به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ فیلم سینمایی سه جلد به کارگردانی مهدی اسماعیلی با حضور این کارگردان و به میزبانی روزبه رحیمی نژاد و احسان طهماسبی منتقد و نویسنده سینما در برنامه اکران نقد و بررسی و از اکران مدیا پخش شد. اسماعیلی با اشاره به شکل گیری ایده اصلی این فیلم توضیح داد: داستان فیلم سال‌ها در ذهن من رسوب کرده بود و فیلمنامه شکل گرفت. محمد آفریده از مدیران خوش نام سینمای ایران است و بخشی از جامعه کارگردان در سینما با نقش مستقیم و حمایتی محمد آفریده به سینما قدم گذاشتند.
وی ادامه داد: امروز تهیه کنندگانی که جسارت ورود به مسائل اجتماعی را داشته باشند خیلی کم است. نگاه حضور در جشنواره‌های بین المللی سه جلد را داشتیم، اما وقتی فیلم برای پروانه نمایش رفت فهمیدیم این اثر اجازه حضور در جشنواره‌های خارجی را ندارد و این فیلم باب سلیقه مدیران سینمایی نبود و این فیلم توقیف شد و در نهایت امسال به نمایش رسید.
این کارگردان سینما توضیح داد: در جلسات اول به باران کوثری رسیدیم؛ متوجه شدم با یک بازیگر خلاق و همراه روبرو هستم و بخش بزرگی از کیفیت تولید فیلم ارتباط مستقیم با همراهی عوامل دارد. همه فیلمنامه روی کاراکتر باران کوثری بود و خوش شانس بودم که با او کار کردم.
اسماعیلی تاکید کرد: به عنوان تجربه اول سینمایی فیلمم را دوست دارم و احساس می‌کنم این اثر ارزشمند است.
احسان طهماسبی نیز اظهار کرد: شرایط اکران به نحوی است که وقتی یک فیلم اجتماعی را می‌بینیم ناخودآگاه هیجان زده می‌شویم. سیاستگذاری سینما به نحوی است که هر فیلم اجتماعی به اصطلاح کفش کهنه در بیابان است. اثرات کنار رفتن درام‌های اجتماعی در حال پررنگ شدن است و این موضوع به ضرر سینمای اجتماعی است و سینمای ایران اینروز‌ها به سینمای کمدی ختم می‌شود و سه جلد نیز از این تفکر و دیدگاه در حال آسیب دیدن است و این شرایط به تبلیغات سه جلد و شیوه مواجه شدن مردم با این فیلم نیز اثرگذار است. حتی در رویکرد منتقد در نقد مکتوب در مواجهه با چنین آثاری اثر می‌گذارد.
وی ادامه داد: جریان رسمی در چنین روزگاری خیلی علاقه‌ای ندارد به فیلم سه جلد بپردازد. اسماعیلی نیز توضیح داد: همه چیز تحت تاثیر سیاستگذاری‌های چند سال اخیر در سینمای ایران است. همه چی به اصطلاح به سمت ور چربتر غش کرده است.
طهماسبی تاکید کرد: سه جلد در یک دهه اخیر جز بهترین بازی‌های باران کوثری است و بازی او متاثر از جهان زنانه‌ای است که در فیلم دیده می‌شود.
اسماعیلی ادامه داد: فکر می‌کنم پس از این فیلم یا یک فیلم دیگر، بازیگرانی که سینمای اجتماعی ایران با آنان پیش رفته و مردم با آنان همراه بودند رفته رفته حذف یا کمرنگ می‌شوند و جایگزین کردن این چهره‌ها بسیار دشوار است. تبلیغات فیلم ما کم است که بخشی از آن در اختیار ما نیست. نباید فراموش کنیم سینمای اجتماعی سه سال است که رها شده و ورود به این عرصه برای پخش سینمای اجتماعی برای پخش کننده و سینمادار کار آسانی نیست. فیلم در حال حاضر بین ۳۰ تا ۳۸ سالن در اختیار دارد و جز کم سانس‌ترین فیلم‌های اکران است.
