به گزارش برنا؛ با اینکه مسئله اصلی برای هر فعال سیاسی باید مشارکت مردم باشد اما غلبه مسئله چه کسی از ما باید وارد مجلس بشود برای برخی ها مهم تر شده است.
اما ایران، تهران نیست. روی این سخن با کسانی است که برای شرکت در انتخابات مردد هستند و یا علی رغم تصمیم به رای ندادن هنوز فکری در گوشه ذهن آنها برای انتخابات در حال گردش است.
یک: عده ای از این افراد به ایران و جمهوری اسلامی علاقه‌مند هستند اما رای دادن را خالی از فایده ارزیابی می کنند. این گزاره غلط است چراکه قطعا بین مجالس با یکدیگر و بین دولت ها با یکدیگر تفاوت وجود دارد. همین مجلس علی رغم حواشی بزرگ رسانه ای حداقل 10 دستاورد جدی، قابل تقدیر و ملموس برای اقشار مختلف مردم داشت اما با ناتوانی در ارائه رسانه ای این خدمات به مردم مورد اتهام کم کاری قرار گرفت. پس مجالس با هم تفاوت دارند.
دو: عده ای با جمهوری اسلامی زاویه دارند و رای نمی دهند. این فکر مبنای درستی ندارد. چرا که اگر با جمهوری اسلامی هم مشکلی داشته باشند با ایران مشکلی ندارند و حس ایران دوستی این قدرت را به انسان می دهد در بزنگاهی که جریانات ضدایرانی و تجزیه طلب به عدد پایین مشارکت در انتخابات دل بسته اند، تکلیف خود را انجام دهند. کاندیداهای صالح برای انتخاب هم در این دوره کم نیستند.
سه: اینگونه نیست که کاهش مشارکت باعث براندازی یا رفتن جمهوری اسلامی بشود. اما کاهش مشارکت دندان طمع دشمنان ملت ایران را تیزتر می کند و رای ندادن را به غلط، دلیلی بر فاصله مردم با نظام مردمی می گذارند که در نتیجه، احتمال افزایش مخاطرات امنیتی یعنی به خطر افتادن اولویت اصلی جامعه یعنی امنیت مطرح می شود. همه همت جریان ضدایرانی و تجزیه طلب اغتشاشات سال گذشته که بحث حمله نظامی به ایران را هم مطرح می کردند و از شهادت مردم ایران در بمب گذاری‌ها خوشحال می شوند بر کمپین «رای بی رای» متمرکز شده است. شرایط مفهوم نیست؟
چهار: رای دادن یک حق است؛ حق بزرگ تعیین سرنوشت. خیلی از مردم از حقوق ساده خود مثل رانندگی در اتوبان ها حاضر به گذشت نیستند اما در این موضوع بزرگ چرا باید از حق خود صرف نظر کنند؟ 45 سال عقب تر و ماقبل آن سخنی از نظر و رای مردم وجود نداشت. مردم به طور کلی در مسائل کشور دخیل نبودند. اما امروز مردم از شورای شهر و روستا تا مجلس و ریاست جمهوری و خبرگان رهبری را خودشان انتخاب می کنند و این تفاوت ها در انتخاب را هم کاملا حس کرده اند. رای ندادن یعنی دیگران برای ما تعیین تکلیف کنند؛ حتی در زندگی شخصی و روزانه خود این موضوع را می پذیریم؟
پنج: قطعا مسائل کشور با انتخابات ها و در نتیجه انتخاب ها حل خواهد شد. بدون تحرک و فعالیت مناسب با هرمشکلی آن چالش پابرجا خواهد بود. مردم با هر سلیقه و نظری باید نظر خودشان را اعلام کنند. برای نمونه در تهران ممکن است کسی فقط به یک نفر یا 10 نفر برای حل مشکل اعتقاد داشته باشد، باید برای نوشتن نام همان فرد پای صندوق بیاید و از این موضوع دریغ نکند؛ هر چند که درست این است با مشورت از همه حق خود استفاده کند.
شش: بسیاری برای این بقا، آبادانی و پیشرفت ایران ما، جان یا عزیز خود را تقدیم کرده اند، تکلیف ساده ما استفاده از حق خودمان شده است؛ همین قدر ساده!