وقتی صحبت از بازی میشود هر نسل تصویری متفاوتی از ان در ذهن دارد. برای دهه شصتیها، بازی اغلب به کوچه و حیاط گره خورده بود، فوتبال گلکوچک، هفتسنگ، تیلهبازی برای پسرها و خالهبازی، لیلی یا طناببازی برای دخترها. بازیها فیزیکی بودند، تحرک داشتند و والدین میدانستند فرزندانشان کجای محله بازی میکنند و بعد از چند ساعت، با صدای صدا زدن یا تاریک شدن هوا، بازی تمام میشد و بچهها به خانه برمیگشتند.
به گزارش برنا، با این حال کلمه بازی برای نسلهای جدید دیگر الزاما به فضای باز و تحرک بدنی گره نخورده است. رایانهها، کنسولها و گوشیهای هوشمند، زمین بازی را به یک صفحه دیجیتال محدود کردهاند. کودک یا نوجوان ساعتها در یک نقطه ثابت مینشیند، چشم به نمایشگر میدوزد و با دنیایی مجازی تعامل میکند که به واسطه آن دغدغه والدین هم تغییر کرده و چالش اصلی آنها نه پیدا کردن بچهها در کوچه، بلکه جدا کردن آنها از گوشی، تبلت یا کنسول است.
با این حال، همانطور که فوتبال و والیبال روزگاری صرفا بازی بودند و بعدها به عنوان ورزشهای رسمی با لیگ، فدراسیون و قهرمانی شناخته شدند، بازیهای دیجیتال نیز مسیر مشابهی را طی کردهاند. امروز ورزشهای الکترونیک یا Esports در سطح جهانی به رسمیت شناخته شدهاند، مسابقات بینالمللی دارند، میلیونها مخاطب جذب میکنند و بازیکنان حرفهای آنها درست مانند ورزشکاران سنتی، تمرین، مربی و قرارداد دارند. در میان این تحولات، شکل تازهای از بازی و ورزش در حال ظهور است که کمتر شناخته شده اما آیندهدار به نظر میرسد ورزش یا بازی فیجیتال (Phygital).
ورزش یا بازی فیجیتال چیست؟
واژه فیجیتال ترکیبی از دو کلمه Physical (فیزیکی) و Digital (دیجیتال) است. ورزش یا بازی فیجیتال به فعالیتهایی گفته میشود که در آنها تحرک و عملکرد بدنی واقعی با لایهای دیجیتال، هوشمند یا مجازی ترکیب میشود. برخلاف بازیهای صرفا دیجیتال که بدن نقش محدودی دارد، در فیجیتال بدن دوباره به مرکز تجربه بازمیگردد اما این بار با کمک فناوری.
در بازیهای فیجیتال، حرکت، سرعت، دقت، استقامت یا مهارت فیزیکی بازیکن توسط حسگرها، دوربینها یا ابزارهای هوشمند ثبت میشود و نتیجه آن در یک محیط دیجیتال پردازش یا نمایش داده میشود. به بیان ساده، فیجیتال پلی است میان بازیهای کوچهای دیروز و بازیهای دیجیتال امروز.
یکی از شناختهشدهترین نمونهها، فوتبال فیجیتال است که مسابقه میتواند ترکیبی از یک بازی ویدئویی فوتبال (مثلا شبیهسازهای فوتبالی) و یک مسابقه واقعی در زمین باشد. نتیجه نهایی تیمها براساس مجموع عملکردشان در بخش دیجیتال و فیزیکی تعیین میشود. یعنی بازیکنان هم باید پشت صفحه مهارت داشته باشند و هم در زمین واقعی.
بسکتبال فیجیتال، تیراندازی فیجیتال و مسابقات مبتنی بر واقعیت مجازی (VR) نیز از دیگر نمونهها هستند. برای مثال، در برخی رقابتها بازیکن با هدست واقعیت مجازی وارد یک محیط شبیهسازیشده میشود اما حرکت بدن او واقعی است.
نمونه دیگر، مسابقات مبتنی بر سنسورهای حرکتی است، جایی که حرکات بدن بازیکن بهصورت زنده به یک بازی دیجیتال منتقل میشود. این مدلها شباهتهایی به بازیهای حرکتی کنسولها دارند، اما در سطح حرفهایتر و رقابتیتر طراحی میشوند.
ورزشهای فیجیتال در سالهای اخیر مورد توجه کشورها و نهادهای بینالمللی قرار گرفتهاند. روسیه از نخستین کشورهایی بود که بهطور جدی روی مفهوم فیجیتال سرمایهگذاری کرد و حتی مسابقات رسمی با عنوان Games of the Future را راهاندازی کرد که این رویداد بینالمللی ترکیبی از ورزشهای فیزیکی و دیجیتال را در قالب رقابتهای حرفهای برگزار میکند.
در این مسابقات، تیمها باید در چند مرحله مختلف از بازی دیجیتال گرفته تا رقابت فیزیکی شرکت کنند. قهرمانی نه فقط به مهارت انگشتان، بلکه به آمادگی بدنی، هماهنگی تیمی و استراتژی وابسته است. کشورهایی از اروپا، آسیا و آمریکای لاتین نیز بهتدریج وارد این فضا شدهاند و فدراسیونها و لیگهای آزمایشی فیجیتال شکل گرفته است.
مسیر بازی در طول چند دهه تغییر کرده و از کوچههای خاکی و زمینهای محلی به صفحههای درخشان موبایل و مانیتور رسیده است. ورزشهای الکترونیک نشان دادند که بازی دیجیتال هم میتواند رقابتی، حرفهای و جهانی باشد. حالا فیجیتال آمده تا حلقه گمشده را کامل کند بازگشت بدن به بازی، بدون حذف فناوری.
شاید امروز اصطلاح فیجیتال هنوز برای بسیاری ناآشنا باشد اما نشانهها میگویند این ترکیب تازه، یکی از جدیترین پاسخها به آینده بازی، ورزش و سبک زندگی نسل دیجیتال است، در واقع آیندهای که در آن، بازی فقط نشستن یا فقط دویدن نیست، بلکه تجربهای میان این دو جهان است.
انتهای پیام/