وی ادامه داد: ما آتیلا پسیانی و باران کوثری را برای این فیلم داریم که آقای پسیانی فوت کردند و باران هم امکان حضور برای تبلیغات ندارد و همین شرایط ما را دشوار می‌کند. طهماسبی نیز مشکل فیلم را فاصله نقطه عطف اول تا دوم دانست و تاکید کرد که حفظ راز مینو به درستی برای مخاطب مسئله می‌شود و وقتی راه حل جدید به وجود می‌آید مخاطب با این راه حل همراه می‌شود و در فیلمنامه بسیار هوشمندانه فکر شده است.
اسماعیلی با اشاره به بازی یسنا میرطهماسب گفت: متاسفانه بخش زیادی از این سکانس از فیلم حذف شد. وقتی یه بخشی از سکانسی را حذف می‌کنید توضیح اینکه کارکرد این سکانس چه بوده برای بیننده سخت است.
طهماسبی درباره نقش کم رنگ شدن سینمای اجتماعی در فعالیت منتقدان سینما توضیح داد: جدایی از سینمای ایران در منتقدان سینمای ایران دیده می‌شود و متاسفانه علت این موضوع، سیاستگذاری در اکران و تولید است و منتقدان به سمت و سوی سینمای جهان سوق داده شدند.
وی ادامه داد: سه جلد با همه ایرادات وارده، یک فیلم غیرشعاری و مستقل و خارج از جریان فمینیست زرد است و به مسئله‌ای می‌پردازد که ممکن است برای هر زنی در هر جغرافیایی رخ دهد.
اسماعیلی نیز گفت: امیدوارم شرایط به نحوی پیش برود که فیلمسازان اجتماعی انگیزه هاشان حفظ شود؛ سینما به خودی خود سخت است و مسائل خود را دارد و اگر قرار باشد با بچه‌های باانگیزه بدرفتاری شود مشکلات را صد چندان می‌کند و امیدوارم رویکرد جدیدتری داشته باشیم و آنچه داشتیم دوباره ترمیم کنیم.
وی با اشاره به اینکه چند فیلم طنز را در اکران دیده ام گفت: اقتصاد سینمای ایران را چند سکانس رقص می‌گرداند. روزبه رحیمی نژاد نیز تاکید کرد که مبادا‌های دهه شصت و خط قرمز‌های این دهه دارد کار می‌کند.
بهرنگ دزفولی زاده تهیه کننده و کارگردان استن که کارگردانی فیلم بلند سینمایی بی صدا حلزون هم در کارنامه کاری خود دارد در این برنامه اظهار کرد: ۲۰ سال عکاسی فیلم کردم و ۸ فیلم کوتاه در حوزه معلولان تولید کردم و بی صدا حلزون نیز با همین رویکرد بود. دوست دارم فیلم بلند خودم را در فضایی بسازم که حرفی برای گفتن داشته باشد. وی ادامه داد: معتقدم کارگردان باید به مرز پختگی برسد و در ۴۰ سالگی اولین فیلم بلند خودم را ساختم و یکسال تحقیق کردم. فیلم بلند دومم را به دلیل فضای سرمایه گذاری در سینمای اجتماعی نتوانستم بسازم. فیلمساز باید سرمایه فیلم را تهیه کند و فیلم خود را بسازد و هیچ جای دنیا شرایط اینگونه نیست و معمولا تهیه کننده سرمایه گذارانی را جذب می‌کند.
این کارگردان سینما یادآور شد: در سینمای اجتماعی با موضوعات تکراری روبرو هستیم و همه از فیلم‌های موفق تقلید می‌کنند و موضوعاتی که من در نظر دارم مواردی است که جامعه سطح آگاهی کمتری دارد. در این برنامه همچنین فیلم گود وان مورد بررسی قرار گرفت.
انتهای پیام/