خبرگزاری برنا؛ این مطالعه اولین مطالعه‌ای است که تکامل ساختار داخلی و ساختار هر پنج قمر بزرگ اورانوس، یعنی Ariel، Umbriel، Titania، Oberon و Miranda را شرح می‌دهد. این پژوهش نشان می‌دهد که چهار قمر اورانوس، اقیانوس‌هایی را در خود جای داده‌اند که عمق آنها ممکن است ده‌ها مایل باشد.
در مجموع، حداقل 27 قمر دور اورانوس می‌چرخند، که چهار قمر بزرگ از Ariel با 720 مایل (1160 کیلومتر) تا Titania که 980 مایل (1580 کیلومتر) عرض دارد را در بر می‌گیرند. دانشمندان مدت‌ها فکر می‌کردند که Titania، با توجه به اندازه‌اش، به احتمال زیاد گرمای داخلی ناشی از فروپاشی رادیواکتیو را در خود حفظ میکند. قمرهای دیگر قبلاً برای حفظ گرمای لازم برای جلوگیری از یخ زدگی آب‌های داخلی، بسیار کوچک به نظر می‌‌آمدند، به ویژه به این دلیل که گرمایش ایجاد شده توسط کشش گرانشی اورانوس تنها یک منبع جزئی گرما است.
ازاینرو در بررسی‌های آکادمی ملی علوم سیاره ای و اختربیولوژی در سال 2023، کاوش در اورانوس در اولویت قرار گرفت. در آماده سازی برای چنین ماموریتی، دانشمندان سیاره‌شناسی بر روی غول یخی تمرکز می‌کنند تا دانش خود را در مورد منظومه مرموز اورانوس تقویت کنند. Julie Castillo-Rogez، نویسنده آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، گفت که این گزارش جدید که در مجله تحقیقات ژئوفیزیک منتشر شده است، می‌تواند نشان دهد که چگونه یک ماموریت در آینده ممکن است قمرها را مورد بررسی قرار دهد، همچنین این تحقیق دستاوردهای دیگری را نیز دارد که فراتر از اورانوس است. او گفت: «در مورد اجرام کوچک، دانشمندان سیاره‌شناس قبلاً شواهدی از وجود آب در چندین مکان غیرمحتمل از جمله سیارات Ceres و Pluto و قمر زحل، یعنی Mimas پیدا کرده بودند «.
این مطالعه یافته‌های حاصل از پروازهای Voyager2 ناسا به اورانوس در دهه 1980 و مشاهدات زمینی را مورد آن، مورد بازبینی قرار داد. نویسندگان با استفاده از یافته‌های دیگری از Galileo، Cassini، Dawn، وNew Horizons متعلق به ناسا (که هر کدام اقیانوس‌های پر آبی را کشف کرد ه بودند)، مدل‌های رایانه‌ای ساختند.
محققان از این مدل‌سازی برای سنجش میزان متخلخل بودن سطوح قمرهای اورانوس استفاده کردند و دریافتند که آنها به اندازه کافی عایق هستند تا گرمای داخلی مورد نیاز برای حفظ حالت مایع آب را داشته باشند.
شواهدی از تلسکوپ‌ها وجود دارد که نشان می‌دهد حداقل یکی از قمرها، یعنی Ariel، دارای موادی است که اخیراً از آتشفشان‌های یخی (icy volcanoes) به سطح آن سرازیر شده است. مدل‌سازی حرارتی اخیر نشان داد که بعید است Miranda برای مدت طولانی حاوی آب باشد، زیرا گرما را خیلی سریع از دست می‌دهد و احتمالاً اکنون یخ زده است.
اما گرمای داخلی تنها عاملی نیست که به وجود آب زیرسطحی در قمرها کمک میکند. یک یافته کلیدی در این مطالعه نشان می‌دهد که کلریدها، و همچنین آمونیاک، در آب‌های موجود در قمرها وجود دارند. آمونیاک از دیرباز به عنوان ضد یخ شناخته شده است. علاوه بر این، مدل‌سازی نشان می‌دهد که نمک‌های موجود در آب منبع دیگری از ضد یخ هستند و اقیانوس‌های داخلی را حفظ می‌کنند.
Castillo-Rogez گفت: البته هنوز سوالات زیادی در مورد قمرهای بزرگ اورانوس وجود دارد و کارهای بیشتری برای انجام دادن وجود دارد."
کاوش در زیر و روی سطوح این قمرها به دانشمندان و مهندسان کمک میکند تا بهترین ابزار علمی را برای بررسی آنها انتخاب کنند. به عنوان مثال، تعیین اینکه ممکن است آمونیاک و کلرید وجود داشته باشد به این معنی است که طیف سنج‌هایی که ترکیبات را با نور بازتابی آنها تشخیص می‌دهند، باید از محدوده طول موجی استفاده کنند که هر دو نوع ترکیب را پوشش دهد.
به همین ترتیب، آنها می‌توانند از این دانش برای طراحی ابزاری استفاده کنند که می‌تواند عمق داخلی را برای یافتن مایع بررسی کند. جستجوی جریان‌های الکتریکی که به میدان مغناطیسی یک ماه کمک میکند، عموماً بهترین راه برای یافتن یک اقیانوس عمیق است. با این حال، وجود آب سرد در اقیانوس‌های داخلی قمرهایی مانند Ariel و Umbriel می‌تواند قابلیت حمل این جریان‌های الکتریکی در اقیانوس‌ها را کاهش دهد و چالش جدیدی را برای دانشمندان برای کشف آنچه در زیر آن نهفته است، ایجاد میکند.
انتهای پیام/