تغییرات شگرف مشتری بر روی زمین تاثیر می گذارد

به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ تغییر در مدار مشتری می‌تواند سطح زمین را حتی از آنچه که هست برای زندگی مهمان‌نوازتر کند.

محققان دانشگاه کالیفرنیا ریورساید ترتیبات جایگزین منظومه شمسی ما را شبیه‌سازی کردند و دریافتند زمانی که مدار مشتری مسطح‌تر باشد   یا غیر مرکزی باعث تغییرات عمده در مدار سیاره ما نیز می‌شود؛ این تغییر ناشی از مدار مشتری به عنوان پرجرم‌ترین سیاره منظومه شمسی، می‌تواند بر توانایی زمین برای حمایت از حیات برای بهتر شدن تاثیر بگذارد.

 

پم وروورت می‌گوید: اگر موقعیت مشتری ثابت بماند، اما شکل مدار آن تغییر کند، در واقع می‌تواند قابلیت سکونت این سیاره را افزایش دهد. بسیاری متقاعد شده‌اند زمین مظهر یک سیاره قابل سکونت است و هر تغییری در مدار مشتری که سیاره عظیمی است، می‌تواند برای زمین بد باشد.

 

سیاراتی که مدار دایره‌ای بیشتری دارند، فاصله ثابتی از ستاره خود حفظ می‌کنند، در حالی که مدار‌های غیرعادی‌تر، سیارات را در نقاط مختلف آن مدار به ستاره‌هایشان نزدیک‌تر و دورتر می‌کنند. نزدیکی به یک ستاره تعیین می‌کند که چقدر تابش دریافت می‌کند و چگونه قلب می‌شود، به این معنی که بر آب و هوای یک سیاره تاثیر می‌گذارد.

 

همچنان محققان می گویند: اگر مدار مشتری غیرعادی‌تر شود، مدار زمین نیز به سمت غیرعادی‌تر شدن سوق داده می‌شود. این بدان معناست که گاهی زمین حتی از آنچه در حال حاضر تخمین زده می‌شود، به خورشید نزدیک‌تر می‌شود. در نتیجه برخی از سردترین بخش‌های سیاره ما با رسیدن به دمایی در محدوده قابل سکونت گرم می‌شوند  که بین ۳۲ تا ۲۱۲ درجه فارنهایت (۰ تا ۱۰۰ درجه سانتی‌گراد) تعریف می‌شود. نتایج مطالعه محققان، می‌تواند به ستاره شناسان کمک کند تا مشخص کنند کدام سیارات خارج از منظومه شمسی، (سیارات فراخورشیدی)  می‌توانند قابل سکونت باشند.

وجود آب بر روی سطح آن یک معیار اولیه بسیار ساده است و شکل مدار سیاره یا تغییرات فصلی را که ممکن است یک سیاره تجربه کند، در نظر نمی‌گیرد. عوامل دیگری نیز می‌توانند بر قابلیت سکونت سیاره تاثیر بگذارند، این تیم برخی از آن‌ها را نیز آزمایش کرد.

 

دانشمندان  دریافتند اگر مشتری بسیار نزدیکتر از فاصله کنونی آن در حدود ۴۶۱ میلیون مایل (۷۴۲ میلیون کیلومتر) به خورشید باشد، می‌تواند باعث کج شدن شدید زمین شود. این باعث می‌شود سیاره ما نور خورشید کمتری دریافت کند، به این معنی که سطح وسیعی از سیاره ما دمای زیر انجماد را تجربه خواهد کرد.

 

در حالی که تلسکوپ‌های کنونی به اندازه کافی قدرتمند هستند تا برون‌مرکزی مدار سیارات فراخورشیدی را تعیین کنند، اما برای اندازه‌گیری انحراف این سیاره‌ها به خوبی مجهز نیستند. این بدان معناست که ستاره شناسان در حال کار بر روی روش‌هایی هستند که می‌تواند به تعیین این موضوع کمک کند.

 

این تحقیق نشان می‌دهد که نگاه کردن به مدار‌ها و حرکت غول‌های گازی نزدیک می‌تواند به استنباط این عامل مهم برای سکونت کمک کند.