از آنجایی که داوری یک امر سلیقه ای است و طبیعی است که هر تعداد داور با نظر و نگاه شخصی و بر اساس سلیقه و نگاه هنری شان اعلام نظر کنند باز هم برخی از افراد و صاحبان فیلم جای آثار خودشان را در میان نامزدها خالی دیدند و در این شرایط بی تردید باید گفت مبنا را باید بر اساس قضاوت داورانی بگذاریم که جشنواره آنها را به عنوان کرسی قضاوت برگزیده است و این اطمینان و اعتماد را داشته باشیم که همه افرادی که به عنوان داور در روزهای پایانی جشنواره نامشان فاش شد بر اساس واقعیت آنچه در ذهنشان به عنوان توانمندی آثار و افراد بوده است قضاوت کرده اند و هیچ اهرم و قاعده دیگری در این مسئله دخیل نبوده است. با توجه به اینکه یکی از سیمرغ های مهم جشنواره فیلم فجر در بخش بازیگری توزیع می شود و بازیگران بسیاری در این عرصه صاحب سیمرغ شده اند و بی تردید کسب سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول یا بهترین بازیگر مکمل برای زنان و مردان در این عرصه بسیار حائز اهمیت است طبیعی است که خانواده سینما متوقع باشند که داوران در این بخش با وسواس و توجه کامل و بدون در نظر گرفتن اسامی و نامها و حتی حواشی دیگر عمل کنند.
این وسواس و دقت و توجه تنها به نوع نگاه ، انتخاب و سلیقه مرتبط نمی شود و قطعا آیتم های متفاوتی در بحث بازیگری می تواند بازیگران را در بخش سودای سیمرغ کاندید کند.
از زحمتی که بازیگر برای نقش کشیده است گرفته تا جایگاهی که کاراکتر در قصه و البته ریزه کاری های حوزه بازیگری در انتقال حس ، تکنیک و لحظات ویژه نقش ، می تواند داوران را در این حوزه مجاب به انتخاب بازیگر نماید که البته باید گفت امسال جشنواره بازیگر خوب کم نداشت که این مسئله هم طبیعتا کار داوری را نسبت به بقیه بخش های جشنواره سخت تر می کرد.
اگر به سه فیلم «کت چرمی»، «سرهنگ ثریا » و «غریب» نگاه جدی تر داشته باشیم متوجه خواهیم شد که جواد عزتی ، ژاله صامتی و البته بابک حمیدیان جزء متفاوت ترین نقش های امسال جشنواره بودند که بجز بابک حمیدیان دو بازیگر دیگر در میان نامزدها نامشان دیده شد اما در شب پایانی موفق به کسب سیمرغ نشدند.
اتفاقی که با نقد بسیاری از اهالی سینما مواجه شد و البته برخی از همکاران این بازیگران نیز روی آن حرف هایی داشتند.
اما اگر در حوزه ی قضاوت تنها به این نکته بسنده کنیم که هنر یک امر نسبی است و حتی هفت داور هم می توانند نظری متفاوت با همه خانواده سینما و منتقدان داشته باشند می توان پذیرفت که حرف و حدیث های اطراف جشنواره بابت داوری بخش های مختلف تنها یک نظر و اعتقاد است و نمی توان به آن اعتراضی جدی تر از این داشت.
جواد عزتی سالهاست با بی مهری جشنواره مواجه است و تا پای سیمرغ می آید و دست خالی به خانه می رود. اما بابک حمیدیان بارها این تشویق و اقبال جشنواره ای را تجربه کرده است و ژاله صامتی هم در هفت هشت سال اخیر با نقش های متفاوت و جذابی که بازی کرده است هر ساله می توانسته بهترین جشنواره باشد.
اگرچه داوران تا آخرین لحظات جشنواره در کشمکش انتخاب بهترین ها بودند اما این بی مهری شاید از سوی بازیگران نیز رخ داده باشد که دعوت جشنواره را برای این اقبال نپذیرفته باشند.
این در حالی است که بد نبود حتی بازیگران منتخب در صورت عدم حضورشان نیز در قضاوت واقعی داوران جای خود را داشته باشند و داوری با سیاست های جشنواره با هر شکل و شمایلی دخیل نباشد.
انتهای پیام//