فیلم در روایتی لطیف و زیبا بیانگر عشق میان دو زوج سالمند بوده و تعهد زوجی پیر به یکدیگر را بازنمایی می کند. آقای شمس استاد سابق ادبیات از همسر خود که بیش از شش سال است زندگی نباتی دارد مراقبت می کند. استاد دچار فراموشی است و با کمک سارا پرستار همسرش مراقبت شبانه روزی از طلعت دارند. در کنار تعامل استاد شمس با دنیای پیرامونی، خاطرات او را با همسرش در تصورات ذهنی آقای شمس می بینیم. آنچه فیلم هفت بهار نارنج به زبانی زیبا و روان ترسیم می کند، تصویری زیبا از عشقی پایدار و پاک است. عشقی که بنیان خانواده با آن بنا شده و در گذر زمان تداوم یافته و اکنون حتی در حالت بیماری یکی از زوجین این آتش همچنان فروزان است و گرما بخش زندگی ساکت پروفسور شمس است. همه جوانان و کسانی که به نوعی با آقای شمس و خانواده اش مراوده دارند این عشق را الهام زندگی خویش در آینده قرار داده اند و همانند استاد بر نهال درخت نارنج شالی را گره زده اند. کاری که در جوانی استاد شمس و همسرش در پای درخت نارنج انجام داده و عهدی صد ساله بسته اند. از زمان به کما رفتن طلعت که هیچگاه علت آن آشکار نمی شود، هر سال آقای شمس یک نهال نارنج کاشته است و اکنون که فراموشی او زیادتر شده درخت هفتم را می کارد. او اگر چه بسیاری از چیزها را از خاطر می برد اما عشق اش به طلعت و جزییات بودن آن را کماکان به یاد دارد. دوام این ارتباط عاشقانه به حدّی است که حتی فقدان فرزند نتوانسته مانع ادامه زندگی نشده است. اگرچه ریتم کند فیلم هفت بهار نارنج متاثر از مضمون آن، تا اندازه ای زیاد به نظر می رسد، اما میزانس انتخاب شده و تمام المان های طبیعی به کار رفته در اثر هر یک نمادی از زندگی و آرامش آن را به تصویر کشیده اند. زلالی رابطه این زوج در سرسبزی محیط اطراف، صدای دلنشین موسیقی طبیعت و.... مشهود است. آنچه که آقای گل سفیدی مبتنی بر فیلم نامه قصد بیان دارد، تاکید بر عشق پاک و پایدار به عنوان عنصر قوام دهنده در زندگی خانوادگی است. مهر و محبتی که زندگی و ارتباط میان زوجین را تضمین نماید، فیلم نشان می دهد که این زن و شوهر در دوران کهنسالی هم یار و همراه یکدیگرند و با هم دیالوگ دارند. عشق و محبتی که در گذر زمان به تدریج افزایش می یابد، آموزه ای که جوانان و نسل اکنون برای تداوم زندگی به آن نیازمند هستند. به نظر می رسد استاد نصیریان تجربه زیسته خود در زندگی را تکرار می کند و همین نکته سبب جذابیت بیشتر اثر و همراهی مخاطب با آن می شود. در فیلم عشق که سال دوهزار و دوازده جایزه بهترین فیلم در کن را دریافت کرد، مخاطب در کنار عشق ورزی دو زوج سالمند با دشواری های این زندگی و بی مهری فرزند آنها آشنا می شود. آن فیلم در فضایی بسته و تقریباً بریده از جامعه تصویر می شود حال آنکه در هفت بهار نارنج این عشق تجربه ای ستودنی است که همه ناظران بیرونی به وجود و تداوم آن غبطه می خورند و آروزی داشتن آن را به مخاطب نشان داده اند(گره زدن شال به درخت نارنج و بیان کلامی و...).
انتهای پیام/