به گزارش خبرگزاری برنا، همزمان با فرا رسیدن هفته ملی نوجوان، سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران با همکاری شبکه امید، معاونت کودک و نوجوان تبیان و سایر نهادهای فعال در حوزه نوجوانان جشنواره «ایران آینده» را از تاریخ ۱۱ تا ۲۰ آبان در ساعات ۱۵ الی ۲۲ در باغ کتاب تهران برگزار کرده است.
از جمله فعالیت‌های صورت گرفته توسط تبیان در این جشنواره، اکران انیمه و فیلم‌های سینمایی کره‌ای با حضور ارزیابان و کارشناسان این حوزه و نیز ایجاد فضایی در قالب گپ و گفت مخصوص نوجوانان است که این فضای گفتمانی از چهار قانون تعیین شده شامل: «بحث دو نفره نمیکنیم»، «نظرمان را صریح، ساده و مؤدبانه بیان می‌کنیم»، «بی احترامی و توهین نمیکنیم» و همچنین «اجازه صحبت به دیگران می‌دهیم و در بین کلام آن‌ها سکوت می‌کنیم» تبعیت می‌کند.
حسین حق‌پناه، معاون کودک و نوجوان تبیان که به گفته خودش تسهیلگری این فضای گفتمانی نوجوانانه را به عهده دارد در این باره گفت: ما با فراهم آوردن این فضا یک ریسک کردیم چرا که خواستیم در فضایی که افراد کمتر از هر زمان دیگری انرژی و آمادگی گفت وگو را دارا بوده و در عین حال نیز نیاز به گفت وگو و شنیده شدن هم دارند، فضایی با همین هدف را برای نوجوانان ایجاد کنیم تا به آنان فرصتی برای بیان مسائل و دغدغه‌هایشان داده باشیم که اینبار ما شنوای سخنان آنان بوده و برای ناگفته‌ها، دیده نشدنشان و مسائلی از این قبیل تلاشی کرده باشیم.
حق‌پناه در ادامه به چهار قاعده حاکم بر این فضا اشاره داشت و گفت: ضمن رعایت این قواعد انتخاب موضوع نیز به عهده خود نوجوان است تا بتواند مسائل خودش را بیان کرده و اگر مایل بود راهکار آن‌ها را نیز ارائه دهد.
وی افزود: در اصل مدار گفت وگو خود نوجوان بوده و نقش من صرفاً تسهیلگر فضای گفت وگو است تا بتوانم به منظور پیشرفت گفت وگو از حریم این فضای گفتمانی هم حفاظت کنم.
حق‌پناه در پاسخ به پرسشی مبنی بر هدف از برگزاری این فضای گفتمانی چیست، گفت: ما در این گفت وگوها اصلا به دنبال نتیجه نیستیم، قصد نداریم اگر مضوعی مطرح شد حتما آن را به راه حلی برسانیم چراکه به اعتقاد ما خود تمرین گفت وگو برای ما مهمترین نیتجه خواهد بود چون افراد دراین فضا چگونگی صحبت با یکدیگر، چگونگی شنیدن یکدیگر، چگونگی برچسب نزدن به یکدیگر و قضاوت نکردن یکدیگر را می‌آموزند.
وی تأکید کرد: ما اول قصد داشتیم پیش از همه این را به خودمان ثابت کنیم که این کار شدنیست، ضمن سخت بودن و جنجال برانگیز بودن آن می‌شود همه چیز را به خود نوجوان سپرد و ضمن این سپردن به او هم آموخت. از طرفی این آموزش به نحوی بزرگترهای آنان و حتی افرادی که از کنار این فضا عبور می‌کنند را هم شامل می‌شود، به این صورت که آنان را متوجه این مضوع کنیم که می‌شود با نوجوان صحبت کرد و بیشتر از سخن گفتن او را شنید.
حق پناه درباره اینکه این گفت وگوها چه تأثیری بر روی نوجوانان ما خواهد داشت؟ گفت: می‌توانیم از برچسب‌هایی که به نوجوانان زده می‌شود جلوگیری کنیم و برعکس او را توانمند، مسئول و انتخابگر ببینیم ضمن اینکه نشان دهیم به او اعتماد داریم. از دیگر اثرات این گفت وگوها می‌تواند گسترش و تکرار این سبک فضای گفتمانی در قالب‌های بزرگتر باشد.
این کارشناس در پایان افزود: نوجوان پس از ترک این فضای گفتمانی در مرحله اول چگونگی گفت وگو را تمرین کرده است که سبب می‌شود در فضای بیرون از اینجا هم راحت‌تر گفت وگو کند کما اینکه می‌تواند خودش هم فضای گفت وگو را فراهم کند، یعنی کسی را که تا پیش از این او را نشنیده به شنیدن دعوت کند همچنین می‌تواند ناگفته‌های خودش را راحت‌تر بیان کند چون تمامی این موارد را یک بار در همین فضای گفتمانی تمرین کرده است.
وی در پایان گفت: نوجوانی که پیش از این چنین موقعیتی به او داده نشده و حالا وارد این فضا شده است پس از ترک این مکان امیدوار خواهد شد، چون حالا می‌داند کسی یا کسانی هستند که او بشنوند، درک کنند و یا شاید برای مسائل او راه حلی داشته باشند.
انتهای پیام/