم از بین آنان رخت بربندد.

تجرد طولانی مسئله ای فراجنسیتی است اما برای دختران مسئله و دغدغه ای جدی تر و بحرانی تر است و صد البته با آسیب های روحی و اجتماعی بیشتری همراه ا ست.

 به دلیل محدودیت های کرونایی در کشور؛ یکی از مهمترین مسائلی که دختران کشور با آن مواجه شدند ، آسیب روانی و عاطفی و حتی جسمانی ناشی از عدم حضور در اجتماع و تنهایی است. متاسفانه طولانی شدن قرنطینه‌های خانگی، ارتباط ضعیف با گروه‌های دوستانه در محیط های آموزشی، نبود تفریحات و سرگرمی‌های مفید در دوران کرونا، بسیاری از دختران و به ویژه دختران جوان تر را معرض آسیب‌های روانی و عاطفی قرار  داده است. در این راستا واجب است مسئولان و به ویژه مسئولان آموزشی و تربیتی در مدارس و دانشگاه‌ها از طرق مختلف به بازسازی روانی، عاطفی و افزایش تاب آوری آنها کمک کنند. این امر توجه جدی مسئولان و متولیان امر را پس از گشایش مدارس و دانشگاه‌ها می طلبد. 

در هر حال بدبینی  نسبت به ازدواج باید از طرق مختلف بین رود که از جمله آن می توان به برگزاری کارگاه های علمی تحت نظر اساتید مقبول بین جوانان که دارای مدراک بالای تحصیلی هستند برای سلیقه های مختلف جوانان برگزار شود همچنین شرایط برای نگاه معنوی به این امر مقدس رواج پیدا کند چرا که این امر در همه ادیان مقدس به شمار می اید.

در دین اسلام نیز  احادیث و روایات متعددی در این زمینه و مراحل مختلف ازدواج وجود دارد اما متاسفانه تنها تعداد گزینشی از آن بر سر زبان هاست.

علاوه براین میتوان با برگزاری نشست های صمیمانه طبق سلیقه روز جوانان کشور و نخبگان نقطه نظرات آنان را بشنویم و آنان را به کار گیریم.

حالا که برای ترغیب ازدواج دهه شصتی ها نتایج مطلوبی به دست نیامده تا دیر نشده است باید در زمینه دهه هفتادی ها و هشتادی ها سرمایه گذاری و ایده پردازی های لازم انجام شود تا شاهد نتیجه آن همانند دهه چهلی ها و پنجاهی ها باشیم.

انتهای پیام/