به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ وارد سالن رودکی شدم. صندلی‌ها تک‌تک پُر می‌شدند و بینندگان هیجان‌زده صحنه را نگاه می‌کردند. یک صندلی قرمز که مخصوص مهمانان خارج از ظرفیت بود در گوشه راست سالن به من رسید. «سامان احتشامی» به صحنه آمد و برخلاف همیشه اجرایش را با آثاری از دوران باروک و یوهان سباستیان باخ آغاز کرد.
او بعد از اجرای نخستین قطعه رو به حاضران گفت: «نواختن این اثر را وظیفه خودم می‌دانستم» و پس از آن از «عمران فروزش» نوازنده تنبک خواست تا به صحنه بیاید و همراهی‌اش کند.
احتشامی بعد از نشستن پشت پیانو با مزاح گفت: «از آنجایی که همه‌چیز گران شده است بروشوری نداریم برای همین حین اجرا خودم نام آثار را می‌گویم. اولین دونوازی من و عمران (قرار) نام دارد که از ساخته‌های خودم است.»
در ادامه این نوازنده با بیان خاطره‌ای عنوان کرد: «۱۷ -۱۸ سالم بود که استاد همایون خرم دست من را گرفت و با خودش به همینجا یعنی سالن رودکی آورد. آهنگ (رفتی) را به یاد او اجرا می‌کنم.»
توانایی احتشامی در اجرای همزمان نت‌ها و تعداد انگشتان فعال او امکانی را ایجاد کرد تا فضای موسیقی به گونه‌ای باشد که مخاطب درگیر شود و با قطعه (رفتی) اشک در چشمانش حلقه بزند.
ملودی آوارگی‌ها در جریان زندگی...
این نوازنده در ادامه درخصوص ملودی آوارگی و جریان داشتن زندگی عنوان کرد: «سال‌ها پیش صاحب‌خانه‌ام بیرونم کرده بود و همین موجب شد ملودی (آواره) به ذهنم بیاید البته بعد از آن خانه خوبی پیدا کردیم و صاحب‌خانه خوبی داشتیم و فهمیدم زندگی در جریان است؛ همین شد که نام این قطعه را (زندگی) گذاشتم.»
صدای زندگی در سالن پیچید و احتشامی بعد از آن به سراغ قطعه (دل خوش) که در دوران کرونا ساخته بود رفت و با خنده گفت: «با این آهنگ هرکاری که دوست دارید بکنید.» تکان‌های صورت و حرکات طنازانه احتشامی با تشویق مردم مواجه شد و شور عجیبی را در سالن ایجاد کرد.
از باخ تا آغاسی و انوشیروان روحانی...
پس از استراحتی کوتاه احتشامی دایره به دست دوباره به صحنه بازگشت و چند قطعه برای مردم ارمنستان و آذربایجان نواخت.
وی در ادامه با همراهی «فروزش» ملودیکایی به دست گرفت و (لب کارون) آغاسی را اجرا کرد و پس از آن مجددا به پشت پیانو بازگشت و آهنگ «راز باغ» را به همسرش (راز) تقدیم کرد.
سامان احتشامی در آخر با قطعه (سلطان قلبم) از ساخته‌های انوشیروان روحانی اجرایش را تمام کرد و گفت: «این اجرا را به استادم انوشیروان روحانی که هنوز در ۸۰ سالگی روی صحنه حضور دارد تقدیم می‌کنم.»
انتهای پیام/