مائده طهماسبی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که سابقه بازی در مجموعه‌های «از سرنوشت»، «شمس‌العماره» و فیلم‌های سینمایی «علفزار»، «سنتوری» و... را در کارنامه دارد و تاکنون توانسته نمایش‌های «کلمه_سکوت_کلمه»، «خانواده تت»، «گزارش به آکادمی» و... را روی صحنه ببرد در خصوص تعطیلی سالن‌های خصوصی تئاتر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا می‌گوید: آن زمان تعداد معدودی اجازه‌ی کار کردن در تئاتر را داشتند. دقیق به یاد می‌آورم که فقط تئاترشهر، محراب و چند سالن دیگر برای اجرا در اختیار ما بود و از آنجایی که گره سر همین مسئله بود بحث خصوصی‌سازی تئاترها پیش آمد. پس از آن یکسری از اهالی تئاتر موجب باز شدن سالن‌های خصوصی شدند تا جوان‌ها بتوانند راحت‌تر کار کنند. این را از یاد نبریم که بدعت سالن‌های خصوصی را دوستان ما و آقای شفیعی که آن زمان در مرکز هنرهای نمایشی بودند به راه انداختند.
او در خصوص حمایت دولت از تئاترهای خصوصی عنوان کرد: متاسفانه تئاتر خصوصی را دولت حمایت نمی‌کند بنابراین افراد برای کار کردن با برخی از این سالن‌ها باید پول‌های زیادی پرداخت کنند که خود این قضیه هم معضل بزرگی محسوب می‌شود. بارها دیده‌ام که جوان‌ها شبی چند میلیون به سالن‌ها پرداخت می‌کنند اما دریغ از اینکه ریالی فروش داشته باشند. به هرحال این بحث پیچیده است چرا که افتتاح سالن‌های خصوصی از یک طرف امکان کار کردن بیشتر به اهالی تئاتر را می‌دهد اما از سوی دیگر موجب ضرر به تئاتر و نگاه بیزینسی می‌شود.
بازیگر فیلم سینمایی «علفزار» گفت: جوان‌ها تاریخچه‌ی تئاتر این مملکت را نمی‌دانند بنابراین فکر می‌کنند که این اتفاقی تازه است که باید ریشه‌یابی و حل شود؛ اما قضیه به این سادگی‌ها نیست. در این سال‌ها افراد بسیاری وام گرفته‌اند تا بتوانند آثارشان را روی صحنه ببرند یا عده‌ای دیگر در اثر کرونا ورشکست و مجبور به بستن سالن‌هایشان شده‌اند بنابراین این مسئله به این سادگی‌ها حل نمی‌شود. برای مثال تئاتر شهرزاد را فرد پولداری راه انداخته است که مانند ترمینال جنوب می‌ماند. سه تا سالن دارد که افراد از پنج بعد از ظهر تا دوازده شب با اشتیاق آثارشان را روی صحنه می‌برند. واقعا می‌بینم بچه‌‌هایی که در شهرزاد اجرا دارند آنقدر خوش هستند که انگار به جای خوبی رسیده‌اند.
طهماسبی در خصوص معضلات این روزهای تئاتر عنوان کرد: به دلیل اینکه معضلات و تاریخچه‌ی تئاتر را به خاطر دارم نمی‌توانم جواب یک خطی به شما بدهم. من هرگز از هیچکدام از مسئولان توقعی نداشته‌ام چرا که کاری را پیش نمی‌برند. فکر می‌کنم سال ۷۸ بود که من و «فرهاد آئیش» تئاتری را روی صحنه بردیم. آن زمان پیشنهاد دادیم که ما با گیشه برویم اما قبول نکردند. برای اینکه ما می‌دانستیم وقتی پشت میز رئیس‌ها قرار بگیریم کارمان خوب پیش نمی‌رود. خودمان کارهایمان را کردیم و ثابت کردیم اگر اثری خوب باشد مخاطب هم از آن به خوبی استقبال می‌کند.
این بازیگر ادامه داد: متاسفانه عرضه و تقاضا در کشور ما با هم همخوانی ندارد. عرضه زیاد است اما تقاضا کم. ما خروجی زیادی از فارغ‌التحصیل‌های رشته تئاتر، کلاس‌های بازیگری، کارگردانی و... را داریم. تمام این افراد به انضمام بزرگانی مانند آقای «هادی مرزبان»، «قطب‌الدین صادقی» و... توقع دارند که به آن‌ها توجه شود اما نه بودجه‌ای وجود دارد نه تقاضایی.
بازیگر نمایش «کرگدن» در خصوص اوضاع تئاتر در کشورهای دیگر عنوان کرد: تقریبا می‌توانم بگویم که من تماشاگر جدی تئاتر محسوب می‌شوم. تئاتر در دنیا مدیومی برای میان‌سالان و در ایران مدیومی برای جوانان محسوب می‌شود. هیچ جای دنیا جوان‌ها به اندازه ایران به دیدن تئاتر نمی‌روند. خارجی‌ها از اینکه ۹۰ درصد تماشاگران تئاتر ما قشر جوان هستند متعجب می‌شوند.
او ادامه داد: اصلا اینگونه نیست که بگوییم در کشورهای دیگر اوضاع بهتر است. من سال‌ها خارج از ایران درس خواندم و کار کردم. اتفاقا آنجا هم همین مشکلات وجود دارد. متاسفانه گله کردن و غر زدن در مرام فرهنگی ما ایرانی‌ها وجود دارد. اکثر جوان‌های ما پر از توقع هستند اما چیزی که عرضه می‌کنند کیفیتش بسیار پایین است. اینکه شما مشق می‌کنید و آن را به روی صحنه می‌برید نامش تئاتر نیست.
او در آخر گفت: دولت همیشه باید هنرمندان را یاری کند و برای پیشبرد کارهایشان بودجه‌ای به آن‌ها تعلق بدهد تا اوضاع تئاتر، سینما و به کل هنر بهبود پیدا یابد.
خبرنگار: تبسم کشاورز
انتهای پیام/