احسان حدادی نیاز به معرفی ندارد. تقریبا تمام آنهایی که کمترین میزان آشنایی را با ورزش دارند، حداقل یک بار نام احسان به گوش شان خورده است، چه برسد به آنهایی که تعقیب کننده جدی و حرفه ای ورزش هستند و احسان حدادی را تمام و کمال می شناسند.
پرتابگری که اولین مدال دومیدانی ایران در تاریخ المپیک ها را به دست آورد، به تعبیری شناسنامه رشته های پرتابی دومیدانی ایران است. پرتابگری که وقتی دید امکانات ورزش مادر در ایران به اندازه امکانات ورزشی یک دبستان خارجی هم نیست، ناامید نشد و به جای بغل کردن زانوی غم و خواندن آیه یاس، آستین همت را بالا زد و خودش برای کسب عناوین جهانی دست به کار شد. او برای خودش مربی اختصاصی گرفت، در اردوهای پی در پی شرکت کرد و تمریناتش را از 3 ساعت در روز و 100 روز در سال به 350 روز در سال و روزی 8 ساعت افزایش داد و مزدش را هم گرفت. خیلی ها قبل از احسان، در دومیدانی ایران چهره شدند و تا سقف آسیا خود را بالا کشیدند اما وقتی این حقیقت تلخ را با گوشت و پوست و خون خود لمس کردند که امکانات دومیدانی ایران با امکانات خارجی ها قابل قیاس و رقابت نیست، به همان که به دست آورده بودند، قانع شدند و با شرایط کنار آمدند.
احسان هم می توانست همین رویه را در پیش بگیرد و تا ابد در حد یک مدال آور آسیایی باقی بماند اما او قانع نبود. احسان حتی به حضور در لیگ الماس که رویای دست نیافتنی و آرزوی محال بسیاری از قهرمانان دومیدانی آسیاست هم قناعت نکرد و وقتی از او پرسیدند رسیدن به افتخار حضور در لیگ الماس (لیگ حرفه ای های دومیدانی جهان) چه حسی دارد، جواب داد؛ من اگر قرار بود حضور در رویدادهای اینچنینی را افتخار بدانم هرگز از سطح آسیا بالاتر نمی رفتم. افتخار برای من کسب مدال المپیک و جهانی است نه حضور در این رقابتها!
آن زمان این حرف احسان حدادی یک وعده و ادعای صرف تلقی شد اما احسان با تصاحب مدال نقره المپیک 2012 و تثبیت خود روی سکوهای جهانی و تبدیل شدن به یکی از پرتابگران سرشناس جهان، نشان داد حق با کسانی است که می گویند خواستن توانستن است و اگر کسی نتواند کاری را انجام بدهد، حتما خودش نخواسته است. خواستن توانستن است، با مرور موفقیت های احسان حدادی معنی پیدا می کند.
حدادی در سال 93 هم با تصاحب مدال طلای بازی های آسیایی 2014 اینچئون در صف مردان موفق سال قرار گرفت و در نهایت در نظرسنجی خبرگزاری برنا، بالاتر از رقبای خود، عنوان مرد سال 93 ورزش ایران را به دست آورد. او بعد از گرفتن تندیس مرد سال ورزش ایران مدعی شد از عملکرد خودش در سال 93 راضی نیست و همین روحیه و جاه طلبی احسان که خیلی دیر قانع می شود، به ما این امید را می دهد که در سال 94 پرتاب های احسان را باشکوه تر ببینیم، دورتر، بالاتر و باشکوه تر!