مشوق یک مرد شدم

گروه جوان و جامعه برنا؛ زن که باشی می دانی رفتن دنبال آرزوهایی که به ظاهر متعلق به دنیای مردان است با چه سدهای سختی روبه روست، سدهایی که گاهی آنقدر مستحکم است که شکستن و گذشتن از آنها غیرممکن می شود. اما «منصوره سعیدی» در آستانه 40 سالگی شاخ غول را شکسته، سد را رد کرده و دنبال عشق دوران نوجوانی اش رفته است. او عاشق موتورسواری است عشقی که هرچند دیر به ثمرش رسانده اما آنقدر لذت بخش بوده که وقتی اسمش را می آورد هیجان و انرژی در صدایش موج می زند، همان انرژی که خودش می گوید از کودکی با او بوده و تمام نخواهد شد:«کودک که بودم یکی از سرگرمی هایم بالا رفتن از تیر چراغ برق بود. همیشه  بازی هایی را انجام می دادم  که به دوندگی نیاز داشت. آنقدر انرژی داشتم که در مقابل دو برادر بزرگ ترم کم نمی آوردم حتی از پسرها و همبازی های دوران کودکی ام فرزتر بودم. یادم می آید 15ساله بودم برای مراسم سیزده بدر بیرون رفته بودیم. یکی از اقواممان موتور داشت، در حال حرکت بود که به سرعت دویدم و سوار شدم. اولین تجربه ام  یک موتور معمولی اما لذتبخش بود. بعد از آن سالها طول کشید تا فهمیدم جایی هست که می توانم بروم و آموزش ببینم آن هم نه موتوری معمولی، بلکه موتوری که بتوانم با آن پرش هم داشته باشم.»

منصوره متولد بهمن ماه 1354 است. او دو سال است که به صورت حرفه ای ورزش مورد علاقه اش را پیگیری می کند، علاقه ای که آنقدر ریشه دارد که مطمئن است اگر از اول راه رسیدن به آن را می شناخت خیلی بیشتر از آنچه که باید، می توانست در آن موفق باشد:« تا دو سال پیش که موتورسواری را شروع کنم نمی دانستم  این رشته ورزشی برای زنان هم آموزش داده می شود، اگر زودتر شروع می کردم قطعا موفق تر بودم. موتورسواری ورزشی نیست که به راحتی بتوان در آن حرفه ای شد تکنیک های خاصی دارد و سن و سال در آن مهم است.»

منصوره سعیدی از روحیه ای می گوید که رمز موفقیتش بوده و او را به آرزوهای بعیدش رسانده است:«وقتی روحیه متفاوت باشد انتخاب هم متفاوت خواهد بود، اوایل خانواده ام با ورود من به این ورزش مخالفت می کردند. مخالفت ها بیشتر به دلیل نگرانی هایشان از خطرات این ورزش بود. اما آدم هایی مثل من مقاومت می کنند و خانواده هم کوتاه می آید. من موتورسواری را بعد از ازدواج شروع کردم همسرم مخالف بود اما حالا خودش رشته های جدید ورزشی را که می داند با روحیه ام سازگار است به من معرفی می کند.»

او معتقد است کار فرهنگی می تواند بسیاری از دیوارهای مستحکم را از پیش روی زنان بردارد:«خانواده های ایرانی برخی کارها و ورزش ها را برای دخترانشان ناهنجاری می دانند، از درون افتخار می کنند اما در مقابل جامعه کوتاه می آیند. جامعه به خیلی از ورزش ها دید خوبی ندارد مثلا موتور برای خیلی ها یادآور الواتی ست. اما وقتی درباره آن گفته شود و آشنایی به وجود آید این دید هم از بین می رود.»

منصوره از استعداد زنان ایرانی می گوید و اینکه اگر جدی گرفته شوند ورزش بانوان با اتفاقات مهمی روبرو خواهد شد:«امکانات ورزش برای زنان کم است و سخت گیریها زیاد. سدهایی که وجود دارد واقعا آزاردهنده است. راه دوری نرویم پیست شهران، تلو، نسیم شهر و محمد شهر تنها همین چند پیست است که موتورسوارن می توانند در آن تمرین کنند که تازه همه هم ممکن است به آن دسترسی نداشته باشند، پیست آزادی  را هم که ما زن ها اصلا اجازه نداریم در آن تمرین کنیم. شناخت ناکافی و عدم اطلاع رسانی درست هم قوزبالای قوز این مسیر است، خود من  اگر 20 سال پیش می دانستم جایی برای آموزش وجود دارد الان در وضعیت بهتری بودم.»

منصوره تنها به موتورسواری اکتفا نکرده است و راه های دیگر را هم آزموده. او علاوه بر موتور سواری، کوهنوردی و سنگ نوردی هم انجام می دهد و چند وقتی هم هست که ورزش یخ و برف را آموزش می بیند. منصوره آنقدر عاشق هیجان و ورزش است که می گوید اگر ثروتمند بود همه زندگیش را بر روی ورزشهای پرمهیج می گذاشت.

منصوره سعیدی وقتی در ذهنش دنبال کسانی می گردد که با دیدنش وارد دنیای موتورسواری شده اند با خنده می گوید:«من مشوق یک مرد شدم.» مربی برف و یخ منصوره که یکبار دعوت شده تا موتورسواری او را ببینند حالا دلباخته موتورسواری شده و پیگیر است تا آن را بیاموزد.